Εμείς και το κτήνος (της Λιάνας Κανέλλη)
Πόσο κτήνος τελικά θα βγάλει από μέσα της αυτή η σύγχρονη ελληνική ευρωΝΑΤΟική δυτικού τύπου κοινωνία μας;
Σιχαίνομαι τα δημοσιογραφικά ερωτηματικά σε κείμενα και ειδικά αυτά στο τέλος, που πετάνε το μπαλάκι στον αναγνώστη για να απαντήσει τελικά ατομικά, ελεύθερος τάχα μου δήθεν και κατά το δοκούν.
Κι όμως εδώ σήμερα δεν αρχίζω, αρχινάω μ’ ένα αποκρουστικό ερωτηματικό, δυσαπάντητο και χωρίς καμία διάθεση να το εναποθέσω σε αυθεντίες.
Ας πούμε ότι ρωτάω εγώ εμένα και μοιράζομαι μαζί σας, συντροφικά, και την αγωνία αλλά και τη δοκιμασία της αντοχής μου στο αποτρόπαιο.
Γιατί δεν βρίσκω άλλη λέξη για την εικόνα του βίντεο που δείχνει πόσο μαρτυρικά, αναίτια, φαρμακωμένα και απολύτως αποκτηνωμένα ξεψύχησε η οχτάχρονη Ολγα σε ένα εργοστάσιο στο Κερατσίνι πριν από λίγες μέρες.
Το παιδί συνθλίφτηκε από την αυτόματη βαριά γκαραζόπορτα δύο φορές, μία όρθιο και μία σωριασμένο κατάχαμα, με αρμόδιους φύλακες; Σεκιουριτάδες; Εργαζόμενους;
Να το βλέπουν επί τουλάχιστον μισή ώρα να ξεψυχάει κι αυτοί να περιμένουν οδηγίες, κρεμασμένοι στα κινητά, πώς να ξεφορτωθούν προφανώς την ευθύνη.
Ωσπου ο ένας στο φριχτό βίντεο φαίνεται ότι το πλησιάζει το παιδί και το σκουντάει με το παπούτσι σαν ψόφιο σκυλί, για να δει αν είναι ζωντανό.
Ο νους μου δεν το χωράει συνειδητά. Αρνούμαι να το ερμηνεύσω, να το εξηγήσω. Στην πραγματικότητα ξέρω ότι απαντώ στο αρχικό ερώτημά μου, παραλύοντας, «δεν έχεις ιδέα πόσο».
Δειγματοληψία του κτήνους κάνει έτσι κι αλλιώς η καθημερινή ειδησεογραφία, καθώς έρχονται στον αφρό χτυπημένες συστημικά στο μπλέντερ της πανδημίας οι πιο μαύρες εκδοχές του περίφημου λατινικού κλισέ homo hominis lupus.
Κι αν υποθέσουμε πως ναι, είναι όντως πιθανό σε σαπισμένη κοινωνία να βγαίνει λύκος ο άνθρωπος για τον άνθρωπο, τότε μου έρχεται αυθόρμητα η ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη από τις αγέλες των λύκων, αλλά και από τους μοναχικούς παραόξω τους, που τους παίρνουμε τη …γενετική δόξα.
Τις τελευταίες βδομάδες, μετά από ενάμιση και πλέον χρόνο πανδημικής καταιγίδας, σωρείας μέτρων και συμφερόντων, πληθώρας επιστημονικών και μη ανακαλύψεων και απόψεων, με χιονοστιβάδες φόβου, άγνοιας, εγωπάθειας, μεθόδων χειραγώγησης, και με βαριά τραυματισμένη την ανθρωπιά και τη συλλογικότητα, συναντώ τα δείγματα της αποκτήνωσης.
Ο ένας δαγκώνει στο μάγουλο τον καφετζή για το… πιστοποιητικό εμβολιασμού.
Ο άλλος μπουκάρει στο νοσοκομείο να τα κάνει λαμπόγυαλο με όπλο χαρισμένο από τους γυρολόγους τσαρλατάνους του φέισμπουκ.
Η άλλη δεκαεφτάρα πλακώνει στις καρατιές τη γιατρίνα που της ζήτησε ράπιντ!
Σ’ αυτά τα δείγματα, σύντροφοι, και μακάρι να κάνω λάθος αλλά δεν νομίζω, εγώ βλέπω τα φρέσκα δείγματα υστερικών χρυσαυγιτών.
Βλέπω μαύρα δείγματα εκφασισμένων πολιτών, που είτε συνειδητά είτε ως προϊόντα εύκολης στρατολόγησης και εκμετάλλευσης, είναι μαύρα, κατάμαυρα, εναντίον όλων, ακόμα κι όταν φοράνε ρούχα, θρησκείες, ιδεολογικές χάντρες πολύχρωμες.
Καπάκι έρχεται το από τη φύση του βάρβαρο σύστημα και νταραβερίζεται παίζοντας κυριολεκτικά το παιχνίδι της οιονεί σκιώδους σοβαροφάνειας. Παλιά του τέχνη κόσκινο. Από καταβολής του έτσι το παίζει.
Παραγγέλνει μετρήσεις. Επιστρατεύει κοινωνιολόγους, ψυχολόγους, δημοσιολόγους, πολιτικούς και πολιτικάντηδες αναλυτές και τους χρησιμοποιεί ως πολλαπλασιαστή ισχύος του φόβου, του απόλυτου κακού, του αδιανόητου.
Στόχος είναι να λουφάξουν τα χλωρά, πατικωμένα από τα ξερά. Να μη δει το φως μισή υγιής αντίδραση, μισή σοβαρή ανάλυση, πόσο μάλλον ζητούμενο της μορφής που πρέπει να αποφασίσουμε ότι παίρνουν εδώ και τώρα στον αιώνα μας υψηλές έννοιες, όπως η ελευθερία, η δημοκρατία, η ισότητα, οι τάξεις, η πατρίδα, η πολιτική, και το πολιτικό ζώον άνθρωπος.
Κι όμως. Για την ανατροπή αυτής της πραγματικότητας δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Πολύς κόπος χρειάζεται. Και υπομονή και συντροφικότητα.
Ετσι που αντιμέτωπη με την αγέλη αυτών των πολύμορφων λύκων να σχηματίζεται μια ομάδα και, γιατί όχι, ένας ολόκληρος λαϊκός στρατός από ανθρώπους για τον άνθρωπο, αποφασισμένους να παλέψουν και αν χρειαστεί και να πεθάνουν για την ομορφιά, την απελευθέρωση από τη δουλεία της ανάγκης, την αρμονία του εμείς και του εγώ, που πλουτίζει τις κοινωνίες και γκρεμίζει τα οδοφράγματα στις λεωφόρους του μέλλοντός τους.
Το πρώτο βήμα δεν είναι να μετράς τα μεγέθη του κτήνους. Ούτε να τα αγνοείς. Παρά να αποφασίζεις ότι κτήνος δεν είσαι. Ούτε θέλεις να εξοικειωθείς μ’ αυτό και να του μοιάσεις.
Αρθρο της Λιάνας Κανέλλη
στη στήλη «Πατριδογνωμόνιο» του Ριζοσπάστη
