Δύο λέξεις για τα εξοπλιστικά προγράμματα
Το τελευταίο διάστημα έχει γίνει πολλή συζήτηση για τη νέα «αγορά του αιώνα» μεταξύ Ελλάδας – Γαλλίας. Αφορά την αγορά 18 γαλλικών μαχητικών αεροσκαφών «Dassault Rafale» και φρεγατών FREMM για το Πολεμικό Ναυτικό.
Συζήτηση που περιλαμβάνει και την εύρεση επενδυτή για τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά στο πλαίσιο της ιδιωτικοποίησης της πολεμικής βιομηχανίας, προκειμένου να συμμετάσχει η Ελλάδα στην παραγωγή τόσο του συγκεκριμένου υλικού όσο και σε μελλοντικά πρότζεκτ που έχει ανάγκη το ΝΑΤΟ.
Η κυβέρνηση της ΝΔ δεν πρωτοτυπεί. Ακολουθεί το μονοπάτι που χάραξε ο ΣΥΡΙΖΑ με τον «Στρατηγικό Διάλογο Ελλάδας – ΗΠΑ».
Η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως όλες οι αστικές κυβερνήσεις διαχρονικά, ισχυρίζεται ότι ο δρόμος αυτός οδηγεί στην ενίσχυση της αμυντικής και αποτρεπτικής ικανότητας της χώρας, αυξάνει την ασφάλεια, αναβαθμίζει τη χώρα στο ΝΑΤΟ και επίσης αποτελεί προστασία απέναντι στη «ΝΑΤΟική φίλη και σύμμαχο» Τουρκία.
Έχουν υπάρξει πολλές «αγορές του αιώνα» από την είσοδο της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, με πανομοιότυπα επιχειρήματα που επαναλαμβάνονται κάθε φορά, για να πειστεί ο λαός μας για τα οφέλη που τάχα του εξασφαλίζουν.
Η ΝΔ προχωρά σε νέες υπέρογκες πολεμικές δαπάνες, αφήνοντας το λαό μας απροστάτευτο απέναντι στην πανδημία και φορτώνοντάς του τα βάρη της νέας καπιταλιστικής κρίσης.
Την ίδια στιγμή λέει ψέματα ότι δεν υπάρχουν χρήματα για τις λαϊκές ανάγκες.
Τα ίδια έλεγαν και οι κυβερνήσεις της ΝΔ το 2007-09 και του ΠΑΣΟΚ το 2009-11, αφού μόνο τη διετία 2008-09 δαπάνησαν οι δύο κυβερνήσεις για εξοπλιστικά προγράμματα 10,057 δισ. και 10,067 δισ. δολάρια αντίστοιχα.
Στον παρακάτω πίνακα παραθέτουμε ενδεικτικά το περιεχόμενο των συμφωνιών καθώς επίσης και το κόστος τους, αλλά για λόγους ανταγωνισμών δεν υλοποιήθηκαν επακριβώς στο σύνολό τους.
Δύο λέξεις για τα εξοπλιστικά προγράμματα – Για τις ανάγκες του κεφαλαίου και των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ
Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή τόνιζε ότι η κούρσα των εξοπλισμών δεν αφορά την αμυντική ικανότητα, την προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, αλλά τις εξοπλιστικές ανάγκες του ΝΑΤΟ όντας ενταγμένοι στις επιθετικές επιδιώξεις και τον απόλυτο έλεγχο του ΝΑΤΟ.
Η κούρσα αυτή των εξοπλισμών είναι αποτέλεσμα του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα του ΝΑΤΟ, αφού η Ελλάδα μόνο για την περίοδο 2010-2017 δαπάνησε περίπου 35,7 δισ. ευρώ για πολεμικούς εξοπλισμούς.
Είναι αποκαλυπτική η «περιπέτεια» με τα «Eurofighter», για τα οποία αρχικά η κυβέρνηση Σημίτη, 1996-2000, αποφάσισε να διενεργήσει διαγωνισμό, έχοντας αποκλείσει την αμερικανική «Martin Lockheed» προς όφελος της γερμανικής – ιταλικής – βρετανικής – ισπανικής κοινοπραξίας «Eurofighter».
Στη συνέχεια όμως η κυβέρνηση Καραμανλή, το 2005, ακύρωσε την αγορά και ανέθεσε απευθείας την προμήθεια σαράντα (40) «F-16» σε αμερικανικές εταιρείες με ανταλλάγματα τα περίφημα αντισταθμιστικά οφέλη, καθώς και τη βοήθεια σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, όπως ισχυρίστηκε ο Καραμανλής.
Το ΚΚΕ τόνιζε ότι αυτές οι αγοραπωλησίες θα αποτελέσουν θερμοκήπιο σκανδάλων, που ήρθαν στην επιφάνεια αρκετά χρόνια αργότερα με την ποινική δίωξη υπουργών.
