Δε θα γίνουν τα παιδιά μας «Another Brick on the Wall»
(Ακόμα ένα τούβλο στον τοίχο σας)
Το «Σχολείο» υπήρξε ανέκαθεν ένα πεδίο χειραγώγησης της νεολαίας, ενσωμάτωσής της στο Σύστημα.
Ενας κατ’ εξοχήν χώρος ιδεολογικής παρέμβασης της άρχουσας τάξης, ένα ιδεολογικό «οχυρό» αντιεπιστημονκής βιβλιογραφίας κι αντιπαιδαγωγικής παρουσίασης των βασικών κατευθύνσεων τςη άρχουσας τάξης, υπό την αφανή κηδεμονία των αστών και την άγρυπνη παρέμβαση της παπαδοκρατίας.
Βασικός στόχος του «Σχολείου» είναι να «παράγεi» τον τύπο του μαθητή που έχει ανάγκη το σύστημα τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.
Ο Ευάγγελος Παπανούτσος ήταν ο πρώτος που εισήγαγε μια σειρά προτάσεις για αλλαγές, κυρίως, στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση με τις εξής βασικές κατευθύνσεις:
1. Δίπλα στην καθαρεύουσα εισάγει σαν ισότιμη τη δημοτική γλώσσα, η οποία τόσο είχε βασανιστεί από τα κωθώνια του δωσιλογισμού που είχαν διοριστεί στο Δημόσιο – θυμηθείτε μόνο τον Παπαδόπουλο.
2. Εισάγει την ανάπτυξη της τεχνικής κι επαγγελματικής εκπαίδευσης.
3. Αναμορφώνει τα αναλυτικά προγράμματα.
4. Διαχωρίζει το ενιαίο Γυμνάσιο σε Γυμνάσιο και Λύκειο.
5. Καθιερώνει την 9χρονη υποχρεωτική εκππαίδευση.
Οι μεταρρυθμίσεις αυτές φυσκά και δεν έγιναν από αγάπη προς το μαθητή, αλλά με βάση τις ανάγκες ενός κοινωνικοοικονομικού συστήματος, που περνούσε ταχέως στη φάση του εκσυγχρονισμού.
Βέβαια η «αποστασία» του Δράκουλα είχε σαν αποτέλεσμα τις γνωστές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό και η δικτατορία ανέστειλε την «Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση» του Παπανούτσου.
Μετά την πτώση της όμως, η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή με υπουργό Παιδείας τον Ι. Ράλλη, το 1976 επανέφερε στο προσκήνιο αυτές τις μεταρυθμίσεις.
Ήταν η εποχή που έπρεπε το μεν Δημόσιο να «ανανεωθεί» και να απαλλαγεί από τα βαρίδια των δυσκίνητων υπαλλήλων του, οι δε επιχειρήσεις είχαν ανάγκη εξειδικευμένων εργαζομένων από τα ΤΕΛ και τις ΤΕΣ.
Σήμερα ο αστικός κόσμος, αυτός που κυβερνάει ουσιαστικά από το παρασκήνιο, έχει επενδύσει στον τύπο του μαθητή που χρειάζεται:
Υπάκουος, ημιμαθής, άβουλος, φοβισμένος, φίλα προσκείμενος στις έννοιες του «εθελοντισμού» και της «επιχειρηματικότητας» και, προπαντός, με χαμηλό πήχυ απαιτήσεων από τη ζωή του.
Τα τελευταία χρόνια μάλιστα (κι επί «αριστερής» διακυβέρνησης) οι τράπεζες έχουν εισβάλει στα σχολεία, η Πρεσβεία των ΗΠΑ συνεργάζεται ανοικτά με το Υπ. Παιδείας, παίρνοντας τη σκυτάλη από το… ΝΑΤΟ που εδώ και χρόνια κάνει ξεδιάντροπες προσπάθειες να εισέλθει στα Πανεπιστήμια.
Κι όλα αυτά στοχεύουν στα -μελλοντικά- ανώτερα στελέχην των επιχειρήσεών τους ώστε να «προγραμματιστούν» με βάση:
Τις ανάγκες της κερδοφορίας τους, για όσο διάστημα τους χρειάζονται, που διαρκώς αλλάζουν αλλά και να έχουν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά ώστε να λειτουργούν ως πειθήνια όργανα και να μην αμφισβητήσουν ποτέ την εξουσία-κυριαρχία τους.
Μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες όπως η L’Oreal, χρηματοδοτούν έρευνες σε διάφορα πανεπιστημιακά ιδρύματα για τα προϊόντα τους.
Την ώρα που οι επιχειρήσεις και οι μονοπωλιακοί όμιλοι αλωνίζουν στα πανεπιστήμια, βγαίνει ο μικροδράκουλας και δηλώνει ότι αν εκλεγεί θα καταργήσει το Πανεπιστημιακό Άσυλο.
«Εξω από τα πανεπιστήμια η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και η πάλη των τάξεων – Μέσα οι επιχειρήσεις!»,
αυτά κελεύουν ΣΕΒ και ΝΑΤΟ.
Ο λαός κελεύει:
«Δε θα γίνουν τα παιδιά μας «Another Brick on the Wall»… Δεν θα περάσει ο φασισμός!»
Υ/Γ.: Το παρόν αφιερώνεται με αφορμή την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των πανελλαδικών εξετάσεων, στη νέα γενιά…
Venceremos!
