Ένα (μεγάλο) παγουρίνο και ένα (ακόμη μεγαλύτερο) φαγητοδοχείο για τον κ. Κανέλλη
Οι ευθύνες για τα διαχρονικά προβλήματα με τα οποία βαρύνεται η παιδεία μας καταλογίζονται αναμφίβολα στις εκάστοτε κυβερνήσεις που αντιλαμβάνονταν –και αντιλαμβάνονται– την εκπαίδευση με όρους κόστους – οφέλους, στο πλαίσιο μιας αχαλίνωτης αγοράς που έχει σαν στόχο την εξασφάλιση φτηνών εργατικών χεριών στις μεγάλες επιχειρήσεις.
Βασικό δεκανίκι της στήριξης των κυβερνητικών πολιτικών, της διαρκούς υποβάθμισης και απαξίωσης του δημόσιου συστήματος εκπαίδευσης, της φιλελευθεροποίησής του και του ανοίγματός του στα επιχειρηματικά συμφέροντα, αποτέλεσαν –και αποτελούν– οι καθεστωτικοί δημοσιογράφοι και οι «οργανικοί» διανοούμενοι που αρέσκονται στις κυβερνητικές «επικύψεις».
Ο κ. Κανέλλης, δημοσιογράφος στα «Νέα», φημίζεται για τη δυσανεξία που έχει σε οτιδήποτε σχετίζεται με τον συλλογικό και οργανωμένο αγώνα.
Θα ήταν συνεπώς πραγματικά περίεργο αν οι κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών αναφορικά με το ασφαλές άνοιγμα των σχολείων δεν τον έβρισκαν αντίθετο.
Ωστόσο, ο κ. Κανέλλης, σε κείμενό του στα «Νέα», στις 26 Αυγούστου με τίτλο «Τρέμουν την αξιολόγηση», δεν περιορίζεται μόνο στο να πραγματοποιήσει την αναμενόμενη κυβερνητική του «υποχρέωση» –μία από αυτές που του άνοιξαν προσφάτως και την πόρτα στο κρατικό κανάλι–, αλλά εξαπολύει και χυδαία επίθεση απέναντι στους εκπαιδευτικούς ή στον «εκπαιδευτικό συνδικαλισμό», όπως γρήγορα διορθώνει στο κείμενό του, για να μην στρέψει σύσσωμη την εκπαιδευτική κοινότητα εναντίον του.
Γράφει χαρακτηριστικά πως:
«Το ανεπαρκές σχολείο τούς βολεύει, η αγραμματοσύνη και ο λειτουργικός αναλφαβητισμός τον οποίο το σχολείο τους κληροδοτεί στους μαθητές είναι προϋπόθεση της ανέμελης διαβίωσής τους στον επαγγελματικό τους χώρο»,
για να καταλήξει στη γνωστή επωδό των εκπροσώπων της «αριστείας» σε αυτόν τον τόπο, σε ένα από τα χιλιοειπωμένα τσιτάτα περί αξιολόγησης που οι ταγοί του νεοφιλελευθερισμού ξεφουρνίζουν όποτε τους δίνεται η ευκαιρία:
«Ο μόνος φόβος τους είναι η αξιολόγηση: ότι θα κριθούν για την επίδοσή τους, και η κρίση αυτή θα έχει συνέπειες στην επαγγελματική τους εξέλιξη».
Ο κ. Κανέλλης φαίνεται πως κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια, αφού «ο μόνος του φόβος» είναι να μη κριθεί ανεπαρκής από την κυβέρνηση στην άσκηση της κυβερνητικής προπαγάνδας και χάσει την εύνοιά της.
Ούτε να διανοηθούμε δεν θέλουμε τι θα γινόταν σε αυτή την περίπτωση, αν και γνωρίζουμε καλά πως κανένας «άριστος» της συνομοταξίας του κ. Κανέλλη δεν χάνεται σε αυτόν τον τόπο.
Σκεφτείτε, όμως, να έσπαγε ο διάολος το ποδάρι του και ο κ. Κανέλλης να χρειαζόταν να βγάλει τα προς το ζην του ασκώντας πραγματικά τη δημοσιογραφία, με την αλήθεια, την εντιμότητα και την ειλικρίνεια που αυτή απαιτεί, χωρίς να παραποιεί τα γεγονότα και να στοιχίζεται πίσω από τα συμφέροντα της αστικής τάξης.
