Γερμανία – Ο εφιάλτης των παιδικών σταθμών για τους γονείς!
Ανασφάλεια, ανεργία, ημιαπασχόληση, το κυνήγι μιας θέσης σε βρεφονηπιακό σταθμό και ο τρόμος για τα επιδόματα «Χαρτζ 4» – Το χαρακτηριστικό παράδειγμα της «προοδευτικής» κυβέρνησης του Βερολίνου
Περίπου 3,6 εκατ. παιδιά στη Γερμανία βρίσκονται σε ηλικία για βρεφονηπιακό σταθμό, αλλά το να βρουν μια θέση εξελίσσεται όλο και περισσότερο σε ουτοπία, αναφέρει πρόσφατη έρευνα της Ένωσης Εκπαίδευσης και Ανατροφής (VBE).
Με την έρευνα αυτή έρχεται στο φως άλλη μια πτυχή του γερμανικού καπιταλισμού, της χώρας – «ατμομηχανής της ΕΕ» όπως ονομάζεται,
όπου οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, ειδικά τα νέα ζευγάρια, δεν μπορούν στον 21ο αιώνα να έχουν στοιχειώδεις και τόσο αναγκαίες υπηρεσίες.
Επιβεβαιώνεται έτσι ότι και σ’ αυτόν τον τομέα δεν είναι εξαίρεση η κατάσταση που συμβαίνει στη χώρα μας, όπου ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ αλληλοκατηγορούνται για τη διαχείριση την ώρα που εφαρμόζουν απαρέγκλιτα ό,τι και οι άλλες αστικές κυβερνήσεις σε όλη την ΕΕ και στον καπιταλιστικό κόσμο,
δηλαδή το πέρασμα κοινωνικών υπηρεσιών από το κράτος στους επιχειρηματίες, με το μάρμαρο να πληρώνουν οι εργαζόμενοι.
Χαρακτηριστικά, η εν λόγω έκθεση σημειώνει ότι οι υπάρχουσες δομές στη Γερμανία δεν επαρκούν και μόλις το 33% των παιδιών κάτω των 3 ετών φιλοξενείται σε κάποιο δημοτικό βρεφονηπιακό σταθμό, ενώ το 2018 έλειπαν τουλάχιστον 273.000 θέσεις.
Στο Βερολίνο μάλιστα, μια πόλη με …προοδευτική τοπική κυβέρνηση (κατά τα πρότυπα του νέου αφηγήματος του «ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία» – βλέπε Σοσιαλδημοκράτες, «Αριστερά», Πράσινοι), κάθε χρόνο νέα ζευγάρια σχηματίζουν μεγάλες ουρές έξω από τους σταθμούς αναζητώντας μια θέση για τα παιδιά τους.
Η ήδη άσχημη κατάσταση επιδεινώνεται ραγδαία τα τελευταία χρόνια από την έλλειψη προσωπικού, με παιδαγωγούς και γονείς να κάνουν λόγο πια για «κρίση».
Η έρευνα διαπιστώνει ότι 9 στους 10 παιδικούς και βρεφικούς σταθμούς της χώρας λειτουργούν με «ανησυχητικά οριακό προσωπικό» τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα.
Σύμφωνα μάλιστα με το υπουργείο Οικογένειας, μέχρι το 2025 οι ελλείψεις προσωπικού θα έχουν φτάσει τις 191.000.
Στην καθημερινότητα, αυτό σημαίνει ότι το 86% των σταθμών αναγκάστηκαν να μειώσουν τις υπηρεσίες τους ή να λάβουν άλλα μέτρα.
«Οι εργαζόμενοι έχουν λιγότερο χρόνο για κάθε παιδί, τμήματα μεγαλώνουν ή και κλείνουν»,
γράφει η VBE.
Επιπλέον, μειώνονται οι ώρες λειτουργίας ορισμένων σταθμών ή/και αναστέλλονται επιπλέον παιδαγωγικές δραστηριότητες (θεατρικά, εκδρομές κλπ.).
Για το Βερολίνο, υπολογίζεται ότι το 2020 θα χρειάζονται επιπλέον τουλάχιστον 4.000 παιδαγωγοί πλήρους απασχόλησης.
Ωστόσο, εξαιτίας των πολύ χαμηλών μισθών, των συνθηκών εργασίας και της προσωρινής απασχόλησης με συμβάσεις, οι παιδαγωγοί επιλέγουν άλλες γερμανικές πόλεις και αρνούνται να εργαστούν στο Βερολίνο, όπου επιπροσθέτως έχουν αυξηθεί κατά πολύ το κόστος ζωής και τα ενοίκια.
Δεν είναι να απορεί λοιπόν κανείς που οι γυναίκες με μικρά παιδιά και πλήρη εργασία είναι η εξαίρεση στη Γερμανία.
Σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Στατιστική Υπηρεσία, το 2015 μόλις το 10% των μητέρων με παιδιά ηλικίας κάτω των 3 ετών δούλευαν με πλήρη απασχόληση, ενώ μόλις στο 8% των ζευγαριών κατάφερναν να εργάζονται πλήρως και οι δύο γονείς.
Συγκλονιστικές μαρτυρίες γονιών
Τον περασμένο Γενάρη, ένας βρεφονηπιακός σταθμός στο Βερολίνο έδιωξε στα μέσα της χρονιάς 113 παιδιά λόγω έλλειψης προσωπικού, χωρίς να φροντίσει η …προοδευτική κρατιδιακή κυβέρνηση για τη μεταφορά των παιδιών σε άλλες δομές. Ετσι, όλο το βάρος έπεσε στους γονείς.
Άλλοι απολύθηκαν, άλλοι αρνήθηκαν δουλειά που μόλις είχαν βρει, άλλοι ταλαιπωρούνται με τις ώρες στο δρόμο, ενώ τα παιδιά δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες.
Ορισμένα βρέθηκαν ξαφνικά στο σπίτι, άλλα άλλαξαν περιβάλλον και περίγυρο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνικοποίηση, τη σταθερότητα, την ασφάλεια που χρειάζονται σε αυτήν την τρυφερή ηλικία.
Τρεις μήνες μετά, οι γονείς μίλησαν στην εφημερίδα «Die Zeit» για τις αλυσιδωτές συνέπειες σε διάφορες πτυχές της ζωής της οικογένειας.
Οι μαρτυρίες τους περιγράφουν τον καθημερινό εφιάλτη, την ανασφάλεια, το τρέξιμο, τα εξαντλητικά ωράρια ή την εκτεταμένη μερική απασχόληση των γυναικών, την ατέλειωτη προσπάθεια να τα βγάλουν πέρα.
Απολυμένη και χωρίς επίδομα ανεργίας
Σάρντα Τσεσέικο, 30 ετών:
«Έχασα τη δουλειά μου όταν έδιωξαν το παιδί από τον παιδικό σταθμό. Εργαζόμουν 25 ώρες τη βδομάδα ως γραμματέας. Το αφεντικό μου ήταν ήδη ενοχλημένο γιατί έπρεπε να λείπω συχνά, αφού εδώ και μήνες ο σταθμός υπολειτουργούσε. Όταν ζήτησα άδεια άνευ αποδοχών για να αναδιοργανώσω τη φροντίδα του παιδιού, ο εργοδότης είχε ήδη έτοιμη την απόλυση.
Τηλεφώνησα σε πάνω από 20 παιδικούς σταθμούς, ακόμη και οι λίστες αναμονής ήταν πλήρεις. Αν και έχω δικαίωμα για παροχές ανεργίας, το Γραφείο Απασχόλησης αρνήθηκε να μου εγκρίνει το επίδομα ανεργίας επειδή τώρα αναγκάζομαι να μένω με το παιδί στο σπίτι.
Για να το λάβω – μου είπαν – θα πρέπει να είμαι διαθέσιμη ανά πάσα στιγμή, όταν με καλέσουν για οποιαδήποτε δουλειά! Μια λύση θα ήταν να προσλάβω νταντά. Όμως η Υπηρεσία Νεολαίας δικαιολογεί το αντίστοιχο βοήθημα για νταντά μόνο αν ήδη εργάζομαι. Φαύλος κύκλος.
Πάνω απ’ όλα, όμως, λυπάμαι για την κόρη μου. Όταν περνάμε έξω από το σταθμό, η μικρή βλέπει τα παιδάκια και φωνάζει: «Μαμά, ο παιδικός σταθμός!» Πώς να της εξηγήσω γιατί αυτή δεν επιτρέπεται πια να είναι εκεί μαζί με τα άλλα παιδιά;».
Ζέλμα Βελς, 40 ετών:
«Αναγκάστηκα να απορρίψω μια δουλειά, καθώς βρήκαμε θέση σε παιδικό σταθμό για τον 2χρονο γιο μας από τον ερχόμενο Αύγουστο. Ακόμη δεν έχουμε κάποια στήριξη για αυτήν τη μεταβατική περίοδο από την αρμόδια υπηρεσία (Γραφείο Νεολαίας).
Προηγουμένως εργαζόμουν σαν ελεύθερη επαγγελματίας και προσπαθώ να το ξανακάνω τώρα, έστω περιορισμένα. Διαφορετικά δεν μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στο κόστος ζωής του Βερολίνου».
Ρίκο Νέμκε, 45 ετών:
«Όταν μας ειδοποίησαν ότι διώχνουν το παιδί, νιώσαμε πανικό. Ήμασταν παλιότερα στα προνοιακά επιδόματα «Χαρτζ 4» και είμαστε τόσο χαρούμενοι που τώρα εργαζόμαστε με πλήρες ωράριο – η γυναίκα μου σε φαρμακείο, εγώ 40 ώρες τη βδομάδα με βάρδιες σε εταιρεία ενοικίασης αυτοκινήτων.
