Ενεργειακά πυράνχας!
Με μια πιρόγα δεν διασχίζεις τη Μεσόγειο. Ούτε στο Αιγαίο μπορείς να αρμενίσεις μ’ αυτήν.
Ακόμα κι αν καβαλήσεις τους στίχους που μελοποίησε ο τεράστιος κι απέθαντος Θάνος, ακόμα κι αν ξέρεις γκέμια ατίθασα να κρατάς, το πελώριο ερώτημα παραμένει στην αιματηρή του θέση:
Πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά;
Κι όμως η καινούργια χρονιά, ανάμεσα σε λαμπιόνια και καζαμίες, μπήκε με έναν «διαβολικά καλό» σταυρό του νότου, εκεί στη Μεσόγειο, νότια κι ανατολικά, όπου περιπλέκονται σωλήνες, αγωγοί, υποβρύχια, αεροπλανοφόρα, αποβατικά, πλωτά γεωτρύπανα, σκάφη, αεροπλάνα, γλώσσες, στολές, πολιτισμοί, κέρδη και υπολογισμοί των κολοσσών.
Όχι της Ρόδου, μήτε του μύθου, αλλά των ενεργειακών κολοσσιαίων σχεδίων και συμβόλων ισχύος του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού.
Έτσι, ξυπνήσαμε την καινούργια χρονιά παρακολουθώντας τον εμφύλιο στη Λιβύη, σαν γεωπολιτικό αιματηρό «Survivor», κι έμεινα να κοιτάω στην τηλεόραση γεωπολιτικούς μεγαλοϊδεατικούς πανηγυρισμούς.
Και η ασφάλεια κι η συνεργασία μού ακούγονται σχεδόν υβριστικά, καθώς σκέφτομαι ότι από τους τρεις υπογράψαντες τη συμφωνία «East Med» οι δύο κουβαλάνε στην πλάτη τους από ένα Τείχος.
Ο ένας αυτό που υψώθηκε στην Κύπρο και παραμένει στη θέση του, διχοτομικό καίτοι «ευρωπαϊκό», και ο άλλος εκείνο που διχοτομεί ισραηλινά και παλαιστινιακά εδάφη.
Αναπόφευκτα αναρωτιέμαι ποιο τείχος θα φορτωθούμε κι εμείς, και πού και ποιος θα το στήσει για το καλό μας, σε μια εποχή που λίγοι βλέπουν κι ελάχιστοι ακούν την προειδοποίηση – φάρο του ΚΚΕ, που αναβοσβήνει επίμονα, ως σήμα κινδύνου, καθώς οι εξελίξεις μετατρέπουν τη χώρα σε εν δυνάμει εμπόλεμη ζώνη.
Κι εκεί που αναρωτιέμαι τι λένε οι περιβαλλοντολόγοι για τα ενεργειακά πυράνχας που κατακλύζουν τη Μεσόγειο, και που κανονικά όταν ακούνε τα περί οικονομικής βιωσιμότητας των αγωγών θα ‘πρεπε να λογαριάζουν και τη βιωσιμότητα φύσης και ανθρώπων σε περίπτωση ατυχήματος, σαμποτάζ, βόμβας βυθού κ.λπ., μια ταπεινή είδηση με συγκλονίζει πιο πολύ κι απ’ τον γεωπολιτικό μας θρίαμβο.
Μια διαρροή αερίου σε μια πολυκατοικία στην Καλλιθέα προκάλεσε συναγερμό νυχτιάτικα…
Πυροσβεστική, αστυνομία, απέκλεισαν τετράγωνο, τρόμαξε η πόλη… λήξη συναγερμού. Η βλάβη διορθώθηκε.
Αυτή τη φορά εγκαίρως. Δεν έφτασα μέχρι την προέκταση του επεισοδίου σε επίπεδο αγωγού «εκ των μεγαλύτερων του κόσμου».
Σύντροφοι, τώρα που όλοι μαζί πανηγυρίζουν, που όλοι οι άνεργοι εργάτες τάχα μου θα βρουν ψωμί στα σωληνουργεία και στις θαλάσσιες και στεριανές υπεργολαβίες εταιρειών με εξωτικά ονόματα και εξωχώρια φορολόγηση,
δεν μπορεί εύκολα κανείς να πει πως η χρονιά που συντομογραφικά κι αμερικανιστί λέγεται είκοσι είκοσι είναι καλή για τη γειτονιά μας, καθώς ξεκινάει με μια «χειρουργική» επιδρομή – εκτέλεση, ένα πυροτέχνημα, σαν σε καθυστερημένο ρεβεγιόν μόλις το ημερολόγιο έδειξε τρεις του νέου χρόνου.
Άντε να σταθείς ασφαλής και να κορδωθείς ως ειρηνιστής, όταν πάνω από το κεφάλι σου (σηκωμένα από τη Σούδα;
Από το Ιντσιρλίκ; Από κάπου στη θάλασσα;) πετάνε βλήματα ικανά να χτυπήσουν έναν, σε ένα αυτοκίνητο, σε ένα σημείο, δίπλα σου.
Και τσουπ, πριν ξημερώσει, με μια μόνο βολή, 4% πάνω το πετρέλαιο πριν ξημερώσει.
Συμβολικά, λοιπόν, ας μοιραστούμε δέκα δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα ευχών για καλή χρονιά, ώσπου να πάρουν οι λαοί στα χέρια τους και τη ροή και τις στρόφιγγες διανομής του φυσικού και παραγόμενου πλούτου.
Από τη στήλη «Πατριδογνωμόνιο» του Ριζοσπάστη
