Είναι ο εμπαιγμός, ηλίθιε!

Υπάρχουν ψέματα και ψέματα. Υπάρχει προπαγάνδα και προπαγάνδα. Υπάρχουν «δράκοι» και «δράκοι».

Ενίοτε, όμως, εμφανίζεται και εκείνη η κατηγορία του ολότελα, του απύθμενα, του απροσμέτρητα ψεύτικου… ψεύδους.

Μιλάμε για εκείνο το ψεύδος που είναι τόσο καταφανές ώστε η όποια ενασχόληση μαζί του να ενέχει τον κίνδυνο – και μόνο εκ του γεγονότος ότι ασχολείσαι μαζί του – να του δόσεις υπόσταση.

Τέτοια είναι η περίπτωση του ψεύδους που τιτλοφορείται «έξοδος από το Μνημόνιο».

Εν γνώσει του παραπάνω κινδύνου, ας δούμε, κατ΄ αρχάς τα δεδομένα.

Πρώτο: Το «μεσοπρόθεσμο» πρόγραμμα για την περίοδο 2018-2022 περιλαμβάνει:

α) Θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα:

2018: 3,56% του ΑΕΠ, 2019: 3,96%, 2020: 4,15%, 2021: 4,53%, 2022: 5,19%.

Με βάση την εκτίμηση για το ΑΕΠ, μόνο το 2022 τα περίφημα πλεονάσματα προσδιορίζονται στα 10,8 δισ. ευρώ!

Με άλλα λόγια:

Την περίοδο 2018 – 2022 (δηλαδή 5 χρόνια μετά την υποτιθέμενη «έξοδο» από τα μνημόνια) τα πάλαι ποτέ «ματωμένα» πλεονάσματα μέσω της ληστρικής φορολογίας αθροιστικά ανέρχονται στα 40 δισ. ευρώ!

β) Νεα υπερφορολόγηση:

Σύμφωνα με το υπουργείο Οικονομικών, τα έσοδα από 86,16 δισ. το 2019 θα διογκώνονται κάθε χρόνο, με προοπτική να εκτιναχθούν στα 91,6 δισ. το 2022.

Είναι ενδεικτικό ότι η διόγκωση των άμεσων φόρων «φυσικών προσώπων» (όπου συμπεριλαμβάνονται φυσικά οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι)

θα φτάσει κατ’ έτος κατά μέσο όρο στο 6,1% στην 5ετία 2018-2022, ενώ ταυτόχρονα οι έμμεσοι φόροι θα αυξάνονται κατά μέσο όρο με ετήσιο ρυθμό 1,3%. Αυτά μετά την «έξοδο»…

γ) Συντάξεις:

Το παιχνίδι είναι σικέ αφού το ερώτημα στην πραγματικότητα δεν είναι αν θα επιβληθούν νέες περικοπές, αλλά – εν αναμονή και της 15ης Οκτωβρίου όπως προσδιόρισε ο κ.Μοσκοβισί – το πώς αυτές θα πλασαριστούν:

Είτε λοιπόν πάρει αναστολή το μέτρο για να επανέλθει, είτε επιλεγεί άλλος τρόπος για να περικόψουν τα ίδια, όμως, ποσά, η αλήθεια καταγράφεται στο Μεσοπρόθεσμο (ΦΕΚ τεύχος Α’ 105/14.6.2018, σελ. 8672).

Διαβάζουμε:

«Συνταξιοδοτικές παρεμβάσεις: 2019: 2,882 δις, 2020: 2,967 δις, 2021: 3,115 δις, 2022: 2,918 δις».

Σύνολο: 12 δις!

Δηλαδή, μετά την… «έξοδο» και μέχρι το 2022, οι περικοπές στις συντάξεις που έχουν αποφασιστεί και θεσπιστεί ήδη, θα ισούνται με μια ντουζίνα δισεκατομμύρια. Γεγονός που καμία ντουζίνα ψέματα δεν μπορεί να κρύψει.

Σημείωση 1η:

Τα παραπάνω έχουν προγραμματιστεί για μια ολόκληρη 5ετία αφότου θα έχουμε – υποτίθεται – «εξέλθει» των Μνημονίων…

Σημείωση 2η:

Ο κ.Μητσοτάκης υποστηρίζει ότι κινείται στον αντίποδα αυτής της πολιτικής. Κατακρίνει την κυβέρνηση. Υπόσχεται «άλλο μίγμα» της ίδιας, όμως, πολιτικής.

Και την ίδια ώρα έχει διατρανώσει σε όλους τους τόνους ότι τα μέτρα με τα οποία – λέει ότι – διαφωνεί, τα μέτρα τα οποία καταψήφισε, θα τα… εφαρμόσει!

Το ίδιο έργο η ΝΔ το έπαιξε και επί πρώτου Μνημονίου όταν ο κ. Σαμαράς φρόντιζε να στέλνει διαβεβαιώσεις πως παρότι δεν το ψήφισε θα το εφάρμοζε, στο όνομα της συνέπειας έναντι των δεσμεύσεων της χώρας…

Το συμπέρασμα, μετά τις τέτοιες υποσχέσεις που και μόνο η εκφορά τους προκαλεί κατάγματα στην κοινή λογική, είναι ότι τα κόμματα – «σωτήρες» δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από εκείνα της εποχής του Θουκυδίδη που:

«για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και τη σημασία των λέξεων…»

Δεύτερο: Όπως κι αν βαφτίζουν την μνημονιακή πολιτική, ο όρος «Μνημόνιο» σημαίνει καθεστώς δημοσιονομικής λιτότητας, καθεστώς εκποίησης του δημόσιου πλούτου, καθεστώς εποπτείας της χώρας.

