Γιατί έπεσε ο Πικάσο!
Το στιγμιότυπο κατά το οποίο ο κλαπείς το 2012 από την Εθνική Πινακοθήκη και ευρεθείς το 2021 πίνακας του Πικάσο γλιστράει, πέφτει και ο αστυνομικός υπάλληλος απολύτως ψύχραιμος τον ξαναβάζει στην ίδια θέση έχει κάνει το γύρο των ΜΜΕ και των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης.
Για γέλια και για κλάματα μαζί θα πει κάποιος και δικαίως.
Αλλά και για ντροπή…
Ντροπή, διότι το «Γυναικείο Κεφάλι» του Πικάσο καθώς τοποθετήθηκε βιαστικά και πρόχειρα σε ένα τυχαίο περβάζι χάριν της συνέντευξης τύπου που έγινε για να ανταλλάξουν συχαρίκια οι υπουργοί, έπεφτε θύμα των κάτωθι με σειρά προτεραιότητας.
1. Οταν εκλάπησαν τα έργα τέχνης από την Εθνική Πινακοθήκη υπήρχε ο αυτουργός («φιλότεχνος» ελαιοχρωματιστής μαθαίνουμε χωρίς συνεργούς… αν και αυτή η ιστορία μάλλον αφήνει πολλά κενά), αλλά και ο διαχρονικά ηθικός αυτουργός.
Δηλαδή η ελλιπής φύλαξη μουσείων και αρχαιολογικών χώρων είτε αυτό αφορά την υποστελέχωση σε φυλακτικό προσωπικό είτε αφορά τον εξοπλισμό των μουσείων με σύγχρονη υλικοτεχνική υποδομή φύλαξης.
Θυμίζουμε ότι το πόρισμα του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρου Ρακιντζή σχετικά με τις συνθήκες φύλαξης της Εθνικής Πινακοθήκης έλεγε τα εξής αποκαλυπτικά:
«Το σύστημα ασφαλείας είχε άδειες μπαταρίες, έτσι ο συναγερμός κτυπούσε συχνά, χωρίς να υπάρχει παραβίαση. Οι κασέτες από τις κάμερες είχαν τελειώσει και δεν είχαν αντικατασταθεί λόγω έλλειψης χρημάτων. Ο συναγερμός δεν ήταν συνδεδεμένος με την αστυνομία αλλά μόνον με την εταιρεία φύλαξης.
Οι φύλακες απασχολούνταν σε άλλες θέσεις και επιπλέον δεν γνώριζαν τι ακριβώς να πράξουν σε ενδεχόμενη απόπειρα ληστείας, καθώς δεν είχαν περάσει ποτέ από ειδική εκπαίδευση για τον τρόπο που γίνεται η φύλαξη και για τις ενέργειες στις οποίες έπρεπε να προβούν σε περίπτωση συμβάντος».
Ενώ το ΔΣ της Εθνικής Πινακοθήκης απαντούσε:
«Τα πρόσθετα μέτρα τα οποία ελήφθησαν δεν θα είναι ποτέ επαρκή αν δεν υποστηρίζονται από το αντίστοιχο σε αριθμό προσωπικό φύλαξης, το οποίο η διοίκηση της Εθνικής Πινακοθήκης κατ’ επανάληψη είχε ζητήσει από το ΥΠΠ., πριν το ατυχές συμβάν».
2. Για τα εννέα χρόνια που χρειάστηκαν προκειμένου να βρεθούν τα δύο από τα τρία κλαπέντα έργα τέχνης κάθε εχέφρων και λογικός άνθρωπος θα σκεφτόταν ότι πράγματι απαιτούνται τόσα και ίσως άλλα τόσα όταν έχεις να αντιμετωπίσεις κυκλώματα αρχαιοκαπηλείας και εμπορίας έργων τέχνης με πλοκάμια σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αλλά πιθανόν όχι όταν τελικά καταλήγει στον ελαιοχρωματιστή από το Πόρτο Ράφτη. Αν είναι μόνο ο ελαιοχρωματιστής…
3. Η πτώση του έργου του Πικάσο είναι η κωμικοτραγική συμπύκνωση του εκφυλισμού, της γελοιότητας, της ανικανότητας, της αγοραίας κουτοπονηριάς, της επικοινωνιακής και κούφιας ρεκλάμας.
Διότι, οι δύο υπουργοί, καθώς ενημερώνονταν και ενημέρωναν προφανώς και τον πρωθυπουργό, ότι πλησιάζει η εξιχνίαση της υπόθεσης δεν έβλεπαν την ώρα και τη στιγμή όπου θα κάθονταν δίπλα – δίπλα και θα αλληλοσυγχαίρονταν, επιτυγχάνοντας έναν μέγιστο επικοινωνιακό αντιπερισπασμό την ώρα που η κοινωνία αγκομαχά για να επιβιώσει.
Ενόψει αυτής της ύψιστης πολιτικής βιασύνης, δηλαδή του ρετουσαρίσματος της κυβερνητικής εικόνας, ο σεβασμός, η προσοχή, η φροντίδα και η σεμνότητα ενώπιων τέτοιων έργων τέχνης, μπορούν και να υποχωρήσουν.
Στην προκειμένη σεβασμός και σεμνότητα θα σήμαινε ότι τους πίνακες θα τους κρατούσαν μόνο έμπειροι συντηρητές και με γάντια εργασίας, οι οποίοι προηγουμένως θα είχαν υποδείξει σε ποιο σημείο μπορούν να τοποθετηθούν με ασφάλεια και πιθανόν προστατευμένοι πίσω από ειδικό γυαλί.
Αντ’ αυτών, το «Γυναικείο Κεφάλι» του Πικάσο τοποθετήθηκε κάπου τυχαία, ίσως περισσότερο τυχαία απ’ όσο τοποθετούνται τα κάδρα του σωρού στο ΙΚΕΑ και κατακρημνίστηκε σαν αυτό το ίδιο να αρνιόταν αυτού του τύπου την μεταχείριση.
Εν κατακλείδι… δεν ήταν η κακιά στιγμή, ούτε η αγαρμποσύνη ενός υπαλλήλου. Ηταν η τραγική όσο και γκροτέσκα στιγμή στα πεπραγμένα μιας το ίδιο τραγικής και γκροτέσκας κυβέρνησης.
Πηγή: Ημεροδρόμος
