Ο «εκσυγχρονισμός», τα ψέματα κι ο εκφασισμός της κοινωνίας!
17 Νοέμβρη 1973 – 17 Νοέμβρη 2018
Εχω πολλές φορές στο παρελθόν τονίσει, ότι υποτιμούμε τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της αστικής τάξης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Για παράδειγμα, το ότι ο Ρουβάς τραγούδησε το «Αξιον Εστί», πολλοί το θεώρησαν σαν κάτι φυσιολογικό κι όχι σαν μια εισβολή της ανύπαρκτης στο χώρο του Πνεύματος αστικής τάξης, προκειμένου να «οικουμενοποιήσει» τη λαϊκή μας παράδοση και να παρουσιαστεί συνδιογρανώτρια.
Μάλιστα, υπήρξε σφοδρότατη επίθεση σε όλους όσοι έκφρασαν την αντίθεσή τους στην εν λόγω εισβολή. Σημεία των καιρών. Δυστυχώς.
Από τον επικό εκείνο Νοέμβρη του ’73 κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι των μυαλών μας -όσο έχει ο καθένας από μας.
Ένα πράγμα δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε:
Την «αφανή» ιδεολογική παρουσία της αστικής τάξης. Καλά προετοιμασμένη για την επιβολή της δικτατορίας, καλά οργανωμένη για τη μετά την τραγωδία της Κύπρου εποχή, της δήθεν «Μεταπολίτευσης».
Ψέμα πρώτο: Επάνοδος της «Δημοκρατίας».
Ο φασισμός – μας διέφευγε τότε λόγω ημιμάθειας – αποτελεί μια άλλη μορφή άσκησης της εξουσίας εκ μέρους της κυρίαρχης αστικής τάξης.
Σε καθεστώς στυγνής δικτατορίας της αστικής τάξης είναι σύνηθες φαινόμενο η εναλλαγή στη μορφή άσκησης της αστικής εξουσίας, παρά τις όποιες επιδερμικές διαφορές μεταξύ τους.
Η δικτατορία δεν αφήνει περιθώρια ελεύθερης έκφρασης, ενώ ο κοινοβουλευτισμός χρειάζεται μια ιδιότυπη «ελεύθερη έκφραση» αφού έχει στη διάθεσή της όλα τα απαραίτητα εργαλεία «ποδηγέτησης» αυτής της έκφρασης.
Διαθέτει ένα πυκνό δίκτυο Μ.Μ.Ε –έντυπο και ηλεκτρονικό– ένα καλά οργανωμένο δίκτυο απονομής αστικής «Δικαιοσύνης», την οποία μάλιστα παρουσιάζουν «τυφλή», ένα καλά οργανωμένο δίκτυο κρατικής και παρακρατικής βίας.
Εν κατακλείδι:
Επάνοδο της Δημοκρατίας θα έχουμε μόνο όταν η εργατική τάξη στη Ρωσία επανέλθει στην Εξουσία, αλλά τότε θα έχουμε την προλεταριακή Δημοκρατία, δηλαδή τη δικτατορία του προλεταριάτου.
Η αστική τάξη εξασφαλίζει με οποιαδήποτε μορφή έχει η άσκηση της εξουσίας της, τη Δικτατορία επί του προλεταριάτου.
Ψέμα δεύτερο: Ο Καραμανλής «νομιμοποίησε» το ΚΚΕ
Το ΚΚΕ είναι –ανεξαρτήτως εκλογικών ποσοστών– βαθιά νομιμοποιημένο στη συνείδηση του ελληνικού λαού.
Ο «Εθνάρχης» –ένας από τους πολλούς που φέρουν αυτόν τον τίτλο– αναγκάστηκε να «νομιμοποιήσει» το ΚΚΕ, προκειμένου να το αφομοιώσει στον αστικό «ιστό».
Προσδοκούσε πολλά από τους Ανδρουλοδραγασακοθεωνάδες, αλλά του προέκυψε Παπαρήγα.
Είχε πλήρη επίγνωση η εγχώρια και διεθνής ολιγαρχία του ιδεολογικού χάους που υπήρχε και στις γραμμές του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος.
Στις υπόλοιπες χώρες της ευρωπαϊκής επικράτειας κατόρθωσε και γελοιοποίησε στα μάτια των εργαζομένων τα ΚΚ, έσπειρε την απογοήτευση στους εργαζόμενους, ανέθεσε στον Ντ’ Αλέμα το βομβαρδισμό της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας,
αναδιάταξε τα σύνορα στην γειτονική χώρα, μέχρι ότου φτάσει στον πλήρη αφανισμό των ευρωπαϊκών ΚΚ, πλην του ΚΚΕ.
Οι Ελληνες κομμουνιστές κατόρθωσαν και ξεπέρασαν το καλά οργανωμένο σχέδιο «έσωθεν» παράδοσης του Κόμματος στον οπορτουνισμό.
