Οι εργατικές πολυκατοικίες του σοσιαλισμού
Ένα πολυφορεμένο στις μέρες μας «επιχείρημα» ενάντια στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, είναι αυτό που αναφέρεται στις «γκρίζες, μουντές και άχαρες εργατικές πολυκατοικίες», που ακόμα βλέπουμε στις χώρες εκείνες που επιχείρησαν να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό.
Το ακούς από ξεναγούς, από φίλους, από συνταξιδιώτες, από καλοπροαίρετους ή μη. Θα το ακούσετε κατά κόρον ειδικά αν πάτε κάποια οργανωμένη εκδρομή.
Η μισή αλήθεια είναι ότι ΣΗΜΕΡΑ ούτε εγώ θα ήθελα να ζω μέσα σ’ αυτές τις πολυκατοικίες του 1950 ή του ’60.
Η άλλη μισή είναι ότι ούτε στις πολυκατοικίες που χτίστηκαν το 1960 ή το 1970 στην Αχαρνών ή στην Κάτω Κηφισιά θα ήθελα να ζω σήμερα.
Πρέπει όμως να αναρωτιέται κανείς:
«Πότε χτίστηκαν αυτά τα «block»; Πώς χτίστηκαν; Και γιατί χτίστηκαν;»
Χτίστηκαν τη δεκαετία του 1950 που οι χώρες αυτές μόλις έβγαιναν από τον πόλεμο τσακισμένες.
Που είχαν να αναστηλώσουν παλάτια, κάστρα, μέγαρα, μουσεία, σχολεία, νοσοκομεία για να εξυπηρετούν όλο το λαό.
Αλλά και Εκκλησίες και Μοναστήρια, που όχι μόνο δεν τις «γκρέμιζαν οι κομμουνιστές», αλλά τις επισκεύαζαν και τις αποκαθιστούσαν.
Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν ακόμα σε άριστη κατάσταση. Τότε που είχαν να χτίσουν την οικονομία τους και τη βιομηχανία τους από την αρχή.
Τότε λοιπόν, ταυτόχρονα είχαν να χτίσουν αυτές τις πολυκατοικίες για να στεγάσουν ΟΛΟ το λαό τους, σε ελάχιστο χρόνο.
Στην Τσεχία π.χ. το πρόγραμμα στέγασης όλων των πολιτών (και των Τσιγγάνων) ολοκληρώθηκε σε 3 μόλις χρόνια. Κι έπρεπε να δίνουν στον καθένα διαμέρισμα ανάλογο με το μέγεθος της οικογένειάς του.
Αλλά και να βρίσκονται μέσα σε πόλεις με σύγχρονη ρυμοτομία, ευρύχωρες λεωφόρους, χώρους πράσινου, πάρκα, συγκοινωνίες κλπ.
Κι όχι μόνο να τον στεγάσουν, αλλά να του δώσουν και δωρεάν νερό, ρεύμα, θέρμανση, τηλέφωνο, συνθήκες υγιεινής, παιδεία, δημοτικές υπηρεσίες, πολιτισμό, αθλητισμό κλπ.
Τότε λοιπόν, αυτές οι πολυκατοικίες δεν ήταν ούτε γκρίζες, ούτε παλιομοδίτικες.
Ήταν σύγχρονες κι απολύτως αναγκαίες για το λαό.
Κάποιες από αυτές μάλιστα υπήρξαν και αρχιτεκτονικά θαύματα ή δημιούργησαν νέες τάσεις στην παγκόσμια αρχιτεκτονική.
Πότε γίνονταν αυτά;
Τον καιρό που στην Ελλάδα ο «εθνάρχης» έδινε «γη και ύδωρ» στους εργολάβους, για να φτιάχνουν διαμερίσματα – κλουβιά, καταπατώντας κι εξαφανίζοντας κάθε δημόσιο πάρκο ή χώρο πράσινου.
Διαμερίσματα που πουλιόταν στον κοσμάκη πανάκριβα, για νάρθει να γιγαντωθεί η Αθήνα, δίνοντας φτηνή εργατική δύναμη στους βιομήχανους και ερημώνοντας την επαρχία και τα χωριά.
Τον καιρό που και εδώ και στις άλλες καπιταλιστικές χώρες, υπήρχαν δεκάδες χιλιάδες άστεγοι κι ακόμα περισσότερες οικογένειες που κατοικούσαν στα παραπήγματα των εργατικών συνοικιών, μέσα στις λάσπες, χωρίς νερό και τουαλέτες, χωρίς σχολεία και συνθήκες υγιεινής.
Που υπήρχαν δεκάδες χιλιάδες που μετανάστευαν κι έφευγαν από τη χώρα γιατί δεν είχαν δουλειά και δεν μπορούσαν να ζήσουν σ’ αυτήν.
Κάντε λοιπόν, με αυτόν τον τρόπο, τη σύγκριση των «πολυκατοικιών» του σοσιαλισμού και των κατοικιών του καπιταλισμού. Άντε ντε;
Βέβαια σήμερα αυτές οι πολυκατοικίες του σοσιαλισμού παραμένουνε κατοικημένα κουφάρια κι ίσως να είναι, μετά από 50, 60 ή και 70 χρόνια, έως και επικίνδυνες.
Αλλά… 30 χρόνια τώρα, που έχουν πια καπιταλισμό, γιατί δεν τις ξανάχτισαν, δεν τις αντικατέστησαν, δεν τις επισκεύασαν ή έστω δεν τις έβαψαν;
Όπως έλεγε κι η ξεναγός μας στην Τσεχία (αφού πρώτα είχε πει το γνωστό παραμύθι):
«Τώρα τις βάφουν με έντονα χρώματα και είναι μια χαρά».
Δηλαδή ακόμα και σήμερα, μ’ ένα… βάψιμο, οι σοσιαλιστικές πολυκατοικίες γίνονται πάλι «καλές» και «σύγχρονες»;
Δηλαδή ακόμα και σήμερα το στεγαστικό πρόβλημα στις χώρες αυτές (εξακολουθεί) να το λύνει ο… σοσιαλισμός;
Ή απλώς… ποιος νοιάζεται πια σήμερα για το πού κατοικούν και ζουν οι εργάτες;
Πηγή: Κατιούσα