Στο κείμενό του αναφέρει ακόμα πως «η μείωση του αριθμού των μαθητών», καθώς και οι «μαζικοί διορισμοί εκπαιδευτικών», δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν εξαιτίας δημοσιονομικών προβλημάτων.
Οι εκπαιδευτικοί «ζητούν από το κράτος πράγματα αδύνατα» επισημαίνει ο κ. Κανέλλης, που προφανώς θεωρεί πως το «ρεαλιστικό» και το «εφικτό» (σύμφωνα και με τα πρότυπα της «αριστείας» του) είναι οι δαπάνες για την παιδεία να αποτελούν το 2,82% του ΑΕΠ.[1]
Το «ρεαλιστικό» και το «εφικτό» –είπαμε, σύμφωνα με τα πρότυπα της «αριστείας» του κ. Κανέλλη– είναι να βρίσκεται η χώρα μας στην προτελευταία θέση της Ε.Ε στη συνολική δαπάνη εκπαίδευσης ως % της συνολικής δημόσιας δαπάνης Γενικής Κυβέρνησης. (ΙΟΒΕ, Μάρτιος 2019)
Αντί όμως ο κ. Κανέλλης να πιέζει από το δικό του μετερίζι για να καλυφθούν οι ελλείψεις, ακόμα και αυτές οι στοιχειώδεις που σχετίζονται με τη σύγκλιση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, προτιμάει να υποστηρίζει πως τα δημοσιονομικά δεν επιτρέπουν «γαλαντομίες».
Αυτό του λέει να κάνει η κυβέρνηση, αυτό κάνει, στο πλαίσιο πάντα μιας ψευδεπίγραφης realpolitik. Γιατί, πάνω απ’ όλα, οι «άριστοι» σε αυτόν τον τόπο είναι πραγματιστές – θα το έχετε διαπιστώσει κι εσείς, τι όχι;
Προσέτι, θα έχετε παρατηρήσει πως οι «άριστοι» είναι ακριβοδίκαιοι, αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
Όπως έκανε ο κ. Κανέλλης στην περίπτωση της υπουργού Παιδείας, Ν. Κεραμέως, της υπουργού που δεν γνώριζε το ποσοστό που δαπανάει η χώρα μας για την παιδεία, της υπουργού που προχώρησε σε επαίσχυντους συμψηφισμούς για τους μαθητές που έχει κάθε τάξη, της υπουργού –τέλος– που αύξησε με δικό της νόμο σε 25 το μέγιστο αριθμό μαθητών ανά αίθουσα.
Σύμφωνα πάντα με τον κ. Κανέλλη, η υπουργός αυτή καλύπτει τα πρότυπα αριστείας, ενώ οι εκπαιδευτικοί που διαδηλώνουν όχι.
Η υπουργός διακρίνεται για τη «μεταρρυθμιστική της ατζέντα», ενώ οι εκπαιδευτικοί για τη «δημοσιοϋπαλληλική τους αντίληψη», γράφει συγκεκριμένα στο κείμενό του.
Ύστερα από όλα αυτά, είμαστε σίγουροι πως το πιο μεγάλο, ωραίο και επιβλητικό παγουρίνο ανάμεσα στα κυβερνητικά φερέφωνα το έχει εξασφαλισμένο – και μάλιστα πριν ακόμα ξεκινήσει η νέα σχολική χρονιά.
Γιατί σημασία δεν έχει τελικά το να είσαι επιμελής και καλός μαθητής στο σχολείο, αλλά έξω από αυτό, στο θρανίο της κυβερνητικής προπαγάνδας και της συμμόρφωσης με τη νεοφιλελεύθερη εκδοχή της κοινωνίας.
Του ευχόμαστε ειλικρινά να καταφέρει να εμπλουτίσει τα σχολικά του είδη και με άλλα πράγματα:
Με ξύστρες, γόμες, μολύβια και φυσικά με ένα φαγητοδοχείο που να χωράει όλες τις κατευθυντήριες γραμμές που θα πρέπει να καταναλώνει καθημερινά για να τις αναμασά ύστερα αυτάρεσκα στην κοινή γνώμη.
Σημείωση:
[1]. Στοιχεία προϋπολογισμού του 2020 για την παιδεία.
Πηγή: Κατιούσα
