Ευτυχώς που εμείς σκεφτόμαστε ακόμα! (Μέρος Β’)
Η «Καθημερινή» στις 4/10/2020, μετά από πολλές μέρες διαφήμισης, δημοσίευσε το Επίμετρο του Τάκη Λαζαρίδη. Το βιβλίο σε ότι αφορά την επιστημονική αρτιότητα, την επιχειρηματολογία και την αισθητική, παίρνει θέση δίπλα σε άλλα διαμάντια του εγχώριου αντικομμουνισμού.
Από μια άποψη δεν θα άξιζε κανείς ούτε να ασχοληθεί με αυτό αν δεν υπήρχε η ιδιαιτερότητα ότι ο Λαζαρίδης ήταν συγκατηγορούμενος του Μπελογιάννη στη δίκη για τους ασυρμάτους και αυτό η «Καθημερινή» αξιοποιεί για να τον «αγιοποιήσει» ως απολογητή του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος…
Συνέχεια από το Α’ Μέρος
Από τη διαστρέβλωση της Ιστορίας στην κυρίαρχη ιδεολογία
Ο Λαζαρίδης, ξεφεύγοντας από τα ελληνικά δρώμενα, περιγράφει συνολικότερα τον προηγούμενο αιώνα ως μια περίοδο ανάπτυξης της ανθρωπότητας, λόγω ακριβώς της ύπαρξης του καπιταλισμού:
«Η μεγάλη εικόνα δείχνει τις σαρωτικές, τις κοσμογονικές νίκες της ανθρωπότητας τον περασμένο αιώνα. Ηττήθηκαν κατά κράτος στην Ευρώπη και αποχώρησαν οριστικά από το ιστορικό προσκήνιο τόσο ο μαύρος όσο και ο κόκκινος φασισμός, παραδόθηκαν άνευ όρων οι Ιάπωνες μιλιταριστές.
Κατέρρευσε το παγκόσμιο αποικιακό σύστημα, αναδύθηκαν δεκάδες νέες δημοκρατικές χώρες που διεκδικούν δυναμικά τη συμμετοχή τους στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Δισεκατομμύρια πολίτες σε όλο τον κόσμο, που ζούσαν μέσα στη στέρηση και την απόγνωση, άρχισαν να γεύονται, έστω σιγά σιγά, έστω περιορισμένα, τα ανεκτίμητα αγαθά της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της ευημερίας.[1]
Παραφράζοντας ελαφρά αυτά που έγραφα το μακρινό 1986 […] θα μπορούσα τώρα να επαναλάβω:
«Αν η ανθρωπότητα σωθεί τελικά από τον δεσποτισμό και τη βαρβαρότητα, αν οι άνθρωποι θα μπορούν να ζουν ελεύθεροι, να προσβλέπουν και να αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο, αυτό θα οφείλεται στο μεγάλο Αμερικανικό Έθνος»…»
Επίσης, ο ίδιος ο Λαζαρίδης δήλωνε σε πρόσφατη εκπομπή της ΕΡΤ1 (12/10/2020) ότι:
«Τελικά ο καπιταλισμός δεν είναι αποτρόπαιος»,
προκειμένου να δικαιολογήσει την κριτική του στο παρελθόν και το παρόν του κομμουνιστικού κινήματος.
Πραγματικός χείμαρρος δηλώσεων πίστης στον καπιταλισμό και εξωραϊσμού του.
Και εξηγούμαστε:
1. Γίνεται φορέας της ανιστόρητης θεωρίας των «δύο άκρων», περί «μαύρου και κόκκινου φασισμού», απαλείφοντας –όπως και η επίσημη θεωρία της ΕΕ– το αντικειμενικό γεγονός ότι ο φασισμός αποτέλεσε μορφή καπιταλιστικής διακυβέρνησης και ηττήθηκε με την καθοριστική συμβολή της σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης και των κομμουνιστών που πρωτοστάτησαν στα εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα σε όλες τις κατεχόμενες χώρες.
Πραγματικά κρίμα, αφού σε αυτήν την πάλη η οικογένεια του Τάκη Λαζαρίδη μέτρησε τα δικά της θύματα.
Ομως πάει και ένα βήμα παραπέρα, μιλώντας για άνευ όρων παράδοση του ιαπωνικού μιλιταρισμού, δίχως να αναφέρει φυσικά (προφανώς για να μη μειώσει το αμερικανικό έθνος) ότι αυτό επιτεύχθηκε με τη χρησιμοποίηση της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, χωρίς καν να δικαιολογείται από επιχειρησιακούς και στρατιωτικούς συσχετισμούς. Μία ακόμα νίκη της ανθρωπότητας και του καπιταλισμού!
2. Ο ισχυρισμός του Λαζαρίδη ότι ο καπιταλισμός συνέβαλε στην ανατροπή του αποικιακού συστήματος μάλλον αποτελεί πρωτοτυπία.
