Η δικαίωση του Καρλ Μαρξ! (Με αφορμή μία φώτο)
Η φώτο είναι από την παρέλαση στη Νάουσα στις 25 Μαρτίου. Πολίτης παρέλασε ως αρχαίος Έλληνας στρατιώτης με το «Μολών Λαβέ» του Λεωνίδα να ξεχωρίζει στην ασπίδα του.
Προφανώς ήθελε μ’ αυτόν τον …γραφικό τρόπο να δείξει τον (μ)πατριωτισμό του και το πώς αυτός καταλαβαίνει την ιστορική συνέχεια.
Φυσικά δεν έκανε της σκέψη π.χ ότι το νέο ’21 γράφτηκε από την ΕΑΜική Αντίσταση, αλλά αναζήτησε προσωπική ιδεολογική τροφοδότηση από τις… Θερμοπύλες!
Επίκαιρα τα όσα έγραφε ο Καρλ Μαρξ στην «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη»:
«Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών. Και όταν ακόμα οι ζωντανοί φαίνονται σαν ν’ ασχολούνται ν’ ανατρέψουν τους εαυτούς τους και τα πράγματα και να δημιουργήσουν κάτι που έχει προϋπάρξει, σ’ αυτές ακριβώς τις εποχές της επαναστατικής κρίσης
επικαλούνται φοβισμένοι τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους, δανείζονται τα ονόματά τους, τα μαχητικά συνθήματά τους, τις στολές τους για να παραστήσουν με την αρχαιοπρεπή αυτή, σεβάσμια μεταμφίεση και μ’ αυτή τη δανεισμένη γλώσσα τη νέα σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας…»
Όμως όλα αυτά (παρόμοιες παρελάσεις κτλ) φυσικά και δεν έχουν σχέση με το πραγματικό νόημα του σύγχρονου πατριωτισμού
που είναι δεμένος με την πάλη ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ενάντια στην οικονομική ολιγαρχία του τόπου, ενάντια στον εθνικισμό-κοσμοπολιτισμό.
Και η διέξοδος βρίσκεται στα ίδια τα γραφόμενα του Καρλ Μαρξ στο ίδιο:
«Η κοινωνική επανάσταση […] δεν μπορεί να αντλήσει την ποίησή της από το παρελθόν, αλλά μόνον από το μέλλον. Δεν μπορεί ν’ αρχίσει με τον ίδιο τον εαυτό της προτού σβήσει όλες τις προλήψεις σχετικά με το παρελθόν.
Οι προηγούμενες επαναστάσεις είχαν ανάγκη από κοσμοϊστορικές αναμνήσεις για να κρύψουν από τον εαυτό τους το περιεχόμενό τους.
Για να φτάσει στο δικό της περιεχόμενο η επανάσταση του 19ου αιώνα, πρέπει ν’ αφήσει τους πεθαμένους να θάψουν τους νεκρούς τους.
Εκεί η φράση ξεπερνούσε το περιεχόμενο, εδώ το περιεχόμενο ξεπερνάει τη φράση…»
Διαφορετικά θα ισχύει το:
«Ο Χέγκελ κάνει κάπου την παρατήρηση ότι όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται σα να λέμε, δυο φορές.
Ξέχασε όμως να προσθέσει: Τη μια φορά σαν τραγωδία, την άλλη σαν φάρσα…»
Και με τέτοιες συμπεριφορές μόνιμα θα ζούμε σε φάρσες!
Δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «Η Άλλη Άποψη της Ημαθίας» και του alli-apopsi.gr.
Άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες, περιοδικά εδώ και δεκαετίες, ενώ έχει συμμετάσχει με εισηγήσεις σε μια σειρά ιστορικά συνέδρια και ημερίδες. Έχει εκδώσει 7 βιβλία και συμμετέχει σε συλλογικούς τόμους.
Πηγή: Ατέχνως
