Δουλειά δεν είχε ο διάολος… (της Λιάνας Κανέλλη)
Ολοι αυτοί οι λάτρεις της, περιβόητης ή διαβόητης δεν ξέρω, ενσυναίσθησης, λέξη της μόδας σχεδόν πασπαρτού, αναρωτιέμαι ώρες ώρες πόσο αναίσθητοι είναι…
Μία απ’ αυτές είναι τα απίστευτα ρεπορτάζ – αναίσχυντη προβολή ανθρώπων με σάρκα και οστά και μάλιστα προστατευμένων, καθώς μιλάνε με την πλάτη στο κοινό, για τις αισχρές τους προθέσεις και πράξεις.
Κυριολεκτικά μεσούσης της πανδημίας, που κακά τα ψέματα δεν έχει κύματα αλλά σκέτο καπιταλιστικό κυματισμό –ανοίγει η αγορά ανοίγει κι η εξάπλωση, κλείνει η αγορά περιορίζεται η εξάπλωση– γέμισε ο πολύτιμος κι ακριβός τηλεοπτικός χρόνος με άνδρες και γυναίκες, μεγάλους και μικρούς, που «διδάσκουν» όλους τους υπόλοιπους εμάς, πώς, αφού «όλα για τα λεφτά γίνονται», μπορούμε:
Να κλέψουμε. Να εξαπατήσουμε. Να ξεφτιλίσουμε. Να δολοφονήσουμε. Να στείλουμε στην εντατική. Να διαλύσουμε σπίτια, γραφεία, οικογένειες. Να φτύσουμε κατάμουτρα το διπλανό μας.
Να κατεβάσουμε την επιστήμη στο επίπεδο της άγνοιας. Να επιβάλουμε το εγώ μας μνησίκακα και χαιρέκακα στον απέναντί μας. Να επιβιώσουμε σαν κατσαρίδες σε μια κοινωνία που περνάει από τη ζούγκλα στον υπόνομο.
Σιχάθηκα να βλέπω να θεωρείται σπουδαίο κι αποκλειστικό το περιεχόμενο αυτής της τηλεκπαίδευσης με παρανοϊκή έπαρση.
Η μία να λέει ψάχνω λαμόγιο γιατρό να μου δώσει ψεύτικο πιστοποιητικό. Ο άλλος να λέει πως ξέρει την ταρίφα της εξαγοράς επιστημόνων κι υπαλλήλων, που για την ώρα δεν ξεπερνάει τα τέσσερα κατοστάρικα.
Ο παράλλος να ισχυρίζεται, πλάτη, ασφαλής και προστατευμένος, ότι πληρώνει τόσα κι άλλα τόσα επειδή δε θέλει να του χώσουν στο κορμί με το εμβόλιο κάτι που δεν ξέρει, αλλά ο ίδιος απαιτεί να χωθεί σε μπαρ, εστιατόρια, δουλειές, συνάξεις ανθρώπων που έχουν ρισκάρει να εμβολιαστούν, αυτός ο μάγκας που κατάφερε να πλαστογραφήσει την ίδια του τη μούρη ως εμβολιασμένη.
Τι θα περίμενε όμως κανείς από ένα σύστημα που διδάσκει το «ο θάνατός σου η ζωή μου» από τα γεννοφάσκια;
Από ένα κράτος και μια κυβέρνηση που αποθεώνουν την ατομική ευθύνη ακόμα και στην πανδημία, πάνω στην οποία ανθίζουν μέχρι και φαινόμενα εξαγοράς και συνδιαλλαγής;
Κι όλοι αυτοί που ψάχνουν, βρίσκουν, δείχνουν, αυτούς τους βιαστές της κοινής νοημοσύνης, κατασκευάζουν το metoo της λαμογιάς με την περηφάνια ότι δείχνουν το σύγχρονο πρόσωπο του πολυμήχανου Οδυσσέα.
Δεν ξέρω αν η προβολή τέτοιων «αληθινών» κουμασιών είναι ομηρική βλακεία ή ομηρικών διαστάσεων εγκληματικός ανταγωνισμός περί την τηλεθέαση.
Ξέρω όμως ότι κατασκευάζουν ένα βολικό αντίπαλο για την κυβέρνηση.
Ειλικρινά δεν ξέρω ως δημοσιογράφος ν’ απαντήσω ποιος κερδίζει και τι από την προβολή των οδηγιών που δίνει ένας σύγχρονος νεαρός σκατόψυχος, που νομίζει ότι κυβερνάει τον κόσμο με τους αντίχειρες στο έξυπνο τηλέφωνο ή το πληκτρολόγιό του, κομπάζοντας ότι με δυο εφαρμογές κι ένα photoshop έχει αλλάξει και μπορεί να το δείξει και σε άλλους, το αποτέλεσμα των τεστ για τον κορωνοϊό.
Το μόνο που ξέρω είναι πως το ρεπορτάζ για τέτοια άθλια φαινόμενα το κάνεις με τη δουλειά σου ως δημοσιογράφος, το επεξεργάζεσαι και δεν το δίνεις αμάσητο διαφημίζοντας το θύτη και δίνοντάς του βήμα.
Για να το κάνω πιο κατανοητό ας χρησιμοποιήσω το άλλο metoo, του βιασμού.
Σε ποιον δε θα σηκωνότανε η τρίχα, αν σε περιπτώσεις βιασμού το κουλό μου άπλωνε ένα μικρόφωνο και άφηνε το βιαστή να περιγράφει πώς την άρπαξε τη γυναίκα χωρίς να τον πάρει πρέφα κανείς, πώς την ξεγέλασε, πόσο του κόστισε να την εξουδετερώσει, πώς τη βίασε κι ύστερα πώς γύρισε κοτσονάτος και χαρούμενος στον ίδιο της τον κοινωνικό περίγυρο ή και μέσα στο σπίτι της, περήφανος που έκανε αυτό που γούσταρε όπως γούσταρε και κανείς δεν κατάλαβε.
Δεν ξέρω σε ποιες διάολο λεπτομέρειες λένε πως κρύβεται ο διάολος, αλλά είμαι βέβαιη πως αν δεν έχει πραγματική δουλειά και την ευθύνη και τη συνείδηση του εργαζόμενου, τότε ναι όντως απαυτώνει τα παιδιά του.
Αρθρο της Λιάνας Κανέλλη
στη στήλη «Πατριδογνωμόνιο» του Ριζοσπάστη