Παρά τα παχιά λόγια, ισχύουν τα εξής:

α) Λιτότητα: Εχουν υπογράψει να διατηρηθεί μέσω των εξωφρενικών και ματωμένων πλεονασμάτων μέχρι το 2060!

β) Εκποίηση: Εχουν υπογράψει να διατηρηθεί μέχρι το 2114 (!) μέσω της ύπαρξης του «Υπερταμείου» ξεπουλήματος για 99 χρόνια,

γ) Επιτροπεία και επιτήρηση: Εχουν συμφωνήσει (Κανονισμός της ΕΕ «αριθ. 472 της 21ης Μαΐου 2013») να διατηρηθεί για πολλές δεκαετίες και σίγουρα όχι πριν να

«Εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής»

της Ελλάδας από τους τοκογλύφους – δανειστές της.

Τρίτο: «Έξοδος» από τα Μνημόνια σημαίνει:

α) Ακύρωση των 700 και πλέον μνημονιακών νόμων, των 60.000 μνημονιακών διατάξεων και των 300.000 (!) υπουργικών και εφαρμοστικών μνημονιακών αποφάσεων.

Ερώτηση:

Αυτά ισχύουν ή όχι μετά την «έξοδο» που κήρυξε ο πρωθυπουργός;

Η απάντηση είναι προφανής.

β) Ακύρωση όλων των συνεπειών που επέφεραν τα Μνημόνια και αναπλήρωση όλων των απωλειών που υπέστη ο λαός σε όλα τα επίπεδα (εισοδηματικά, εργασιακά δικαιώματα κλπ) αυτά τα χρόνια.

Για παράδειγμα: Τα κλεμμένα από το λαό μέσα σε αυτή την μνημονιακή 8ετία ανέρχονται σε 80 δισ. ευρώ.

Πότε τα επέστρεψαν στο λαό ή πότε θα γυρίσουν ώστε να μπορούν να μιλούν για «έξοδο»;

Τέταρτο: Η άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό – ανεξαρτήτως των μικρών, μεγάλων ή και πολύ μεγάλων διαφορών μεταξύ των κομματικών φορέων που έχουν αναλάβει κατά περιόδους την διαχείριση των υποθέσεών της –

δεν έδειξαν ποτέ φειδώ στην προσπάθεια (ειδικά όταν είναι για λύπηση) να εξιδανικεύουν τον εαυτό τους βαφτίζοντας το μαύρο – άσπρο.

Για παράδειγμα:

Την δεκαετία του ’40, όταν έμπαιναν οι Γερμανοί στην Αθήνα, αυτοί μιλούσαν για το «τέλος του πολέμου»…
Την δεκαετία του ’50, με την Ελλάδα του ΝΑΤΟ να έχει έμβλημα τα Μακρονήσια, αυτοί μιλούσαν για «νέο ελληνικό πολιτισμό» και «ανεξαρτησία»…
Την δεκαετία του ’60, τότε που η βία, η νοθεία και τα τρίκυκλα οδήγησαν στη χούντα των συνταγματαρχών, αυτοί μιλούσαν για «δημοκρατία»…
Την δεκαετία του ’70, με την αλλαγή φρουράς του αστικού καθεστώτος να αποτυπώνεται και στην μηδέποτε γενόμενη «αποχουντοποίηση», αυτοί μιλούσαν για «μεταπολίτευση»…
Την δεκαετία του ’80, όταν «έφευγαν» οι βάσεις που έμεναν, «πάγωναν» οι μισθοί, έμπαινε ο γύψος των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου κατά των απεργιών και γεννιόνταν τα «νέα τζάκια», αυτοί μιλούσαν για «αλλαγή» και «σοσιαλισμό»…
Την δεκαετία του ’90, όταν η λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού πήγαινε χέρι – χέρι με την απάτη του χρηματιστηρίου και η διαφθορά έπαιρνε το όνομα «διαπλοκή», αυτοί μιλούσαν για «ανάπτυξη» και «εκσυγχρονισμό»…
Την δεκαετία του 2000, όταν το «όραμα» της ΟΝΕ έσκασε σαν φούσκα ενώπιον της κρίσης κι αφού προηγουμένως είχε μετατραπεί σε πάρτι των εργολάβων και της τραπεζοκρατίας, αυτοί μιλούσαν για «ισχυρή Ελλάδα»…
Την δεκαετία του 2010, με τις ερπύστριες των Μνημονίων να αλέθουν τα πάντα, αυτοί μιλούσαν για «σωτηρία»…

Συμπέρασμα 1ο:

Ό,τι συμβαίνει σήμερα στο επίπεδο της τρέχουσας προπαγάνδας με τα περί της «εξόδου» από τα Μνημόνια, είναι εξωφρενικό. Αλλά όχι πρωτότυπο.

Φυσικά, η έλλειψη πρωτοτυπίας καθόλου δεν το καθιστά λιγότερο εξωφρενικό. Το αντίθετο μάλιστα.

Διότι, εκτός των άλλων, μετά τα όσα έχουν συμβεί και τα όσα έχουν προγραμματιστεί να συμβούν,

«Είναι και ο εμπαιγμός, ηλίθιε».

Συμπέρασμα 2ο:

Η «έξοδός τους» από τα Μνημόνια είναι τόσο «έξοδος», όσο το 3ο τους Μνημόνιο ήταν

«Κατάργηση των Μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο…»

Η «έξοδός τους» από τα Μνημόνια είναι τόσο «έξοδος», όσο Όχι ήταν το «Όχι» τους στο δημοψήφισμα…

Η «έξοδός τους» από τα Μνημόνια, εντέλει, είναι τόσο «έξοδος», όσο Αριστερά είναι η «Αριστερά» τους για την οποία ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας, ο Μανουέλ Βαλς, δήλωνε: