Αυτοί που «πιστεύουν» κι εκείνοι που γνωρίζουν!
Εσύ τι πιστεύεις ότι θα γίνει;
– 
«Εγώ δεν πιστεύω ότι θα γίνει πόλεμος.»
– «Εγώ πιστεύω ότι θα γίνει.»
– «Εγώ πιστεύω ότι δεν θα βάλουν άλλους φόρους.»
– «Εγώ πιστεύω ότι θα βάλουν.»
Ο ένας πιστεύει ότι η κρίση θα συνεχιστεί, ενώ ο άλλος ότι γρήγορα θα έρθει η ανάκαμψη.
Κάποιος μου έλεγε ότι δεν πιστεύει ότι ο καπιταλισμός έχει φτάσει στο τέλος του, ενώ ο γείτονάς του πίστευε ακριβώς το αντίθετο.
Ο φίλος μου ο Περικλής πιστεύει στον κομμουνισμό και ταυτόχρονα πιστεύει ότι αυτός δεν θα υλοποιηθεί ποτέ.
Ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Εσύ ποιος νομίζεις ότι έχει δίκιο;
Ίσως ήδη έσπευσες να απαντήσεις. Πρόσεξες όμως ότι σε όλες τις παραπάνω φράσεις υπάρχει το ρήμα «πιστεύω»;
Όταν υπάρχει η λέξη «πιστεύω», αυτομάτως δηλώνεται ότι υπάρχει άγνοια και όχι γνώση. Για να πάρεις θέση σε ένα ζήτημα πρέπει να έχεις στοιχεία και αποδείξεις.
Η επιστήμη πάντα στηρίζεται στις αποδείξεις. Κανένας επιστήμονας δεν χρησιμοποιεί τη λέξη «πιστεύω».
Τα δικαστήρια δεν μπορούν να καταδικάσουν κάποιον στηριγμένα σε υποθέσεις και «πιστεύω» των μαρτύρων, αλλά μόνο σε στοιχεία.
Από μία ταράτσα ρίχνω μία πέτρα. Άλλοι πιστεύουν ότι θα πέσει προς τα κάτω διατηρώντας την ίδια ταχύτητα και άλλοι ότι η ταχύτητα θα αυξάνεται.
Αυτοί που γνωρίζουν λένε ότι, η πέτρα όσο πέφτει θα αυξάνει την ταχύτητά της κατά 9,81 μέτρα/δευτερόλεπτο. Αυτή είναι η επιτάχυνση που δημιουργεί ο νόμος της βαρύτητας. Αυτή είναι η επιστημονική γνώση.
Πριν λοιπόν απαντήσεις στο «ποιος έχει δίκιο», αναρωτήσου αν την απάντησή σου τη στηρίζεις σε στοιχεία και αποδείξεις ή σε φήμες και σε αυτά που άκουσες κάπου ή από κάποιους. Αν δεν είσαι σίγουρος, τότε οφείλεις να ψάξεις.
