Τα δάκρυα των κροκοδείλων και τα σταφύλια των 300 ευρώ!
Γιατί τιμωρήθηκε η Διευθύντρια; Μήπως για το περιεχόμενο της επιστολής; Ασφαλώς όχι. Διαφορετικά κανείς δε θα’ χε μισθό 300€, κανείς δε θα φοβόταν την απόλυση, κανείς δε θα «πουλούσε» το χαμόγελο του. Το πρόβλημα είναι ότι αποκαλύφθηκε μια ολόκληρη τάξη μέσα από τα ίδια της τα γραπτά στο ευρύ κοινό.
Πολλές οι αντιδράσεις τις μέρες που πέρασαν για τη γνωστή επιστολή των χαμογελαστών 300 ευρώ.
Μια κοινωνία συνηθισμένη με χρόνιο και μεθοδευμένο μιθριδατισμό στα δόγματα «ο θάνατός σου η ζωή μου», της «ελευθερίας της αγοράς», της «δίκαιης ανάπτυξης» και των «ατομικών δικαιωμάτων» είχε τις απολύτως αναμενόμενες αντιδράσεις:
Οι αστοί θεώρησαν ότι πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό.
Τιμωρήθηκε η Διευθύντρια με απόλυση, η εταιρεία ζήτησε «συγγνώμη», επιστρέψαμε στην κανονικότητα.
Κατ’ αυτούς ο κόσμος είναι «καλός λίαν», δε χρειάζεται να αλλάξει στα θεμελιώδη.
Γιατί αλήθεια τιμωρήθηκε η Διευθύντρια; Μήπως για το περιεχόμενο της επιστολής;
Ασφαλώς και όχι.
Διαφορετικά σήμερα κανείς εργαζόμενος (όχι μόνο στη γνωστή αλυσίδα αλλά παντού) δε θα είχε μισθό 300 ευρώ, κανείς δε θα φοβόταν την απόλυση, κανείς δε θα «πουλούσε» το χαμόγελο του.
Το πρόβλημα είναι ότι αποκαλύφθηκε μια ολόκληρη τάξη μέσα από τα ίδια της τα γραπτά στο ευρύ κοινό.
Το περιεχόμενό της επιστολής είναι το «Ευαγγέλιο» της αστικής τάξης και όποιος δεν το παραδέχεται είναι διπλά υποκριτής.
Ποιος πλέον δεν είναι απολύτως βέβαιος ότι τέτοιες επιστολές (προφορικές ή γραπτές) δεν απευθύνονται καθημερινά στους εργαζομένους στα κάτεργα;
Ποιος ξεχνά τις ματωμένες φράουλες της Μανωλάδας;
Οι μικροαστοί συμπεριφέρθηκαν με το γνωστό αμφιθυμικό τρόπο. Οργή και αγανάκτηση συνοδευόμενες με πληθωρισμό βαρύγδουπων δεκάρικων, κενών απειλών και ανέξοδων καταγγελιών.
Ξέρουν καλά ότι με μια στραβοτιμονιά του συστήματος μπορεί οι ίδιοι ή τα μοσχοαναθρεμμένα τους βλαστάρια να βρεθούν στη θέση των εργατών αυτών με τα χαμογελαστά 300 ευρώ και με το καμουτσίκι των αστών πάνω στην πλάτη τους.
Αυτό τους γεμίζει τρόμο.
Από την άλλη ικανοποίηση, γιατί βαυκαλίζονται να πιστεύουν και αυτοί ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη:
Στον κόσμο τους τελικά το καλό κερδίζει το κακό σαν τις γνωστές κακόγουστες χολυγουντιανές παραγωγές του «Netflix» που καταναλώνουν με το σωρό.
Μόνο των εργατών δεν ακούστηκε ούτε η ανάσα.
Ξέρουν καλά ότι τα ψεύτικα δάκρυα των αστών και η ανούσια οργή των μικροαστών είναι το ένα πιο κάλπικο από το άλλο.
Ξέρουν ότι μόνοι τους είναι στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή.
Ξέρουν –οι πιο πρωτοπόροι από αυτούς– ότι αστοί και μικροαστοί τους βλέπουν σαν υπεραξία που πρέπει να κλέψουν και ως κατώτερο είδος ανθρώπων που αξίζουν μόνο την αφ΄ υψηλού ευσπλαχνία, φυσικά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις…
Ξέρουν όμως ακόμη ότι:
«Ενα τέτοιο έγκλημα ξεπερνά κάθε δημόσια καταγγελία. Μια τέτοια πίκρα είναι ανίκανα τα δάκρυα να τη συμβολίσουν… και ο λαός βλέπει τη σημερινή χρεωκοπία· και μες στα μάτια του πεινασμένου λαού η οργή μεστώνει. Μες στην ψυχή του λαού μεστώνουν και βαραίνουν τα σταφύλια της οργής, βαραίνουν για τον τρύγο…».[1]
Ας κρατήσουν οι αστοί και οι μικροαστοί τη «συμπόνια» τους.
Θα τη χρειαστούν για τους εαυτούς τους, όταν έρθει η ώρα του τρύγου της εργατικής τάξης.
Σημειώσεις:
[1]. Τζον Στάϊνμπεκ: «Τα σταφύλια της Οργής».
[2]. Το ψευδώνυμο «Μπαμπέφ» είναι προς τιμή του Φρανσουά-Νοέλ Μπαμπέφ (1760 – 1797). Γάλλος επαναστάτης, αρχικά Ιακωβίνος και μετά ουτοπιστής – σοσιαλιστής του 19ου αιώνα.
Διεκδίκησε την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και την πλήρη πολιτική και οικονομική ισότητα όλων των πολιτών, γι’ αυτό και ο ίδιος αποκλήθηκε μετά θάνατον «Προμηθέας του Προλεταριάτου».
