Εκεί που «κυβέρνησαν» οι κομμουνιστές δήμαρχοι!
Μιλάω για την τελευταία πενταετία, όπου πιο έντονα από ποτέ αναδείχτηκε το έργο αυτών των πέντε κομμουνιστών δημάρχων, σε αντίθεση με το τι κάνουν οι κάθε είδους κυβερνητικοί «ανεξάρτητοι», που το μυαλό τους είναι φυλακισμένο μέσα στη γυάλα της μονόδρομης κι αδιέξοδης ευρωνομιμότητας.
1. Για την οικονομική ανακούφιση του λαού
Οι «κόκκινοι» δήμοι μείωσαν ή και μηδένισαν τα δημοτικά τέλη, ή τα κλιμάκωσαν για να πληρώνουν οι «έχοντες» και να απαλλάσσονται οι φτωχοί (Πάτρα).
Μέχρι απαλλαγή των νέων επαγγελματιών από τα δημοτικά τέλη, σκέφτηκαν στο Χαϊδάρι. Χιλιάδες άνθρωποι παίρνουν ειδικά τιμολόγια στο νερό.
Σ’ αυτούς τους δήμους όλα τα νήπια πηγαίνουν στους παιδικούς σταθμούς χωρίς τροφεία ή με ένα συμβολικό ποσό.
Κι είναι κραυγαλέα η αντίθεση, π.χ. του δήμου Καισαριανής με τους γειτονικούς δήμους Ζωγράφου και Βύρωνα.
Θα δείτε σ’ αυτούς τους δήμους δημοτικές παιδικές κατασκηνώσεις και δημιουργική θερινή απασχόληση για χιλιάδες παιδιά, χωρίς καμιά οικονομική επιβάρυνση.
Κοινωνικά φροντιστήρια με εκατοντάδες μαθητές (δωρεάν φυσικά) και με πολλές επιτυχίες. Γήπεδα και κολυμβητήρια που δεν έχουν χαράτσια εισιτήρια.
Σ’ αυτούς τους δήμους θα δείτε την ανταποδοτικότητα να συντρίβεται πάνω στον κυματοθραύστη της κοινωνικής ευαισθησίας και του κοινωνικού αγώνα. Θα δείτε ότι «γίνεται κι αλλιώς» και «είναι δυνατόν» να ξεφύγεις από τη ρότα της ΕΕ και των «ματωμένων πλεονασμάτων».
Απλώς οι «πολλοί» δήμαρχοι δεν πιστεύουν σ’ αυτά τα «κοινωνικά» και τα «δημόσια». Πιστεύουν στο νόμο του κέρδους και την ΕΕ.
2. Αλληλεγγύη
Από τους πρόσφυγες στο Χαϊδάρι, όπου ο δήμος είναι από την αρχή μέσα στο στρατόπεδο Σκαραμαγκά, για να γίνει αυτό κάπως πιο ανθρώπινο (όσο ανθρώπινο μπορεί να είναι ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης).
Που μπήκε μπροστά για την φοίτηση των προσφυγόπουλων στα σχολεία της περιοχής.
Μέχρι τα μηχανάκια του Πελετίδη που κάνουν ντελίβερι ζεστό φαγητό στους άπορους και τους ανήμπορους, ώστε να μη ξεφτιλίζονται στις ουρές. Θα δεις τις δομές αλληλεγγύης να είναι ανοιχτές αγκαλιές, χωρίς πιστοποιητικά εξαθλίωσης.
Μόνο στο Χαϊδάρι υπάρχει καθημερινή τροφοδοσία φαγητού σε 1.000 οικογένειες.
Θα δεις «πολυκατοικίες αστέγων», κέντρο φροντίδας για άτομα με νοητική στέρηση και ξενώνες κακοποιημένων γυναικών. Θα δεις δωρεάν δεκατιανό στα σχολεία.
Αλλά και δομές φιλοξενίας για τα αδέσποτα, καμπάνιες εμβολιασμού, μέχρι και δημοτικά κτηνιατρεία (Πάτρα).
Γιατί εκεί η αλληλεγγύη είναι τρόπος κι αντίληψη ζωής και λαϊκή υπόθεση. Κι όχι καθοδηγούμενη χρυσοπληρωμένη τηλεοπτική ελεημοσύνη, αμφίβολης κατάληξης.
