Το δολοφονικό φωνήεν Όμικρον
Από το Α στο Ο, ο ίδιος αντικομμουνιστικός δρόμος!
Κορυφώθηκαν οι εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, σ’ ένα κλίμα ενθουσιασμού και συγκίνησης που κυριαρχεί από την αίθουσα όπου συναντήθηκαν 91 αδελφά κόμματα από 73 χώρες του κόσμου έως το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας,
αλλά και την κάθε γειτονιά, όπου αναγνωρίζεται η παλικαρίσια στάση νεκρών και ζωντανών, οι θυσίες και το κεφάλι ψηλά και στις νίκες και στα πισωγυρίσματα της ταξικής πάλης.
Και καθώς βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη – που η πρώτη, φιλάρεσκα και δήθεν αυτοκριτικά, το παρουσιάζει στεγνωμένο από ιδεολογία, ως άνοιγμα της ψαλίδας του πλούτου μεταξύ πλούσιων και φτωχών σε παγκόσμιο επίπεδο –
πισωγυρίζει και θεριεύει κι ο αντικομμουνισμός, καλά κρυμμένος πίσω από την εξαπάτηση του «κοινωνικού κράτους» – φετίχ της σοσιαλδημοκρατίας, και την αποθέωση της απομαζικοποίησης υπέρ του εγώ ως πνευματικής ανωτερότητας του σύγχρονου ανθρώπου.
Το οπλοστάσιο θέλει προσοχή, γιατί μπορεί να κρύβεται και σ’ ένα δολοφονικό απλό φωνήεν.
Στ’ αλήθεια θέλω να τραβήξω την προσοχή σας σ’ αυτό το Ο (όμικρον) που αντικαθιστά το Α (άλφα), κι έτσι γίνεται τοξικό το ταξικό, και μάλιστα η λέξη «τοξικός/-ή/-ό» ανακηρύχθηκε, από τους ίδιους τους εμπνευστές και πωλητές της, λήμμα της χρονιάς.
Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για λύμα.
Μια παγίδα ιδεολογικού βόθρου που εφευρέθηκε από τους διαχειριστές του καπιταλισμού, για να μπορούν να εξαπατούν τις μάζες και να τις εκφοβίζουν, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η μεσαιωνική Ιερά Εξέταση διεκπεραίωνε ως κυνήγι μαγισσών το κυνήγι των αντιπάλων της εξουσίας της.
Έτσι έχουμε αντί για ταξική πάλη έναν διαχωρισμό, τεχνητό, ανάμεσα στον καλό καπιταλισμό και στον τοξικό καπιταλισμό.
Όπου μάλιστα δεν υπάρχει και δυναμικά παρόν κομμουνιστικό κόμμα, όπως ευτυχώς στην Ελλάδα, το παραμυθάκι πουλάει μια χαρά.
Όποιος λόγου χάρη άκουγε προχτές τον Τσίπρα στη Βουλή, να λέει ότι τέλειωσε με τα τοξικά μνημόνια, δύο των άλλων κι ένα δικό του, και τώρα περνάει στο αποτοξινωμένο «μνημόνιο με το λαό», δίνοντάς του προσωρινά (και όχι σε όλους) ένα εικοσάρικο το μήνα, έναντι των χιλιάδων που του ‘χει πάρει από την τσέπη,
ξέρει καλά πια πως το επικοινωνιακό όπλο της τοξικότητας είναι μια θανατηφόρα ένεση στη νοημοσύνη του λαού.
Σαν κι αυτές που στα θρίλερ οι επιστήμονες – δολοφόνοι καταφέρουν στο θύμα τους, σε σημείο που δύσκολα ανιχνεύει ο …κλασικός ιατροδικαστής.
Τρανό παράδειγμα επίθεσης στην ταξική πάλη είναι η όψιμη ευαισθησία για την ποινή της καθαρίστριας που ‘φαγε δέκα χρόνια ως καταχραστής του Δημοσίου.
Αντιπαρατέθηκαν δεκάδες περιπτώσεις πλαστογράφων και καταχραστών της αστικής τάξης που έπαιξαν με τις ζωές των άλλων κι όχι με το σφουγγαρόπανο, και έπεσαν στα μαλακά ή και αθωώθηκαν.
Η απόφαση χαρακτηρίστηκε τοξική και όχι ταξική, και η λαϊκή, όχι η αστική κινητοποίηση, ίσως την αποφυλακίσει με παρέμβαση της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου.
Μένοντας στο ταξικό, κι όχι το τοξικό, αξίζει τον κόπο να δούμε τον ν. 1608, που φτιάχτηκε το 1950 κι έμεινε απαράλλαχτος 70 σχεδόν χρόνια τώρα, και προβλέπει θανατική ποινή (που όμως αντικαταστάθηκε με ισόβια), στην πραγματικότητα μόνο για τις καθαρίστριες και την τάξη τους, και όχι για τους άλλους καταχραστές.
Στην τότε συζήτηση για τον νόμο, οι καταχραστές του δημόσιου χρήματος είχαν χαρακτηριστεί:
«Τροφοδόται του Κομμουνισμού, συμμορίται των πόλεων, οι οποίοι θα πρέπει επί τριήμερον μετά την εκτέλεσιν να μένουν εκτεθειμένοι εις την κοινήν θέα προς παραδειγματισμόν..!»
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όπου να ‘ναι αυτός ο νόμος θα αλλάξει. Ως τοξικός και αντιστρατευόμενος την αρχή της αναλογικότητας στην επιβολή της ποινής.
Και καθώς έχει ανοίξει και το θέμα της αλλαγής του Συντάγματος, το μερικώς ορθό θα εμφανιστεί ως «θρίαμβος της αριστεράς», κάτι σαν το εικοσάρικο ως αποζημίωση για τη μεγάλη υποδούλωση και ληστεία της εργατικής τάξης.
Εν τέλει, η ταξική πολιτική θα συνεχιστεί εναντίον του λαού, που κάθε φορά που θα αντιδρά και θα επαναστατεί για τα ψίχουλα που δεν θέλει και δεν πρέπει να του αρκούν, η αντίδρασή του θα χαρακτηρίζεται τοξική.
Από το Α στο Ο, ο ίδιος αντικομμουνιστικός δρόμος!
Άρθρο της Λιάνας Κανέλλη στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη
