Οι αθώοι πεθαίνουν χαμογελώντας, δε ζητούν ελαφρυντικά!
Ακούμε με τα παιδιά ειδήσεις για τα ελαφρυντικά που ζήτησαν οι ναζί (φιλόζωοι, γονείς, χριστιανοί, αιμοδότες κλπ).
«Τι είναι αυτά;;; Αυτά δεν είναι καν δικαιολογίες!»,
λένε τα παιδιά.
Μα, αν κάποιος πιστεύει στην αθωότητά του, ζητάει ελαφρυντικά;
Οι ναζί που κρίθηκαν ένοχοι πρώτα από τον ελληνικό λαό και μετά από το δικαστήριο, δηλώνουν αθώοι, φτύνουν την δικαιοσύνη αλλά ζητούν και τα ελαφρυντικά της.
Δείχνω λοιπόν στα παιδιά την παρακάτω φωτογραφία λίγο πριν από τη στιγμή της εκτέλεσης.
Εικονίζονται κομμουνιστές, αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, που βασανίστηκαν, δικάστηκαν και εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες το 1947 στο Γεντί Κουλέ.
Ανάμεσα τους μια γυναίκα: Η Ευθυμία Πατσιά.
«Μα αυτοί γελάνε!»
Ναι, αυτοί γελούσαν και δε ζητούσαν ελαφρυντικά.
Και ήταν και αυτοί γονείς. Είχαν κι αυτοί οικογένειες και αγαπούσαν τη ζωή για αυτό έδωσαν και τη ζωή τους.
Και η δική τους η ποινή ήταν αμετάκλητη.
Ναι, αυτοί γελούσαν και δεν έπεσαν στα πόδια των δικαστών, των πρωθυπουργών και των βασιλιάδων να ζητήσουν χάρη.
Γιατί καταδικάστηκαν για ιδέες κι όχι για εγκλήματα.
Και ήταν πολύ περήφανοι για τις ιδέες τους για να πέσουν στα τέσσερα και να παρακαλάνε.
«Έφυγαν» με τη συνείδηση καθαρή. Για αυτό γελούσαν.
Η Ευθυμία Πατσιά θα εκτελεστεί δίπλα-δίπλα δεμένη με τις ίδιες χειροπέδες με τον καθηγητή Τηλέμαχο Βασδέκη, φιλόλογο στο 1ο Γυμνάσιο Αρρένων Θες/νίκης και τον Κώστα Μαυρίδη. τας Μαυρίδης. Φωτογραφία λίγο πριν την αναχώρηση για τον τόπο της εκτέλεσης
Γιατί δολοφονήθηκαν από το κράτος για υψηλά πανανθρώπινα ιδανικά κι όχι για σύσταση και διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης.
Κι αφού ο ναζισμός είναι εγκληματική ιδεολογία δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο από τους εκπροσώπους του…