- Γιατί και πώς δημιουργούνται οι κρίσεις;
- Γιατί κάθε οχτώ-δέκα χρόνια ξεσπάνε μικρές ή μεγάλες οικονομικές κρίσεις;
- Γιατί υπάρχει φορολογία;
- Πώς κατανέμονται οι φόροι;
- Γιατί στον καπιταλισμό δεν μπορεί να μηδενιστεί η ανεργία και με ποιο τρόπο μπορούμε να την καταργήσουμε;
- Ποιες είναι οι αιτίες που γίνονται οι πόλεμοι;
- Για τον πόλεμο φταίει ο τρελός Τραμπ, ο πανέξυπνος Πούτιν, ο σουλτάνος Ερντογάν, ο αντιδημοκράτης Άσσαντ, η σκληρόκαρδη Μέρκελ, ο υποτονικός Τσίπρας;
- Οι πόλεμοι είναι θέμα κάποιων προσώπων;
Μήπως οι πόλεμοι γίνονται λόγω των ανταγωνισμών των μονοπωλίων για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του πλανήτη;
Για τον έλεγχο των δρόμων του εμπορίου; Για την αύξηση των κερδών των πολυεθνικών;
Εάν, κατόπιν μελέτης, καταλήξεις στο ότι οι πόλεμοι γίνονται λόγω των σκληρών ανταγωνισμών των καπιταλιστών, τότε ποιός είναι ο τρόπος για να αποφύγουμε τους πολέμους;
Αν κοινωνικοποιηθούν τα μεγάλα και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, δηλαδή αν η κοινωνία απαλλοτριώσει τις επιχειρήσεις των καπιταλιστών (κι επομένως δεν θα έχουν λόγο να τσακώνονται), μήπως τότε εκλείψουν κι οι λόγοι των πολέμων;
Θεωρείς ότι ο καπιταλισμός θα βρίσκει συνεχώς λύσεις και θα παρατείνει τη ζωή του επ’ άπειρον;
Νομίζεις ότι ο καπιταλισμός μπορεί να ξεφύγει από τις νομοτέλειες της ζωής και του θανάτου, του νόμου που λέει ότι, αυτό που γεννιέται στο τέλος πεθαίνει και παραχωρεί τη θέση του στο καινούργιο;
Όσα μπότοξ και να κάνει ο άνθρωπος, όσες πλαστικές εγχειρήσεις, όσες μεταμοσχεύσεις και να επιχειρήσει, το γήρας δεν μπορεί να το αναστρέψει.
Μπορούμε με τα φάρμακα, με την καλύτερη ποιότητα ζωής, να μεγαλώσουμε το προσδόκιμο της ζωής, αλλά τον θάνατο δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε.
Έτσι κι ο καπιταλισμός. Όσα μερεμέτια και να κάνει δεν μπορεί να αποφύγει το εσωτερικό του σάπισμα.
Η εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά, η διαφθορά, το λαθρεμπόριο, η πορνεία, η παιδεραστία, η βία, συνεχώς αυξάνουν.
Λόγω της εξέλιξης της τεχνολογίας και της πρωτόγνωρης αύξησης της παραγωγικότητας, από εδώ και πέρα, η ανεργία και η φτώχεια θα εξαπλώνονται ανεξέλεγκτα σαν την πανούκλα. Οι αντιθέσεις θα οξυνθούν απότομα και οι ταξικές συγκρούσεις θα γιγαντωθούν.
Αυτά δεν θα γίνουν επειδή κάποιοι τα «πιστεύουν» ή απλά κάποιοι τα θέλουν, αλλά επειδή η εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας υπακούει σε συγκεκριμένους νόμους και βαδίζει βάσει νομοτελειών.
Η επιστήμη του Διαλεκτικού και Ιστορικού Υλισμού μάς δίνει τα εφόδια να κατανοήσουμε αυτούς τους νόμους, να τους γνωρίσουμε και να καταλάβουμε τον κόσμο μας.
Μας βοηθάει να πάρουμε τις αποφάσεις μας, με ποιόν θα πάμε και ποιόν θα αφήσουμε.
Μην αρκείσαι στο ΠΙΣΤΕΥΩ, προσπάθησε να κατακτήσεις το ΓΝΩΡΙΖΩ!
Του Γιάννη Βεντούρα
________________________________________________________________________________________________
Ο Γιάννης Βεντούρας είναι οικονομολόγος – συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959 και σπούδασε στο οικονομικό τμήμα της σχολής ΝΟΕ του ΑΠΘ. Εργάσθηκε σαν οικονομικός διευθυντής και οικονομικός σύμβουλος σε εταιρείες του ιδιωτικού τομέα, μελετώντας από τα «μέσα» το καπιταλιστικό σύστημα.
Συμμετέχει ενεργά στο λαϊκό κίνημα. Είναι εκλεγμένος τοπικός σύμβουλος στον Δήμο Αχαρνών. Διδάσκει δωρεάν Πολιτική Οικονομία στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο «Δημήτρης Γληνός».
Πηγή: Ατέχνως
