Φοίβος Τσέκερης, η ιστορία ενός δικού μας «Αγίου»

Σε ένα στίχο του ο ύμνος του ΕΛΑΣ, επίκαιρος λόγω και της σημερινής ημέρας, λέει:

«Αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι, πάντα είναι ο ίδιος ο λαός».

Σε ένα τέτοιο παλικάρι θέλω να πω μερικά λόγια, μιας και το οφείλω στην μνήμη του. Το παλικάρι αυτό ήταν ο Φοίβος Τσέκερης, με τον οποίο είχα την τεράστια τιμή και ευτυχία να είμαι στην ίδια ΚΟΒ για αρκετά χρόνια.

Έφυγε πριν τρία χρόνια, στις 15 Μαρτίου του 2015, πλήρης ημερών στα 94 του χρόνια.

Ο Φώτης Τσέκερης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, καθώς το «Φοίβος» ήταν το ψευδώνυμο του κατά την διάρκεια της Κατοχής, γεννήθηκε στα 1921 στους Αμπελόκηπους και από νωρίς, μαθητής ακόμα, οργανώθηκε στο Κομμουνιστικό κίνημα, καθώς έγινε μέλος της ΟΚΝΕ στα 1938, εν μέσω της δικτατορίας Μεταξά.

Στα 1940 θα μπει στην Αρχιτεκτονική και το 1943 θα γίνει μέλος της ηρωϊκής ΕΠΟΝ, μετά και την διάλυση της ΟΚΝΕ.

Σε μια διαδήλωση στα 1943 θα τραυματιστεί άσχημα στο πόδι και λίγο αργότερα θα συλληφθεί από την Γκεστάπο, μένοντας τρεις μήνες κρατούμενος στα μπουντρούμια της Κομαντατούρ.

Στα 1944 θα ενταχθεί στον ΕΛΑΣ, στον λόχο της νεολαίας, ο οποίος στα Δεκεμβριανά θα μετονομαστεί σε λόχο «Λόρδος Μπάϋρον». Λίγοι γνωρίζουν πως υπήρξε μέλος της ΟΠΛΑ.

Στις 5 Δεκεμβρίου 1944 θα βρεθεί κλεισμένος στο Πολυτεχνείο να πολεμά με πενιχρά μέσα αλλά με λιονταρίσια καρδιά, Βρετανικό τμήμα στρατού μαζί με άλλους συντρόφους του, όπως ο Γρηγόρης Φαράκος κι ο Κώστας Αξελός.

Οι Βρετανοί εισέβαλαν μετά απο πολύωρη μάχη στο ΕΜΠ, με τον Φοίβο να τραυματίζεται και στα δύο πόδια, σοβαρότερα όμως στο δεξί.

Για να μην συλληφθεί, προσποιήθηκε τον νεκρό, και τελικά την γλύτωσε. Με αφόρητους πόνους κατάφερε να συρθεί μέχρι την Μπουμπουλινας και εκεί τυχαία ένας ΕΛΑΣίτης θα τον περιμαζέψει, μεταφέροντας τον στην κλινική του Πέτρου Κόκκαλη.

Θα σωθεί η ζωή του, αλλά δυστυχώς θα χάσει το δεξί του πόδι. Θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια διώξεις και κυνηγητά που θα καταλήξουν το 1948 σε τρία χρόνια εξορίας στο Μούδρο της Λήμνου.

Θα αφεθεί ελεύθερος το 1950 κι ένα χρόνο μετά θα τελειώσει την Αρχιτεκτονική.

Από κει και πέρα θα αφοσιωθεί στην συνδικαλιστικη δουλειά, παίρνοντας υπεύθυνες θέσεις στον σύλλογο αρχιτεκτόνων και στο ΤΕΕ. Μετά την πτώση της χούντας θα μεταβεί στην Σοβιετική Ένωση όπου θα του τοποθετηθεί πρόσθετο μέλος στο κάτω άκρο.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του θα αφιερωθεί στην εκπλήρωση των αιτημάτων της γενιάς της Εθνικής Αντίστασης και της προώθησης του έργου της. Θα βραβευθεί στα 1987 από τον Δήμο Αθηναίων για την προσφορά του.

Ο Φοίβος ήταν ένας απίστευτος άνθρωπος, χαρακτηριστικό δείγμα της λεγόμενης «δρακογενιάς».

Ακούραστος, ανιδιοτελής, πάντα με το χαμόγελο, όταν σου μιλούσε ένιωθες ένα δέος, το δέος που κουβαλούσε όλη αυτή η γενιά, η οποία δεν συμβιβάστηκε.

Παρόλα τα προβλήματα της υγείας του ήταν πάντα παρών σε όλες τις δραστηριότητες της ΚΟΒ και του Κόμματος.

Στα δύσκολα πάντα ζητούσαμε την γνώμη του και πάντα χάριν σε εκείνον βρίσκαμε λύση σε κάθε πρόβλημα.

Μαζί με την Μαρία Λουλέ, σύζυγο του Κώστα Λουλέ, και αδερφή του Βασίλη Μπαρτζιώτα και τον Γιώργη Μαντά, ένας από τους ελάχιστους επιζώντες του ΔΣΕ Πελοπόννησου, ήταν η δική μας Αγία Τριάδα.

Θυμάμαι πάντα στις συνελεύσεις να του φέρνω ένα μικρό σκαμπό για να ξεκουράζει το πόδι του, και τους τρεις αυτούς «γίγαντες» να μας διηγούνται ιστορίες από τα χρόνια της φωτιάς.

Αν μάθαμε πέντε πράγματα στην πολιτική ζωή μας κι όχι μόνο, και δεν προδώσαμε ιδανικά και αξίες, το χρωστάμε σε αυτούς τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.