Το δίκιο του ισχυρού…
Μόλις την περασμένη Πέμπτη ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, κληθείς να σχολιάσει τις δηλώσεις του εκπροσώπου του τουρκικού ΥΠΕΞ ότι:
«Ελλάδα και Κύπρος θα πρέπει να ξεχάσουν τα όνειρά τους πως η Τουρκία θα περιορίσει τις ακτές της και πως αυτό συνάδει με το Διεθνές Δίκαιο»,
επανέλαβε ότι:
«Έχουμε το Διεθνές Δίκαιο με το μέρος μας, έχουμε τους συμμάχους μας στο πλευρό μας, έχουμε και τη δύναμη να κάνουμε ό,τι χρειαστεί για να υπερασπιστούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα».
Με βάση αυτά θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι υπάρχει έδαφος για μια «δίκαιη διαπραγμάτευση» και «λύση»…
Όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.
Φτάνει για παράδειγμα να δούμε τι λένε για το Διεθνές Δίκαιο και τα κυριαρχικά δικαιώματα οι σύμμαχοι της αστικής τάξης, που κατά την κυβέρνηση «στέκουν στο πλευρό μας».
Οι ΗΠΑ, που καλούν «όλες τις πλευρές» να σεβαστούν τάχα το Διεθνές Δίκαιο, λένε ότι:
«Τα κατοικημένα νησιά πρέπει να έχουν την ίδια αντιμετώπιση με την ηπειρωτική χώρα»
και ο πρέσβης τους συμπληρώνει με νόημα ότι:
«Θα αφήσω σε άλλους τη συζήτηση για το τι αποτελεί βραχονησίδα και τι αποτελεί νησί».
Την ίδια ώρα αρνούνται να καταδικάσουν ως παράνομο ή ανυπόστατο το τουρκολιβυκό σύμφωνο, που αμφισβητεί την επήρεια όχι κάποιων… βραχονησίδων, αλλά ακόμη και της Κρήτης και της Ρόδου, ζητώντας «όλες οι πλευρές να απέχουν από εντάσεις» από τις οποίες ωφελημένη θα είναι μόνο η Ρωσία.
Το Διεθνές Δίκαιο δηλαδή «διαβάζεται», κόβεται και ράβεται έτσι όπως απαιτούν τα σχέδιά τους στην περιοχή για τη συνεκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου, τη διατήρηση της ΝΑΤΟικής συνοχής απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που αυξάνουν την παρέμβασή τους.
Η ανάγνωση αυτή βέβαια δεν απέχει και τίποτα έτη φωτός από εκείνη που για τα δικά της συμφέροντα κάνει η τουρκική αστική τάξη, όταν π.χ. ο υπουργός Εξωτερικών Τσαβούσογλου δηλώνει πως η συμφωνία για τις ΑΟΖ Ελλάδας – Ιταλίας «δικαιώνει» τις τουρκικές θέσεις και τη δική της «εκδοχή» του Διεθνούς Δικαίου:
«Η Ελλάδα λέει ότι κάθε νησί έχει υφαλοκρηπίδα. Εμείς λέμε ότι κάθε νησί δεν μπορεί να έχει υφαλοκρηπίδα. Ειδικά όταν ένα νησί είναι πολύ μακριά από την ηπειρωτική χώρα, δεν μπορεί να έχει υφαλοκρηπίδα».
Διατύπωση που αφήνει ανοιχτά τα «παράθυρα» για συμφωνίες για τις θαλάσσιες ζώνες με βάση τη «μειωμένη επήρεια» των νησιών.
Ακόμα πιο εύγλωττα για το ότι στη «ζυγαριά» των ιμπεριαλιστικών παζαριών μπαίνουν στην πραγματικότητα ο συσχετισμός δυνάμεων και τα συμφέροντα μονοπωλίων και ιμπεριαλιστικών ενώσεων, και όχι γενικά και αόριστα το Διεθνές Δίκαιο, είναι τα όσα είπε τις προάλλες ο Τούρκος πρέσβης στην Αθήνα Μπ. Οζουγκέργκιν, στην «Καθημερινή».
«Το Διεθνές Δίκαιο στην ολότητά του και στα συμφραζόμενά του λαμβάνει υπόψη όλους τους σχετικούς παράγοντες, όχι μόνο τα πράγματα που θα γνώριζε και ένας πρωτοετής της Νομικής»,
σημείωσε με νόημα, χαρακτηρίζοντας:
«Αυτονόητο» το «ότι κάθε διαδικασία διαπραγμάτευσης πρέπει να περιλαμβάνει μια άσκηση δούναι και λαβείν […] το Διεθνές Δίκαιο δεν αποτελείται απλά από τη χάραξη μέσων γραμμών, με την απόδοση πλήρους επήρειας σε νησιά, αγνοώντας όλους τους υπόλοιπους παράγοντες… Διαφορετικά ένας χάρακας θα έκανε τη δουλειά».