Ο φόβος ότι κάποιος από εμάς μπορεί να χάσει τη δουλειά του λόγω του χάους στους παιδικούς σταθμούς, και να ξαναπέσουμε στα «Χαρτζ 4», ήταν τεράστιος».
Γιουλιάνε Αρενς, 34 ετών:
«Επί τρεις βδομάδες τηλεφωνούσα σε περίπου 50 παιδικούς σταθμούς στην περιοχή. Η είδηση ότι διώχνουν τα παιδιά ήρθε ένα μήνα πριν λήξει η γονική μου άδεια για το δεύτερο παιδί κι ενώ ετοιμαζόμουν να ξεκινήσω σε μια νέα, πλήρους απασχόλησης δουλειά.
Είμαι ακόμη θυμωμένη που η λεγόμενη στήριξη του Γραφείου Νεολαίας ήταν απλά μια λίστα με παιδικούς σταθμούς, οι οποίοι ήταν είτε πλήρεις είτε πολύ μακριά από το σπίτι μας.
Τελικά ο σταθμός που βρέθηκε και για τα δύο μου παιδιά είναι 20 λεπτά απόσταση με το μετρό από το σπίτι και στην αντίθετη κατεύθυνση από τη δουλειά μου. Για την προσαρμογή των παιδιών, αναγκάστηκε ο άντρας μου να κάνει χρήση της γονικής άδειας κι έτσι ακυρώσαμε τις οικογενειακές μας διακοπές».
Κανείς δεν σκέφτηκε τα παιδιά
Άνια Λάουμπε, 35 ετών:
«Το σοκ ήταν μεγάλο. Μεγαλώνω μόνη τα τρία παιδιά μου και μόλις κατάφερα να βγω από τα επιδόματα «Χαρτζ 4», βρίσκοντας δουλειά σε εργαστήρι αργυροχρυσοχοΐας.
Επιπλέον ανησυχώ για τον γιο μου, που ήδη υπέφερε από άγχος αποχωρισμού λόγω της απώλειας επαφής με τον πατέρα του και του συνεχώς μεταβαλλόμενου προσωπικού στον προηγούμενο παιδικό σταθμό. Δεν κατάφερα να είμαι κοντά του ούτε κατά την περίοδο προσαρμογής στον νέο σταθμό…»
Ντορίτ Έτσεν, 33 ετών:
«Η κατάσταση με επιβαρύνει πολύ. Ναι μεν βρήκα άλλο παιδικό σταθμό για τις δύο μου κόρες, ωστόσο δεν έχουν ακόμη προσαρμοστεί, κάτι που τις ταλαιπωρούσε και στον παλιό σταθμό εξαιτίας της συνεχούς αλλαγής του προσωπικού. Ανησυχώ και νιώθω ενοχές που δεν έχουν τη σταθερότητα που χρειάζονται στην καθημερινότητά τους.
Ταυτόχρονα, δεν έχω βρει ακόμη σταθμό για τον μικρό μου, που γίνεται ενός έτους το καλοκαίρι. Αν βρω θέση σε έναν απομακρυσμένο σταθμό σημαίνει ότι θα θέλω μισή ώρα από τον έναν σταθμό στον άλλο και μετά να πηγαίνω στη δουλειά.
Συνολικά θα είμαι τρεις ώρες τη μέρα στα ΜΜΜ του Βερολίνου και δεν θα βλέπω πια καθόλου τα παιδιά! Στο μεταξύ, από τον Αύγουστο θα εργάζομαι ξανά με πλήρη απασχόληση και τότε θα αναγκαστεί ο άντρας μου να πάρει τρεις μήνες γονική άδεια. Μετά δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε…».
Καρολίνε Ζάιφερτ, 32 ετών:
«Πονάω όταν ο 3χρονος γιος μου λέει «δεν έχω κανένα φίλο στον καινούργιο παιδικό σταθμό». Παρότι ήμασταν πολύ τυχεροί και βρήκαμε θέση σε άλλο σταθμό, πρέπει να πω ότι σε όλη αυτήν την υπόθεση τα συναισθήματα των παιδιών δεν λήφθηκαν καθόλου υπόψη».
Παράλληλα:
«Ψάχνουμε κενή θέση για την ενός έτους κόρη μας, η οποία έγινε δεκτή σε έναν άλλο σταθμό, αλλά από τον ερχόμενο Οκτώβρη. Εγώ εργάζομαι σε τουριστικό γραφείο, ο άντρας μου είναι παιδαγωγός και τώρα μένει στο σπίτι μέχρι να συνηθίσει η μικρή την νταντά.
Πάντως να φιλοξενούνται τα παιδιά μας σε δύο διαφορετικούς σταθμούς, με διαφορετικά ωράρια λειτουργίας, που συχνά δεν ταιριάζουν στο δικό μας ωράριο, δεν είναι και το ιδανικό…».
Ε. Μ.
Πηγή: Ριζοσπάστης