Οι αποικίες ήταν κτήσεις καπιταλιστικών κρατών που ανατράπηκαν άλλοτε με πρωτοβουλία των κομμουνιστών (Κίνα, Βιετνάμ κλπ.) και άλλοτε από ντόπιες αστικές δυνάμεις που συμμάχησαν με τους κομμουνιστές και το εργατικό – λαϊκό κίνημα, έχοντας την καθοριστική ενίσχυση της ΕΣΣΔ και των άλλων κρατών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης (Ινδονησία, Αγκόλα κ.λπ.).
Πουθενά τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη και ειδικότερα οι αγαπημένες του ΗΠΑ δεν διευκόλυναν αυτήν τη διαδικασία. Το αντίθετο, της έβαζαν προσκόμματα.
3. Αναφορικά με την «ευημερία που γεύονται οι άνθρωποι» λόγω του καπιταλισμού, ο Λαζαρίδης μάλλον ζει στο δικό του παράλληλο και ονειρικό σύμπαν.
Και για να μην αναφερθούμε σε δικές μας πηγές (αφού μάλλον θα τις θεωρήσει προϊόν κομμουνιστικής φαντασιοκοπίας), θα αναπαράξουμε τις ίδιες τις δημοσιεύσεις της «Καθημερινής», που φιλοξενεί και το Επίμετρο.
— Την 1/6/2014, η «Καθημερινή» μας πληροφορούσε ότι το πλουσιότερο 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού κατείχε το 41% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ το φτωχότερο 68,7% μόλις το 3% του παγκόσμιου πλούτου.
— Στην ίδια δημοσίευση μαθαίνουμε ότι το χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς επέστρεψε στα επίπεδα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
— Πάλι η «Καθημερινή», στις 2/11/2018, μας πληροφορούσε ότι σύμφωνα με την ελβετική τράπεζα Credit Suisse, από το 2007 και έπειτα, το 10% των πλουσιότερων ανθρώπων κατέχει το 85% του συνολικού πλούτου.
— Τέλος, στις 31/7/2020 η «Καθημερινή» μας πληροφορούσε με ηλεκτρονική δημοσίευση ότι εξαιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αναμένει διεύρυνση του χάσματος πλούσιων – φτωχών.
4. Όσον αφορά τη δημοκρατία και την ελευθερία, τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα. Οι ΗΠΑ στήριξαν δεκάδες δικτατορικά καθεστώτα στη Λατινική Αμερική και αλλού, στη διάρκεια του 20ού αιώνα.
Στήριξαν ακόμα και τις πιο σκοταδιστικές δυνάμεις, όπως οι «Ταλιμπάν» στο Αφγανιστάν, προκειμένου να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Το ίδιο συνέβη και με τις άλλες καπιταλιστικές χώρες.
Το Ηνωμένο Βασίλειο βαρύνεται με σφαγές εκατομμυρίων ανθρώπων στα εδάφη των πρώην αποικιών του.
Η Γαλλία προώθησε ακόμα και το 1994 τη γενοκτονία 1.000.000 Τούτσι στη Ρουάντα, προκειμένου να διασφαλίσει τα συμφέροντά της στην περιοχή.
Και φυσικά, δίπλα σε όλα αυτά, εκατοντάδες εκατομμύρια ήταν τα θύματα των δύο Παγκοσμίων Πολέμων και των αμέτρητων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων κατά τη διάρκεια του 20ού και του 21ου αιώνα, οι πολιτικοί πρόσφυγες σε πολλές εστίες ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.
Ούτε η κατάσταση στο εσωτερικό των καπιταλιστικών κρατών όμως είναι καλύτερη. Αφήνουμε κατά μέρος την εξόντωση των ιθαγενών πληθυσμών στη Βόρεια Αμερική και στην Ωκεανία, για να έρθουμε στα πιο πρόσφατα.
Η «Deutsche Welle» έκανε πέρυσι λόγο για δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων των «κίτρινων γιλέκων».
Το πιο οξύμωρο όμως είναι ότι ο Λαζαρίδης τολμά να μιλά για δημοκρατία, ελευθερία και τον σημαντικό ρόλο των ΗΠΑ στην κατάκτησή τους, σε ένα κείμενο που υπογράφει μόλις λίγες μέρες έπειτα από τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ.
Άραγε όταν ο αστυνομικός πίεζε με το γόνατο το λαιμό του, το θύμα αντιλαμβανόταν και αυτός τις ΗΠΑ ως κοινωνία ελευθερίας και δημοκρατίας;
Ευτυχώς που εμείς σκεφτόμαστε ακόμα! Από την κυρίαρχη ιδεολογία στην κυρίαρχη πολιτική
Ολα τα προηγούμενα λίγο φαίνεται να απασχολούν τον Λαζαρίδη, που έτσι κι αλλιώς βλέπει τον καπιταλισμό ως «φυσικό φαινόμενο»!
Τα μόνα που τον τρομάζουν είναι η απειλή της «κομμουνιστικής Κίνας» για την παγκόσμια δημοκρατία και η θέση της Ελλάδας στο διεθνές πλαίσιο.