Ιστορικής σημασίας είναι η άρνηση του ΚΚΕ να συνδράμει με οποιοδήποτε ρόλο τον Τσίπρα και το σινάφι του, παρά τη βαριά μείωση των εκλογικών ποσοστών του στις επαναληπτικές εκλογές του Ιούνη.
Φαντάζεστε πως θα βλέπαμε στα μάτια τους εργαζόμενους σήμερα;
Εν κατακλείδι: Η «νομιμοποίηση» του ΚΚΕ είναι ένα ζητούμενο πιστοποιητικό καλής μαρτυρίας στην εύρυθμη λειτουργία ενός εκσυγχρονισμένου αστικού κράτους.
Η ευρύθμως λειτουργούσα αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία στην Ελλάδα κατόρθωσε μέσω του υπηρετικού πολιτικού προσωπικού της να αναβαθμίσει τον κυβερνητικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό.
Ετσι, κατόρθωσε ν’ αφομοιώσει τους κραδασμούς των εργατικών κινητοποιήσεων, να ελαχιστοποιήσει τις ταξικές αναφορές και να στρέψει το ενδιαφέρον των εργαζομένων στην ικανοποίηση των ατομικών ή και κλαδικών επιδοματικών επιδιώξεων, μέσα από την «ανάθεση» των επιδιώξεων αυτών σε μετέπειτα υπουργοποιηθέντες συνδικαλιστές, δημάρχους, βουλευτές, κομματικούς περιπτεράδες κλπ.
Μέσα σε τέτοιες συνθήκες λειτουργίας του συνδικαλιστικού κινήματος ξεπήδησε κι ανδρώθηκε το ΠΑΜΕ.
Μια ευρύθμως λειτουργούσα αστική δημοκρατία μέσω του πολυδαίδαλου, πολυπλόκαμου δικτύου τηλεοπτικής πλύσης εγκεφάλου, δεν ήταν δυνατόν να μην πρωτοστατήσει στη μάχη του αστραφτερού και πλέον των εισοδημάτων μας καταναλωτισμού.
Μόνο δάνεια για προφυλακτικά δεν έδωσαν – ίσως γιατί δεν πρόλαβαν.
Τα σήριαλς των καναλιών παρουσίαζαν τους αγαπημένους ηθοποιούς κινούμενους σε υπερπολυτελείς βίλες, απαστράπτοντα αυτοκίνητα σε πλήρη αντίθεση με τις «σακαράκες» και τα χαμόσπιτα των παλιών ελληνικών ταινιών.
Ηδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 με το σύστημα των αντιπαροχών καταστράφηκε η παλιά Αθήνα, έλειψαν οι αυλές, αλλοιώνοντας και το ταξικό ένστικτο των «παρόχων».
Κλεισμένοι μέσα σε τσιμεντένια κλουβιά, οι μεν παλιοί αναπολούσαν τις αυλές, τα δε παιδιά των νεότερων δεν είχαν πού να παίξουν.
Ετσι, η πανέξυπνη, καλά οργανωμένη εγχώρια αστική τάξη παραχωρούσε αφειδώς δάνεια για κάθε γούστο, με βάση τους κανόνες του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, καλύπτοντας τις έμμονες, πλαστές και -πολλάκις- αχρείαστες καταναλωτικές ανάγκες.
Δάση οικοπεδοποιήθηκαν και κατοικήθηκαν, ρέματα μπαζώθηκαν και χτίστηκαν με την αρωγή, με το απαραίτητο σ’ αυτές τις περιπτώσεις «αζημίωτο», φτάνοντας στην επίμαχη παγκάλεια έκφραση:
«Ολοι μαζί τα φάγαμε».
Με τη φράση αυτή κλειδί, αποδέχτηκαν οι «ευρύθμως» κυβερνώμενοι από την αστική τάξη, να κλείσουν τα μάτια στα τεκταινόμενα οικονομικά σκάνδαλα, τις μίζες, τους εθνικά επιζήμιους εξοπλισμούς, δίνοντας άφεση αμαρτιών.
Κι αφού:
Μαζί τα φάγαμε, όπως περιγράψαμε ήδη, ποιος ο λόγος να πηγαίνουμε στις συνελεύσεις των σωματείων; Γιατί να χάνουμε το χρόνο μας στις συγκεντρώσεις και τις πορείες;
Υπάρχουν οι γραφικοί κομμουνιστές γι’ αυτά.
Δεν μπορεί παρά να θυμάστε τι υποδοχής έτυχαν τα γεγονότα στη Λιβύη, το Μαρόκο, την Τυνησία, την Αίγυπτο, την Παλαιστίνη.
Η «άνοιξη» της Β.Αφρικής και της Μέσης Ανατολής».