Αλλά και ο έτερος «στρατηγικός σύμμαχος» της ελληνικής αστικής τάξης στην περιοχή, το Ισραήλ – γνωστός «υπερασπιστής» του Διεθνούς Δικαίου, που το εφαρμόζει «απαρέγκλιτα» με την κατοχή σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού, τις επιθέσεις του σε γειτονικές χώρες, τις συμφωνίες του που καταπατούν τα δικαιώματα Παλαιστίνης και Λιβάνου στη δική τους ΑΟΖ – στέκει κι αυτό σταθερά στην όχθη της… δικής του εκδοχής του Διεθνούς Δικαίου.
Αποκαλυπτικά είναι τα όσα ειπώθηκαν στην πρόσφατη επίσκεψη εκεί του Κυρ. Μητσοτάκη, στην Κοινή Δήλωση που υπογράφτηκε, όπου τονίστηκε η ανάγκη για:
«Σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων όλων των κρατών στην υφαλοκρηπίδα τους και στην ΑΟΖ, σύμφωνα με το εθιμικό Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας»,
και όχι π.χ. τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (του Μοντέγκο Μπέι), που επικαλείται σε αυτές τις περιπτώσεις η ελληνική πλευρά (και την οποία το Ισραήλ έχει καταψηφίσει, όπως έχουν κάνει και οι η ΗΠΑ). Αυτά ενώ οι Ισραηλινοί απέφυγαν ξανά να καταδικάσουν ρητά το ανυπόστατο τουρκολιβυκό σύμφωνο.
Αλλά και η Αίγυπτος, όπου η πρόσφατη επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών με αντικείμενο νέο γύρο επαφών για τον καθορισμό ΑΟΖ συνοδεύτηκε από διάφορα παχιά λόγια, και η οποία στις ανακοινώσεις της καλεί:
«Όλες τις πλευρές να σεβαστούν και να εφαρμόσουν τις αρχές και όσα προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο»
στην Ανατολική Μεσόγειο, βάζει στο «τραπέζι» τη μειωμένη επήρεια και τα κουτσουρεμένα δικαιώματα των νησιών (πληροφορίες μάλιστα μεταφέρουν και συζήτηση επί ποσοστών από 0% επήρεια για το Καστελόριζο έως 20% για την Κρήτη).
Κάτι που άλλωστε ομολογείται εμμέσως πλην σαφώς και από την κυβέρνηση, η οποία δηλώνει ότι παζαρεύει σε πρώτη φάση μια μερική οριοθέτηση, που προφανώς θα «παρακάμπτει» το Καστελόριζο.
Τα παραπάνω δείχνουν ότι η εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου δεν γίνεται σε «λευκή σελίδα», αλλά μέσα σε ανταγωνισμούς που οξύνονται υπό το βάρος του συσχετισμού δυνάμεων και των σχεδίων για διευθετήσεις σε όλη την περιοχή, που θα «απελευθερώσουν» την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου για τα μονοπώλια και θα ενδυναμώσουν τη συνοχή του ΝΑΤΟ έναντι των ανταγωνιστών του.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, αποφάσεις και συμφωνίες που αντιστοιχούσαν σε άλλους συσχετισμούς δυνάμεων τσαλαπατιούνται…
Το ζήτημα σήμερα είναι ότι στην περιοχή του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου βρίσκεται σε εξέλιξη ένα σύνθετο παζάρι ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και ανταγωνισμών, με στόχο να μοιραστεί ο ενεργειακός πλούτος της περιοχής και να διαμορφωθεί συσχετισμός υπέρ του ΝΑΤΟ και σε βάρος της Ρωσίας.
Ξέρουμε άλλωστε πώς έχει αντιμετωπιστεί το Διεθνές Δίκαιο στο Κυπριακό, στο Παλαιστινιακό ή σε άλλες περιπτώσεις.
Δεν μπορεί λοιπόν να υπάρχει καμία προσδοκία και καμία αυταπάτη ότι εντός ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και ανταγωνισμών μπορεί να υπάρχει εγγύηση της ειρήνης, της ασφάλειας, των συνόρων και των κυριαρχικών δικαιωμάτων, ή σεβασμός στα στοιχεία του Διεθνούς Δικαίου που είχαν διαμορφωθεί σε μια περίοδο που η ύπαρξη της ΕΣΣΔ και των σοσιαλιστικών κρατών επιδρούσε καθοριστικά.
Το αντίθετο: Τα παζάρια και οι διαπραγματεύσεις όχι μόνο δίκαια δεν μπορεί να είναι για τους λαούς, αλλά βάζουν τις βάσεις για τους επόμενους γύρους των ανταγωνισμών, τους οποίους θα κληθούν να πληρώσουν οι ίδιοι.
Γι’ αυτό και η πάλη για τη διασφάλιση της ειρήνης, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, δεν μπορεί παρά να πηγαίνει χέρι χέρι με την πάλη για απεμπλοκή από ΝΑΤΟ – ΕΕ και όλες τις συμμαχίες της αστικής τάξης, την πάλη για να απαλλαγεί ο λαός από την εξουσία και την οικονομία του κεφαλαίου, και όχι να αναζητείται μάταια στα «τραπέζια» των ιμπεριαλιστικών παζαριών.
Πηγή: Ριζοσπάστης