Το ότι βλέπει την Κίνα ως κομμουνιστική το αφήνουμε ασχολίαστο, όταν πρόκειται για κάποιον που θεωρεί ότι τα στελέχη του Σύριζα εμπνέονται από τις ιδέες του Μαρξ, του Λένιν, του Στάλιν και του Μάο.
Εξάλλου, για την αντιμετώπιση της Κίνας είναι ιδιαίτερα αισιόδοξος, λόγω των αποθεμάτων «ελευθερίας, δημοκρατίας και ευημερίας» του αμερικανικού καπιταλισμού.
Ωστόσο, δεν είναι το ίδιο αισιόδοξος για την Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 1947 και έπειτα βρίσκονται σε στενή συμμαχία με τις ΗΠΑ και κατ’ επέκταση με το πανανθρώπινο πνεύμα της προόδου, ενώ πρόσφατα προσφέρονται σε αυτές όσες βάσεις απαιτούνται για την αντιμετώπιση «της κινεζικής επεκτατικότητας και της ρωσικής απειλής».
Τι πρέπει λοιπόν να γίνει, κατά τον Λαζαρίδη;
— «Ας κρατήσει στη νέα αυτή κυβέρνηση (σ.σ. ο Μητσοτάκης) τέσσερις – πέντε από τους πιο στενούς και ικανούς συνεργάτες του και ας ορίσει υπουργούς σε όλα τα υπουργεία τους ικανούς και επιτυχημένους Έλληνες επιχειρηματίες και εφοπλιστές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό».[2]
— «Να δηλώσουμε ανοιχτά και καθαρά ότι, προκειμένου να αποτραπεί μια καταστροφική και για τις δύο χώρες πολεμική σύρραξη, είμαστε έτοιμοι για έναν έντιμο συμβιβασμό, και να καλέσουμε και τους Τούρκους να πράξουν το ίδιο.
Να απευθυνθούμε στους Ευρωπαίους εταίρους και συμμάχους μας και να τους καλέσουμε να μας συμπαρασταθούν και να μας στηρίξουν σε αυτήν τη φιλειρηνική εκστρατεία.
Είναι βέβαιο ότι θα το πράξουν και θα ασκήσουν κάθε δυνατή πίεση στους Τούρκους, προκειμένου να προσέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να δεχθούν και αυτοί έναν έντιμο συμβιβασμό».[3]
Για το δεύτερο ας μην ανησυχεί ο Λαζαρίδης, αυτή είναι η εξωτερική πολιτική του αστικού κράτους, με την προϋπόθεση να τα βρουν στη μοιρασιά.
Θα βοηθήσουν όντως και οι σύμμαχοι, παίρνοντας τη μερίδα του λέοντος. Αυτά, βέβαια, μέχρι η οποιαδήποτε συμφωνία να οδηγήσει σε νέα σύγκρουση. Παλιά του τέχνη κόσκινο, του καπιταλισμού.
Όσο για το πρώτο, δυστυχώς οι Έλληνες καπιταλιστές δεν θα ανταποκριθούν με ευκολία σε μια τέτοια κυβέρνηση, μιας και αυτή θα έκανε όλο και περισσότερο εμφανές στα μάτια όλων το ποιος κυβερνάει αυτόν τον κόσμο «της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της ευημερίας».
Έχουν το πολιτικό τους προσωπικό για αυτόν το ρόλο.
Αντί επιλόγου
Στο σπονδυλωτό θεατρικό έργο του Γιώργου Σκούρτη «Κομμάτια και θρύψαλα» παρουσιάζεται ένας αγωνιστής κατά της χούντας, ο οποίος εξαιτίας των πολλαπλών βασανισμών του και των χτυπημάτων στο κεφάλι έχει οδηγηθεί στη σχιζοφρένεια, με αποτέλεσμα μία να ταυτίζεται με τα πραγματικά του πιστεύω και μία με την προπαγάνδα των βασανιστών του.
Φυσικά, ο Τάκης Λαζαρίδης δεν αποτελεί μια τέτοια περίπτωση.
Απλά, προσπαθώντας να επιχειρηματολογήσει άλλοτε ως ασφαλίτης της δεκαετίας του 1950 και άλλοτε ως οικονομικός διευθυντής μονοπωλιακού ομίλου, αποδεικνύει ότι όποιος εγκαταλείπει τη σκοπιά του στην ταξική πάλη, αργά ή περισσότερο γρήγορα θα βρεθεί στη σκοπιά του αντιπάλου, και μάλιστα με τους χειρότερους όρους.
Σημειώσεις:
[1]. Τάκης Λαζαρίδης: «Επίμετρο», σελ. 21.
[2]. Στο ίδιο, σελ. 30.
[3]. Στο ίδιο, σελ. 39 – 40.
Κώστας Σκολαρίκος,
μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ
Πηγή: Ριζοσπάστης