Τι δεν ακούσαμε και τι δε διαβάσαμε για τις σφαγές εκείνες από τους Συριζαίους «αριστερούς».
Βαρύτατες οι ευθύνες των Ελλήνων εργαζομένων, που γύρισαν την πλάτη στις εκτιμήσεις του ΚΚΕ, για όλα όσα συνέβηκαν τότε κι εξακολουθούν να συμβαίνουν και σήμερα.
Ο «εκσυγχρονισμός», τα ψέματα κι ο εκφασισμός της κοινωνίας!
Εχοντας εγκαταλείψει το δόγμα του «Εμείς» –με δική τους αποκλειστική ευθύνη– προσχώρησαν στο δόγμα του «Εγώ», μετατρεπόμενοι από αντιαμερικάνους – αντιιμπεριαλιστές το Νοέμβρη του ’73, σε άπραγους παρατηρητές των σφαγών στο χώρο της Μ. Ανατολής, τους βομβαρδισμούς εκατοντάδων πόλεων, χιλιάδων χωριών.
Στέλνουν sms στις διάφορες εκπομπές «συμπαράστασης» της αστικής τάξης, για ν’ απαλύνουν τον πόνο των δολοφονημένων, πνιγμένων και κατατρεγμένων από τις ιμπεριαλιστικές βόμβες.
Ετσι, καθησυχάζουμε την δανειοδοτημένη «συνείδησή» μας.
Ετσι ακριβώς αλώθηκε κι αλλοιώθηκε η ελληνική κοινωνία.
Με το καταναλωτικό δανειοδοτούμενο φιλοκυβερνητικό Εγώ. Έχοντας στη «δούλεψή» μας πρώτα Αλβανούς, μετά Πακιστανούς, μετά πρόσφυγες, δίνοντας ένα πιάτο φαΐ.
Καθαγιάστηκε ο ιμπεριαλισμός κι οι βομβαρδισμοί του, δέρνουμε το σαμάρι, αλλοιώθηκαν οι αρχές κι αξίες των γονιών μας, επειδή έτσι μας επέβαλαν τα κρατικά κι ιδιωτικά κανάλια.
Να μας ενδιαφέρει το σαμάρι κι όχι ο γάιδαρος. Για όλα τα δεινά της καπιταλιστικής κρίσης φταίνε οι πρόσφυγες, οι άστεγοι, οι διαδηλωτές της ταξικής πάλης.
Μάθαμε εσχάτως και το μπούλινγκ, κλείνοντας τα μάτια στο καπιταλιστικό μπούλινγκ της αστικής τάξης που το ασκεί αδιάκριτα σε εργαζόμενους, συνταξιούχους, άρρωστους κι υγιείς, σε ΑμΕΑ, σε όλες τις κατηγορίες δράσης της: Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, Κοινωνική Ασφάλιση.
Με τα μάτια κλειστά, αλλά με τις κάμερες παρακολούθησης, που λανσάρισε η διεθνής ολιγαρχία μέσω του Big Brother, παρακολούθησε η κοινή διχασμένη γνώμη, το λυντσάρισμα του «περιθωριακού» Ζακ Κωστόπουλου.
Περιθωριακός χαρακτηρίζεται πας όστις λειτουργεί μ’ ένα διαφορετικό τρόπο στις επιβαλόμενες μεθόδους της χαμερπούς, περιθωριακής και παρηκμασμένης εγχώριας και διεθνούς αστικής τάξης.
Εξαίρεση στον όρο, αποτελούν οι ρασοφόροι σατανάδες κι οι γόνοι των αστών. Σ’ αυτούς επιτρέπονται τα πάντα.
Αύριο, στις 17 Νοέμβρη 2018, θα γίνει για άλλη μια φορά η μοναδική σε ολόκληρο τον πλανήτη Αντι-Αμερικανική Αντι-Ιμπεριαλιστική πορεία προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία.
Οι κομμουνιστές θα δώσουν, ως είθισται, το «Παρών» συνειδητά. Ξέρουν τι κάνουν, για ποιον το κάνουν. Για να συνεγείρουν συνειδήσεις, για το Μέλλον του Εμείς.
Συγχωροχάρτι στον καπιταλισμό, μόνο η παπαδοκρατία, οι νεοναζί της Χ.Α κι η κυβέρνηση Συριζανέλ δίνουν.
Εμείς θα βροντοφωνάξουμε:
Εξω οι βάσεις του Θανάτου!
Ενας είναι ο εχθρός, ο Ιμπεριαλισμός!
Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία!
Και θα κοιτάμε με τα μάτια της Κομμουνιστικής μας Συνείδησης ανοιχτά και καθαρά.
Γιατί, ο Κομμουνισμός είναι η Νιότη του Κόσμου!
Πηγή: Κατιούσα
