Εγώ η θετή κόρη του Νίκου Μπελογιάννη!
Αρθρο – καταπέλτης της Ανδρομάχης Συμέλας Νικολαΐδου προς όσους (και) με αφορμή την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, σαν σήμερα πριν από 69 χρόνια, (30 Μαρτίου 1952) βρίσκουν ευκαιρία να συκοφαντούν το Κόμμα και τα ιδανικά του…
«Ο πατέρας μου εκτελέστηκε από Γερμανικό εκτελεστικό απόσπασμα όταν ήμουν μερικών μηνών. Ο πατέρας μου ήταν σύνδεσμος του ΕΛΑΣ και πιάστηκε μετά από προδοσία συγχωριανών.
Ο πατέρας μου περπάτησε τα τελευταία του βήματα τραγουδώντας και ζητωκραυγάζοντας υπέρ του ΚΚΕ!
Τον πατέρα μου τον έθαψαν οι κατακτητές σε ομαδικό τάφο μαζί με πέντε συντρόφους του! Ηταν όλοι κομμουνιστές.
Πολλές ημέρες μετά, η μάνα μου και οι συγγενείς των υπολοίπων πήγαν βράδυ και τους ξέθαψαν. Τους αναγνώρισαν από τα ρούχα.
Η μάνα μου έφερε τον πατέρα μου και τον έθαψε πίσω από τα νεκροταφεία του χωριού κρυφά, χωρίς σταυρό, για να μην τον πάρουν χαμπάρι οι ταγματασφαλίτες και τον ξεθάψουν για να τον πετάξουν στα σκυλιά!
Μεγάλωσα με ξυλοδαρμούς γιατί ήμουν η κόρη του συμμορίτη! Τη ζωή μου τη θυμάμαι σαν όνειρο. Μείνανε δύο γυναίκες μόνες με ένα παιδί. Η μάνα μου, η γιαγιά μου κι εγώ!
Η μάνα μου είχε έναν αδερφό. Μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας σκοτώθηκε στον αγώνα ενάντια στον δεύτερο κατακτητή.
Η μάνα μου πέθανε από τις ταλαιπωρίες πριν να κλείσει τα πενήντα της χρόνια!
Σοβαρά άρρωστη τα τελευταία χρόνια, πρώτα έδινε την συνδρομή της στο κόμμα και μετά ότι περίσσευε στα φάρμακά της!
Μια ζωή γεμάτη ταλαιπωρία, εξαιτίας της θυσίας του πατέρα μου, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν άκουσα την μάνα μου και την γιαγιά μου να κακολογούν το Κόμμα, ποτέ δεν τις άκουσα να χρεώνουν στο Κόμμα τις ταλαιπωρίες μας!
Η μάνα, μου έμαθε ότι ο πατέρας μου ήταν το Κόμμα! Κουβέντες εναντίον του Κόμματος ήταν προσβλητικές για την μνήμη του πατέρα μου και για τη μνήμη όλων εκείνων που θυσιάστηκαν για την λευτεριά!
Δεν εξαργύρωσα τον θάνατο του πατέρα μου! Δεν θα τολμούσα ποτέ! Δεν περιέφερα το άψυχο κορμί του στα πανηγύρια!
Ο πατέρας μου ήταν ένας ανώνυμος ήρωας του Κόμματος και του Κινήματος που το όνομά του στην επόμενη γενιά θα είναι εντελώς άγνωστο.
Το όνομα του πατέρα μου θα μείνει όμως αθάνατο στην ιστορία, χαραγμένο μαζί με τα ονόματα χιλιάδων αγωνιστών του Κομμουνιστικού Κόμματος!
Το όνομα του πατέρα μου θα μείνει στην ιστορία μέσα από το όνομα των επώνυμων αγωνιστών του ΚΚΕ!
Το όνομα του πατέρα μου θα μείνει αθάνατο μέσα από την αθανασία του ονόματος του Νίκου Μπελογιάννη, ο οποίος έζησε και θυσιάστηκε σαν κομμουνιστής!
Ο Νίκος Μπελογιάννης είναι δικός μου πατέρας, γιατί δεν τον αποκήρυξα ποτέ, ούτε αυτόν, ούτε τις αρχές του!
Ο Μπελογιάννης είναι δικός μου πατέρας γιατί υπέμεινα όπως εκείνος τα βασανιστήρια και τις διώξεις, χωρίς να καταφερθώ εναντίον του κόμματος, χωρίς να καταφερθώ εναντίον των ιδανικών για τα οποία θυσιάστηκε!
Τιμώ τον Νίκο Μπελογιάννη σαν ήρωα του Κομμουνιστικού Κόμματος, τον τιμώ σαν πατέρα και πιστεύω να είναι κι εκείνος περήφανος για μένα γιατί ποτέ δεν χαρακτήρισα το ΚΚΕ εκείνης της εποχής, κατά την οποία εκείνος στάθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, κοντόφθαλμο!
Και δεν χαρακτήρισα έτσι την ηγεσία όχι απλά γιατί έτσι θα προσέβαλα τη μνήμη του Μπελογιάννη αφού κι εκείνος ανήκε στην ηγεσία του κόμματος, αλλά γιατί θεωρώ άδικο έναν τέτοιο χαρακτηρισμό.
Τιμώ τον Νίκο Μπελογιάννη σαν ήρωα του Κομμουνιστικού Κόμματος και σαν πατέρα μου και πιστεύω κι εκείνος να είναι περήφανος για εμένα, για μια απλή κομμουνίστρια, πραγματική κόρη ενός ανώνυμου κομμουνιστή που δεν είχε το «βεληνεκές» του Νίκου Μπελογιάννη.
Πιστεύω να μην θυμώσει ο Μπελογιάννης που τόλμησα να αυτοαναγορευτώ σε κόρη του, τιμώντας κι εκείνον και τον πραγματικό μου πατέρα, τον ανώνυμο κομμουνιστή αγωνιστή!
Αλλωστε για μένα το όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, ο Ριζοσπάστης, είναι σύντροφος, φίλος και καθοδηγητής μου!
Δεν είναι «κίτρινη και υποκίτρινη φυλλάδα»!
Άλλωστε για μένα το ΚΚΕ είναι το κόμμα του πατέρα μου, το κόμμα του Μπελογιάννη, το οποίο εγώ ούτε στα χειρότερα όνειρά μου δεν θα τολμούσα να χαρακτηρίσω «κάθε λογής εκκλησία» που προσπαθεί «να εκμεταλλευτεί αγίους, μάρτυρες και ήρωες»!
Ας με συμπαθάει αυτός που θα προσβληθεί από τη γραφή μου, αλλά έτσι προσβλήθηκα κι εγώ μ’ εκείνον που τόλμησε για μία ακόμη φορά να προσβάλει βάναυσα το Κόμμα μου, το Κόμμα του πατέρα μου, το Κόμμα του θείου μου, το Κόμμα του Μπελογιάννη, το Κόμμα των εκατομμυρίων νεκρών του παγκοσμίου κινήματος, οικειοποιούμενος για τυχαίους βιολογικούς λόγους τον Μπελογιάννη, ένα από τα αθάνατα σύμβολα του Παγκοσμίου Κομμουνιστικού Κινήματος!»
Ανδρομάχη Συμέλα Νικολαΐδου
