Η δολοφονία του Πατρίς Λουμούμπα, ηγέτη της ΛΔ του Κονγκό
Στις 17 Ιανουαρίου του 1961 δολοφονείται άγρια από τους ιμπεριαλιστές και τις μαριονέτες τους ο ηγέτης της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, Πατρίς Λουμούμπα
Το 1961 στην καρδιά της Αφρικής με την αιματηρή επιβολή των αποικιοκρατών συγκροτείται το κράτος, του Κονγκό, η ενότητα του οποίου δε βασίζεται σε καμιά εθνική ή οικονομική ενότητα, εξυπηρετεί όμως συμφέροντα των αποικιακών δυνάμεων.
Στις αρχές του 1961 η πολυδιασπασμένη χώρα βρίσκεται σε κρίση και υπάρχουν τρία κέντρα εξουσίας:
- Η Λεοποντβίλ (σημερινή Κινσάσα) του Προέδρου Καζαβούμπου,
- Η Στάνλεϊβιλ (Κισαγκάνι)υπό τον έλεγχο του Αντουάν Γκιζένκα, πρώην στελέχους της κυβέρνησης Λουμούμπα
- και η Ελιζαμπετβίλ, της αποσχισμένης Κατάνγκα, υπό το Μωυσή Τσόμπε, όπου από τα τέλη του χρόνου υπάρχουν και δυνάμεις του ΟΗΕ.
Σύντομο ιστορικό
Οι εκλογές του 1960, που είχαν προκηρυχτεί στο Κονγκό από τους βέλγους αποικιοκράτες, βρήκαν τον Πατρίς Λουμούμπα μεγάλο νικητή.
Αυτό δεν άρεσε καθόλου στους ιμπεριαλιστές της Δύσης και στα ντόπια τσιράκια τους.
Εντός ολίγων ημερών, ο Λουμούμπα βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα και την απόφαση του κυβερνήτη της περιοχής Κατάγκα, Μωϋσή Τσόμπε, να κηρύξει ανεξαρτησία, υποκινούμενος από τη βελγική εταιρία που εκμεταλλευόταν τα ορυχεία της πολιτείας.
Αντιμέτωπος με την προοπτική του εμφυλίου, ο 36χρονος νεοεκλεγής πρωθυπουργός, στράφηκε προς τον ΟΗΕ, ζητώντας την στήριξή του για να μπορέσει να ελέγξει την αχανή χώρα.
Ο ΟΗΕ τον αγνόησε κι ο Λουμούμπα στράφηκε προς την ΕΣΣΔ.
Το μέχρι τότε Βελγικό Κονγκό παρήγαγε το 50% της παγκόσμιας παραγωγής ουρανίου, που εξάγονταν αποκλειστικά στις ΗΠΑ.
Και με την εκλογή του Λουμούμπα και την προσέγγισή του με την ΕΣΣΔ αυτή η σπάνια πλουτοπαραγωγική πηγή τέθηκε εν αμφιβόλω.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της Independent:
«Ο Άϊκ είχε δώσει εντολή στη CIA να δολοφονήσει τον ριζοσπάστη απελευθερωτή πολιτικό διότι η Δύση δεν μπορούσε να ανεχθεί να κυβερνάται μία σημαντική Αφρικανική χώρα από κάποιον που έγερνε προς τους Σοβιετικούς».
Η εντολή για τη δολοφονία του Λουμούμπα δόθηκε από τον Αϊζενχάουερ σε μία συνάντηση με τους συμβούλους ασφαλείας του Λευκού Οίκου, τον Αύγουστο του 1960, δύο μήνες μετά την ανεξαρτητοποίηση της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό.
Σύμφωνα με τον Βέλγο δημοσιογράφο και συγγραφέα De Witte, ο υπουργός Αφρικανικών Υποθέσεων του Βελγίου, Harold d’ Aspremont Lynden, τις 5 Οκτωβρίου 1960, σε γραπτό του εντολή προς τις αρχές ασφαλείας για «την οριστική εξάλειψη του Λουμούμπα».
Η δολοφονία του κι η εξάλειψη κάθε ίχνους της σορού του αγωνιστή ήταν ιδέα της CIA. Το σώμα του βυθίστηκε σε σουλφουρικό οξύ ώστε να μην ταφεί και γίνει σύμβολο.
Σύμφωνα με δημοσίευμα του Guardian, ο επικεφαλής αξιωματικός των Βέλγων, που επέβλεψε την διάλυση στο οξύ, παραδέχθηκε ότι είχε φυλάξει δύο από τα δόντια του θύματος.
Η δολοφονία του Πατρίς Λουμούμπα, πρώτου πρωθυπουργού του ελεύθερου Κονγκό, συγκίνησε όλο τον κόσμο.
Εκατομμύρια άνθρωποι θρήνησαν το θάνατό του.
Προς τιμήν του δόθηκε το όνομά του σε πανεπιστήμιο της Μόσχας, το «Πανεπιστήμιο Πατρίς Λουμούμπα», που μετά τις ανατροπές στην ΕΣΣΔ μετονομάστηκε σε «Πανεπιστήμιο της Φιλίας των λαών».
Το μέγεθος του θρύλου του, θα ξεπεράσει τα στενά όρια της Αφρικής και θα τον μετατρέψει σε παγκόσμιο σύμβολο.
Τις τελευταίες μέρες στο κελί του, ο Πατρίς Λουμούμπα είχε σημειώσει:
«Μια μέρα η Ιστορία θα έχει το λόγο, αλλά δεν θα είναι η Ιστορία που διδάσκουν ο ΟΗΕ, οι ΗΠΑ, το Παρίσι ή οι Βρυξέλλες, αλλά η Ιστορία που διδάσκουν χώρες ελεύθερες από την αποικιοκρατία και τις μαριονέτες της.»
Η δολοφονία του Πατρίς Λουμούμπα, ηγέτη της ΛΔ του Κονγκό – Το πόρισμα εξεταστικής επιτροπής του βελγικού Κοινοβουλίου
Το Βέλγιο ανέλαβε την ηθική ευθύνη για τη δολοφονία και το 2000 δημιουργήθηκε εξεταστική επιτροπή από το βελγικό κοινοβούλιο για να διερευνήσει τις συνθήκες της δολοφονίας του.
Παρά τις ισχυρές αστικές συγκαλύψεις κι εξωραϊσμούς, το πόρισμα αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί παρασκηνιακά ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο και πως αντιμετωπίζει τον «κομμουνιστικό κίνδυνο».
Μεταφράσαμε το τελικό πόρισμα της Βελγικής επιτροπής και το δημοσιεύουμε σε τρία μέρη εξαιτίας του σχετικά μεγάλου όγκου του (6.000 λέξεις).