Πράγματι, κάθε «αγορά του αιώνα» συνοδεύεται με δάνεια – θηλιά για το λαό, που αναγκάζεται από τις κυβερνήσεις μέσω νέων φόρων και περικοπών να τα αποπληρώσει.
Άλλωστε, όπως έχει τονιστεί κατ’ επανάληψη από κυβερνήσεις και ΝΑΤΟικούς παράγοντες, η προσαρμογή των Ενόπλων Δυνάμεων στο σχεδιασμό των ΝΑΤΟ – ΗΠΑ – ΕΕ, τόσο ως προς τα εξοπλιστικά μέσα, όσο και ως προς τις μεθόδους, τους σχεδιασμούς, αποσκοπεί στο να αυξηθεί η επιχειρησιακή ικανότητα με κριτήριο τις ΝΑΤΟικές ανάγκες.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η χώρα μας ούτε λιανοντούφεκο δεν μπορεί να αγοράσει χωρίς την έγκριση του ΝΑΤΟ.
Ας κρίνουν οι εργαζόμενοι και ο ελληνικός λαός το πού οδήγησαν η ιδιωτικοποίηση των ναυπηγείων σε προηγούμενες περιόδους, η πώληση των Ναυπηγείων Σύρου στην αμερικανική ONEX.
Σκοπός τους, να πατήσουν πιο γερά επιχειρηματικά και στρατιωτικά οι Αμερικανοί στην περιοχή, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με τη Ρωσία και την Κίνα.
Οι εργαζόμενοι, οι νέοι στρατευμένοι και το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων ας κρίνουν εκ του αποτελέσματος και να βγάλουν συμπεράσματα για την πολιτική της βαθύτερης εμπλοκής στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, που δεν διασφαλίζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα, δεν προστατεύουν τα σύνορα της χώρας μας.
Ο λαός μας δεν έχει κανέναν λόγο να έχει εμπιστοσύνη στην αστική τάξη της χώρας μας και τις κυβερνήσεις της που συνειδητά αποδέχονται τους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς.
Ας κρίνει ο λαός μας, η νεολαία και το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων αν όλη αυτή η κούρσα εξοπλισμών, που από το 1960 έως σήμερα έχει ξεπεράσει τα 200 δισ. δολάρια, απέτρεψε την κατοχή του 38% των εδαφών της Κύπρου,[1]
αν απέτρεψε την κρίση των Ιμίων, το κοινό ανακοινωθέν της Μαδρίτης τον Ιούλη του 1997, όπου στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, η κυβέρνηση Σημίτη αναγνώρισε ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο, στο όνομα της καλής γειτονίας και της αποκλιμάκωσης.
Αν απέτρεψε το γκριζάρισμα του Αιγαίου ως άμεσο επακόλουθο αυτής της πολιτικής απόφασης, αν αναχαίτισε τη στρατηγική του «Νεο-οθωμανισμού» και της «Γαλάζιας Πατρίδας» που αποτελούν ευθεία προσβολή διεθνών συμβάσεων που καθορίζουν τα σύνορα των δύο χωρών.
Στο έδαφος των τουρκικών διεκδικήσεων, μετά το 1974 ακολούθησαν κρίσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, αλλά και μια σειρά από συμφωνίες κορυφής, οι οποίες έχουν εκ των πραγμάτων διαμορφώσει ένα πλαίσιο απαξίωσης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και έχουν στρώσει το έδαφος για συνδιαχείριση και συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.
Ας κρίνουν ο λαός μας, το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων και οι στρατευμένοι αν αυτό το πολεμικό υλικό τίθεται στην υπηρεσία των λαϊκών συμφερόντων ή των ΝΑΤΟικών αποστολών.
Αλήθεια, ποιος επωφελείται από το σύστημα «Πάτριοτ» που αγοράστηκε με χρήματα του ελληνικού λαού, και σχεδιάζεται να συμμετέχει σε αποστολές εκτός συνόρων μαζί με ανθρώπινο δυναμικό, άσχετες με το λαϊκό συμφέρον;
Ποιος επωφελείται από τις υπηρεσίες σημαντικού μέρους του Στόλου και του προσωπικού του Πολεμικού Ναυτικού που επιχειρεί σε ΝΑΤΟικές αποστολές ξένες προς τα συμφέροντα του λαού μας, όπως η επιχείρηση «Ειρήνη», η αποστολή του ΟΗΕ «UNIFIL» στο Λίβανο;
Ποιος ωφελείται από τις ΝΑΤΟικές αποστολές στις οποίες συμμετέχει η Πολεμική Αεροπορία, για την επιτήρηση του εναέριου χώρου της Βουλγαρίας, του Μαυροβουνίου ή σε ΝΑΤΟικές επιχειρήσεις μακριά από τα σύνορα, μέχρι και τη Νορβηγία, στο σχέδιο περικύκλωσης της ιμπεριαλιστικής Ρωσίας;
Η πολιτική που ακολουθούν τόσο η τουρκική όσο και η ελληνική αστική τάξη, ρίχνει λάδι στη φωτιά και καλλιεργεί όρους για πολύ δυσάρεστες εξελίξεις.
Έχει ως προϋπόθεση το τσάκισμα και των δύο λαών, με έπαθλο τον ενεργειακό πλούτο της περιοχής.
Προετοιμάζουν εξελίξεις πάνω στα κυριαρχικά δικαιώματα με κριτήριο το κέρδος των μεγάλων μονοπωλίων της Ενέργειας, που αποτελεί τη βάση για νέα όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Αυτό το ξέρουν καλά οι λαοί όσο κι αν προσπαθεί η κάθε κυβέρνηση να πείσει ότι με μία συμφωνία θα αποφύγουμε τα χειρότερα.
Οι λαοί να βαδίσουν το δικό τους δρόμο
Σε αυτές τις συνθήκες έχει μεγάλη αξία να θυμίσουμε την Κοινή Ανακοίνωση του ΚΚ Ελλάδας και του ΚΚ Τουρκίας, που μεταξύ άλλων επισημαίνει ότι:
«Η πραγματική εγγύηση για τη συνεργασία και την αδελφοσύνη μεταξύ των λαών, όταν οι εργαζόμενοι λαοί πάρουν την εξουσία τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Τουρκία, θα είναι η ειλικρίνεια, η αλληλεγγύη, η πατριωτική, διεθνιστική και αντιιμπεριαλιστική στάση των κομμουνιστών στις δύο χώρες»,
αλλά και το απόσπασμα από την Ανακοίνωση – Κάλεσμα της ΚΕ που δημοσιεύτηκε το Σεπτέμβρη:
«Ο λαός μας πρέπει να απορρίψει όλα τα εκβιαστικά διλήμματα, να μη δεχτεί καμία υποχώρηση σε κυριαρχικά δικαιώματα.
Η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, της εδαφικής ακεραιότητας, των συνόρων, από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, δεν είναι θεωρίες, κούφια λόγια.
Αποκτά πραγματικό νόημα μόνο όταν συμβαδίζει με την πάλη:
— Για την απεμπλοκή της χώρας μας από τα επικίνδυνα σχέδια του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ.
— Για να κλείσουν οι ξένες στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα.
— Για την αποδέσμευση από αυτούς τους οργανισμούς, με το λαό στην εξουσία, ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει.
Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που συμφέρει την Ελλάδα των εργατών, των αγροτών, των βιοπαλαιστών επαγγελματιών, βιοτεχνών, εμπόρων, επιστημόνων, ανδρών και γυναικών, των νέων και των συνταξιούχων.
Και όχι η Ελλάδα των μονοπωλίων, του κοσμοπολιτισμού του μεγάλου κεφαλαίου και των κάθε είδους πολιτικών διαχειριστών τους.
Αν οι λαοί στην περιοχή βαδίσουν το δικό τους δρόμο, θα βρουν τρόπο να λύσουν τις όποιες διαφορές.
Δεν ισχυριζόμαστε ότι δεν θα υπογράφονται Συμφωνίες, ότι δεν θα γίνεται κανένας διάλογος, ότι δεν θα υπάρχουν και κάποιοι αμοιβαίοι συμβιβασμοί σε αυτήν την πορεία, αλλά αυτοί θα είναι σε όφελος των ίδιων των λαών και των δικών τους αμοιβαίων συμφερόντων.
Είμαστε κάθετα αντίθετοι με τις συμφωνίες κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων, τις συμφωνίες που εκφράζουν συμφέροντα των αστικών τάξεων και όχι των λαών, έχουν κληρονομηθεί ή ανακύψει σε συνθήκες ανταγωνισμού γειτονικών καπιταλιστικών κρατών».
Σημειώσεις:
[1]. Με βάση τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, οι στρατιωτικές δαπάνες την περίοδο πριν από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο (1967 – 1974) ανέρχονταν σε 4,39 δισ. δολάρια. Την περίοδο 1990 – 1996 δαπανήθηκαν 25,7 δισ. δολάρια. Αναλυτικά τα οικονομικά στοιχεία που δίνονται εδώ.
Χρήστος Χαλκιαδάκης,
Μεταπτυχιακός φοιτητής Γεωπολιτικής,
Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του ΕΚΠΑ
Πηγή: Ριζοσπάστης
