Για το δήθεν «επικοινωνιακό» πρόβλημα του ΚΚΕ!
Αρκετοί πιστεύουν ότι το ΚΚΕ μένει εκλογικά στάσιμο επειδή έχει «επικοινωνιακό» πρόβλημα.
Αυτή η εκτίμηση, εκτός από το γεγονός ότι είναι μονοδιάστατη κι επιφανειακή, αναδεικνύει δύο πράγματα:
Τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, που παραμένουν βαθιά ριζωμένες στην πλειοψηφία του λαού και την μικροαστική ανυπομονησία ορισμένων στρωμάτων, ιδιαιτέρως εκείνων που μόλις τα τελευταία χρόνια είδαν το «φως το αληθινό» («ξύπνησαν» αν προτιμάτε) και ζητάνε επανάσταση «εδώ και τώρα».
Μόνο που η επανάσταση δεν γίνεται κατά παραγγελία… κι η πεποίηθηση ότι η διαδικασία απόκτησης ταξικής συνείδησης είναι κάτι απλό, ότι πατώντας ένα κουμπί οι υπόλοιποι (οι «κοιμισμένοι») αυτόματα θα ακολουθήσουν, στηρίζεται περισσότερο στο φαντασιακό παρά στην πραγματικότητα, και που δεν έχει καταγραφεί ποτέ ιστορικά.
Κι εξηγούμαι:
Με τον βαθμό οργάνωσης της εργατικής τάξης να είναι εξαιρετικά χαμηλός, (το συνολικό ποσοστό των εργαζομένων που μετέχουν στα συνδικάτα είναι αρκετά κάτω του 10%) και το ποσοστό αυτών που αγωνίζονται και συμμετέχουν ενεργά στους ταξικούς αγώνες είναι με το ζόρι 2-3% του συνόλου των εργαζομένων (μαζί και των ανέργων)
πρέπει -επιτέλους- να γίνει κατανοητό ότι η πρόταση του ΚΚΕ για «λαϊκή αντιπολίτευση» (που πρακτικά μεταφράζεται σε εργατικές-λαϊκές κινητοποιήσεις), αντικειμενικά μοιάζει ή μάλλον ακούγεται τελείως «ξένη» στα – χαϊδεμένα από τα αστικά κόμματα – αυτιά των εργαζομένων που παραμένουν …αραχτοί στον καναπέ!
Με τον λαό σε συνθήκες βαθειάς συντηρητικοποίησης (με κύριο υπαίτιο την Π.Φ.Α.) και καθισμένο αναπαυτικά στον καναπέ, το ΚΚΕ όχι μόνο δεν μπορεί να θριαμβεύσει εκλογικά, όπως οραματίζονται εκείνοι που το κατηγορούν αλλά θα ματώνει για να συσπειρώνει τα ίδια ποσοστά και δυνάμεις!
Να το πούμε με μια φράση;
Λαός σκυφτός και ΚΚΕ (εκλογικά) ψηλά, απλά δεν γίνεται!
Το να κατηγορούμε λοιπόν το ΚΚΕ (ή τον εκάστοτε γγ του) ότι ευθύνεται για την «επιλογή» του λαού να παραμένει τηλεθεατής δεν είναι μόνο …ηλίθιο αλλά και κατάφωρα άδικο!
Γιατί όλοι παραδέχονται ότι το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που έχει τη δύναμη να κινητοποιεί δεκάδες χιλιάδες κόσμου είτε στις προεκλογικές του συγκεντρώσεις είτε στα συλλαλητήρια και στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και στο ΠΑΜΕ.
Το κακό βέβαια είναι πως αυτές οι δεκάδες χιλιάδες κόσμου δεν είναι αρκετές για να καταφέρουν ένα ουσιαστικό πλήγμα στο αστικό στρατόπεδο ούτε και μπορούν να προκαλέσουν ρήγμα στο κοινοβουλευτικό τοπίο, που είναι έτσι κι αλλιώς το γήπεδο – έδρα του ταξικού μας αντιπάλου!
Αν λοιπόν το πρόβλημα του ΚΚΕ ήταν «επικοινωνιακό», δηλαδή εντοπιζόταν στην σφαίρα των εντυπώσεων ή στην επιφάνεια της ταξικής πάλης, τότε μπορεί πολύ εύκολα να με διαψεύσει ο οποιοσδήποτε και τον προκαλώ:
Στην επόμενη απεργία ή συλλαλητήριο ας δοκιμάσει ο ίδιος να βγάλει έξω στον δρόμο και να φέρει μαζί του όχι 5 αλλά έστω έναν …καναπεδάτο συνάδελφό του!
Εκεί θα δούμε πόσα απίδια χωράει ο «επικοινωνιακός» σάκος και πόσο …εύκολος είναι ο δρόμος που προτείνει το ΚΚΕ!
Η εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ προαπαιτεί την αποφασιστική άνοδο του εργατικού κινήματος… κι η αποφασιστική άνοδος του κινήματος δεν μπορεί να γίνει με «επικοινωνιακά τεχνάσματα» που θα χαϊδεύουν την μικροαστική ανυπομονησία.
Σε τέτοιες συνθήκες λοιπόν καλό θα είναι να συνεισφέρουμε στην άνοδο της ταξικής πάλης που θα διαμορφώσει και την αναγκαία ταξική συνείδηση κι ας μην περιμένουμε από το πουθενά (εκλογικά) θαύματα…
Υ/Γ. Καμιά απογοήτευση λοιπόν…
Το ΚΚΕ παραμένει – κόντρα σε θεούς και δαίμονες – ισχυρό, αναγνωρίσιμο και πάνω από όλα ετοιμοπόλεμο!
Και σε αυτές τις εκλογές βρέθηκαν μαζί μας νέες δυνάμεις, που δείχνουν πως έχουν και το κουράγιο και τη διάθεση να συνεισφέρουν αποφασιστικά στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.
Ας βάλουμε λοιπόν όλοι ένα χεράκι -από σήμερα κιόλας- ώστε η φωνή του να γίνει όχι μόνο πιο δυνατή, αλλά και πιο αποφασιστική.