3. Υποδομές
Σ’ όλους αυτούς τους δήμους θα δεις έργα υποδομής (αποχετευτικό, αντιπλημμυρικά, σχολεία κλπ.), που συνεχίζουν τα έργα των παλιότερων κομμουνιστών δημάρχων, που έμειναν δεκαετίες ατέλειωτα. Θα δεις να φυτρώνουν πάρκα και πιστοποιημένες παιδικές χαρές εκεί που πρώτα ήταν σκουπιδότοποι.
Πεζογέφυρες πάνω από την εθνική οδό, εκεί που πρώτα σκοτώνονταν μαθητές.
Θα δεις να δεσμεύονται οικόπεδα για γήπεδα, πλατείες, σχολεία, δημοτικά ωδεία, θέατρα, ξενώνες αστέγων και κινηματογράφους.
Δεσμεύσεις οικοπέδων που είχαν να γίνουν από τότε που τις είχε κάνει κάποιος άλλος κομμουνιστής δήμαρχος, για να έχουν οι επόμενοι «ανεξάρτητοι» δημοτικά οικόπεδα, για να τα αποχαρακτηρίζουν και να τα χαρίζουν σε ιδιώτες.
Θα δεις έργα προϋπολογισμού 300 χιλιάδων να γίνονται από τους ίδιους τους εργάτες του δήμου και τις τεχνικές υπηρεσίες της Πάτρας με κόστος… 1000 ευρώ.
Θα δεις τους δημάρχους να «μαζεύουν τα ασυμμάζευτα», αγοράζοντας ολόκληρο στόλο απορριμματοφόρων, μιας που (στο Χαϊδάρι π.χ.) δεν υπήρχε ούτε φορτωτής, ούτε φορτηγό, ούτε γερανοφόρο, ούτε σκουπιδιάρες. Βλέπεται οι «επιτυχημένοι ανεξάρτητοι» μεθόδευαν να δώσουν την καθαριότητα σε ιδιώτες.
Θα δεις εγκαταλελειμμένες γειτονιές να αποκτούν τα πάρκα τους.
Οι «διάφοροι ρεαλιστές» βλέπετε δεν είχαν μάτια για τις γειτονιές που δεν ενδιέφεραν την «αγορά» των επιχειρηματιών κολλητών τους.
Θα δεις τα σχολεία επισκευασμένα και εξοπλισμένα, γιατί αυτοί οι δήμαρχοι δεν είναι της «ανταποδοτικότητας» («πλήρωσε για να έχεις»), που την υπηρετούν όλοι οι άλλοι πιστά σαν «ευρωπαϊκά» κανίς.
4. Δίπλα στους εργαζόμενους του δήμου τους
Στη διαδήλωση και στο δικαστήριο, σαν μάρτυρες υπέρ των εργατών ή σαν κατηγορούμενοι γιατί ψήφισαν μονιμοποιήσεις κι αποζημιώσεις εργαζόμενων.
Γιατί αγωνίζονται και υλοποιούν τη μονιμοποίηση (ή συμβάσεις αορίστου χρόνου) των συμβασιούχων τους.
Κι όταν κάποιο δικαστήριο δικαιώνει πρωτόδικα τους δημοτικούς υπαλλήλους για το δώρο ή τα αναδρομικά, ο «κόκκινος» δήμος σπεύδει να τους τα πληρώσει αμέσως, την ώρα που οι «ανεξάρτητοι» κάθε λογής κάνουν εφέσεις στις αποφάσεις αυτές, σε βάρος των ίδιων των εργατών του δήμου τους.
5. Σύγκρουση με συμφέροντα για τους κοινόχρηστους χώρους
Σ’ αυτούς τους δήμους θα δεις κτίρια εγκαταλειμμένα να επισκευάζονται και να αξιοποιούνται για χρήσεις από τους πολίτες κι όχι να παραδίνονται από κυβέρνηση και δημάρχους, σε ιδιώτες και στο υπερταμείο.
Για να μη γίνει η παραλία της Πάτρας «ντεπόζιτα» ή σταθμός εμποροκιβωτίων της Cosco (όπως σχεδιαζόταν), αλλά να γίνει με μαζικό λαϊκό τσαμπουκά πάρκο αναψυχής, ποδηλατοδρόμος και παιδική χαρά.
Θα δεις το τραίνο να περνά κάτω από την Πάτρα κι από πάνω να φυτρώνει κι άλλο ένα πάρκο.
Κι αν αυτά πράγματι ήταν «έργα ΣΥΡΙΖΑ» (είπε ο Τσίπρας στην Πάτρα), θα τα είχαν κάνει και σε άλλους δήμους που τους ελέγχουν κι όχι μόνο στην Πάτρα που τα διεκδίκησε σύσσωμη.
Θα δεις το δήμο της Πετρούπολης να πάει στα δικαστήρια το Ναό του Ευαγγελισμού από τη Λαμία, που «διεκδικεί» 7,5 χιλιάδες στρέμματα, δάσος, αλλά και χώρους με σπίτια, σχολεία και πλατείες.
Θα δεις το Χαϊδάρι να διεκδικεί το ιστορικό στρατόπεδο και τους χώρους γύρω από την αρχαία ιερά οδό, σε βάρος της «ιερής επιχειρηματικότητας» των αρπακτικών.
Θα δεις πολλαπλές νίκες και κατακτήσεις του δήμου και του λαού της Καισαριανής στη διεκδίκηση του χώρου του Σκοπευτηρίου από τα νύχια της σκοπευτικής εταιρείας.
6. Αγώνας για τα γενικότερα θέματα
Αυτούς τους δημάρχους θα τους δεις πάντα δίπλα στους αγώνες των εργαζόμενων και του λαού της περιοχής τους.
Για να μη κλείσουν τα ψυχιατρεία Δαφνί και Δρομοκαΐτειο, για να ενισχυθεί το καινούριο, μεγάλο, αλλά υποστελεχωμένο Αττικό Νοσοκομείο (Χαϊδάρι).
Για το κλείσιμο της Χωματερής της Φυλής (Πετρούπολη). Για το συγκοινωνιακό και την υγεία (Ικαρία).
Αλλά και γενικότερα στους αγώνες του λαού, για μισθούς και συντάξεις, ενάντια στους ηλεκτρονικοί πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις, για καλύτερα σχολεία και νοσοκομεία, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, στις βάσεις και τους πολέμους του ΝΑΤΟ, ενάντια στη συμμορία της Χρυσής Αυγής και το ρατσισμό κλπ.
Ποιοι είναι αυτοί οι δήμαρχοι;
Πώς κάνουν λοιπόν αυτοί οι κομμουνιστές πράγματα που οι άλλοι δεν τολμούν ή δεν σκέφτονται καν;
Είναι «ικανότεροι»; Έχουν «μαγικό ραβδί»;
Τίποτα από αυτά. Η διαφορά τους από τους άλλους είναι η κατεύθυνση.
Οι κομμουνιστές δήμαρχοι δεν ζουν μέσα στη γυάλα του ευρωμονόδρομου και του «ρεαλισμού» της υποταγής.
Έχουν σαφή προσανατολισμό την κοινωνία της ισότητας και της καλοσύνης. Έχουν κριτήριο την εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών.
Βάζουν μπροστά την καλύτερη ζωή που δικαιούται κι ονειρεύεται ο λαός.
Ζουν μέσα στο λαό που είναι η οικογένειά τους. Βγάζουν τα προγράμματά τους μέσα στις λαϊκές συνελεύσεις στις «χαμένες γειτονιές» του δήμου τους.
Και δείχνουν ότι πολλά μπορούν να γίνουν με τη λαϊκή συμμετοχή και την αγωνιστική κινητοποίηση.
Ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο για το λαό, στο δρόμο της διαφορετικής κοινωνίας, οικονομίας κι εξουσίας.
Κι η αφοσίωσή τους στο λαό και στις ανάγκες του, η ανιδιοτέλεια κι η ακεραιότητά τους είναι αυτονόητα πλεονεκτήματα που πηγάζουν από την ιδεολογία τους. Ανέκαθεν έτσι ήταν.
Ας τους πολλαπλασιάσουμε λοιπόν τους κομμουνιστές δημάρχους!
