Άρης Βελουχιώτης – «Τιμή και δόξα στο λαό που τον εγέννησε»
Η ιστορική ομιλία του Άρη στη Λαμία
Σαν σήμερα, 114 χρόνια πριν (27 Αυγούστου 1905), γεννήθηκε στη Λαμία ο κομμουνιστής επαναστάτης, ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ.
Το ποιος ήταν ο Άρης το γνωρίζουν κι οι πέτρες. Έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδες που περιγράφουν με λεπτομέρειες τον θρύλο του.
Οι μαρτυρίες όμως των αντιπάλων του Άρη και του ΚΚΕ, έχουν μεγαλύτερη αξία:
Σύμφωνα, λοιπόν με την μαρτυρία του Αβέρωφ:
«Ένας Ιταλός στρατηγός, που δεν είχε κανένα λόγο να τον συμπαθή, ο Ινφάντε, είπε το 1945 στον γράφοντα τις σελίδες αυτές:
«Από όλους τους αρχηγούς του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που γνώρισα, και γνώρισα πολλούς, μόνον ο Άρης μου έκαμε εντύπωση. Ήταν δυνατός, στοχαστικός, είχε λεπτότητα».
Την Άνοιξη του ’44, το Γερμανικό επιτελείο αναγκάστηκε να κηρύξει την Πελοπόννησο ως εμπόλεμη ζώνη εξαιτίας της καθόδου του Άρη στην Πελοπόννησο.
Επικεφαλής του γερμανικού επιτελείου ήταν ο Χέλμουτ Φέλμυ, ο οποίος δήλωνε:
«Χρειαζόταν τουλάχιστον τρεις μεραρχίες επιπλέον, μόνο για την Πελοπόννησο, λόγω της ανάπτυξης στις τάξεις του ΕΛΑΣ που είχε εμφυσήσει το οργανωτικό πνεύμα του Άρη και η προσωπική του παρουσία στην περιοχή».[1]
Χαρακτηριστικές είναι και οι σκέψεις του επικεφαλής της βρετανικής αποστολής στην Ελλάδα, του Συνταγματάρχη, Κρις Γουντχάουζ για τον Άρη:
«Χωρίς Ζέρβα δεν γινόταν, χωρίς Άρη δεν πετύχαινε»,
σχετικά με την ανατίναξη του Γοργοποτάμου.
Ο ίδιος σε επιστολή του προς την ηγεσία του ΕΑΜ, αμέσως μετά την ανατίναξη γράφει:
«…θέλω να ευχαριστήσω εκ μέρους της Αγγλίας και την οργάνωσίν σας και τον ικανώτατον στρατιωτικόν αρχηγόν σας».[2]
Ο Άρης εκτός από πρωτοπόρα δράση και στρατιωτικό πνεύμα διέθετε και μεγάλη πολιτική οξυδέρκεια.
Το Νοέμβριο του ’44, λίγες μέες πριν τα Δεκεμβριανά, στη σύσκεψη των καπετάνιων του ΕΛΑΣ προσπαθούσε να διαλύσει κάθε αυταπάτη,
προειδοποιεί με τον πιο γλαφυρό τρόπο για την στάση που θα κρατήσουν οι Άγγλοι λέγοντας:
«Αν ζήσει κανένας σας να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει».
Ο Άρης διαμορφώθηκε μες από το Κόμμα
Ο Άρης Βελουχιώτης δεν εμφανίστηκε έτσι, ξαφνικά.
Η προσωπικότητά του διαμορφώθηκε μέσω της δράσης του και της ένταξής του στην ΟΚΝΕ και στο ΚΚΕ.
Η διαδρομή από τον Θανάση Κλάρα μέχρι τον πρωτοκαπετιάνο Άρη Βελουχιώτη, είναι μια διαδρομή ταυτισμένη με τις αρχές και τις πανανθρώπινες αξίες του κομμουνισμού.
Ο Κώστας Βάρναλης γράφει:
«Θρυλικός ο Άρης Βελουχιώτης. Ο πρώτος που άρχισε την Αντίσταση του λαού στα βουνά κι ο τελευταίος που την έκλεισε με τον τραγικό του θάνατο. Η πρώτη ψυχή του Αγώνα, κι η τελευταία πνοή.
Λίγοι το καταλάβανε όπως ο Άρης, πως οι εχθροί της Ελλάδας (ξένοι και ντόπιοι) θα μετατρέπανε τη νίκη του έθνους σε νίκη των εχθρών του. Τιμή και δόξα στο ασύγκριτο παλληκάρι.Τιμή και δόξα και στο λαό που τον εγέννησε».[3]
Πολλοί «αρμόδιοι» έχουν μιλήσει για τη σχέση του με το ΚΚΕ, ξεχνούν όμως ή επιλέγουν να κρύψουν τι έλεγε ο ίδιος ο Άρης:
«Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα.
Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρο μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες.
Έκτοτε δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις για πάλη επαναστατική. Μιλάν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια.
Ούτε μία κηλίδα. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό στοιχείο ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα;
Τιμή μου είναι και τιμή μεγαλύτερη στο Κομμουνιστικό Κόμμα ότι γλίτωσα απ’ τη διαφθορά της συνείδησης, στην οποία με οδηγούσε το ληστρικό αστικό καθεστώς και κόσμησα τον Κλάρα που φερόντανε τροχάδην στον γκρεμό με αγνά επαναστατικά στοιχεία και μόνο με τέτοια.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα εξαγνίζει και δημιουργεί αγωνιστές αφοσιωμένους στη μεγάλη υπόθεση του προλεταριάτου. Είναι το μόνο κόμμα που οδηγεί τους εκμεταλλευόμενους στον ιστορικό δρόμο: Στην οριστική απελευθέρωση του προλεταριάτου.
Στο κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απομείναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση».[4]
Έτσι ο Άρης κατάφερε να υλοποιήσει την απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για την συγκρότηση του ΕΛΑΣ.
Ο ίδιος ο όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας του ΕΛΑΣ στη Ρούμελη το 1942, περιγράφει το πνεύμα του Άρη και του ΚΚΕ:
«Εγώ παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη.
Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του Λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του».
Άρης Βελουχιώτης – «Τιμή και δόξα στο λαό που τον εγέννησε» – Η ιστορική ομιλία του Άρη στη Λαμία
Ο ιστορικός λόγος του Άρη, στη Λαμία στις 29 Οκτώβρη του 1944, μια μέρα μετά την απελευθέρωσή της, απαντά στους ψευτοπατριώτες εκείνης της εποχής και στις συκοφαντίες τους ενάντια στο ΕΑΜ και στο ΚΚΕ:
«Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένειά του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος.
Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει.
Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς;
Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.
Ενώ εμείς το μόνο που διαθέτουμε είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;
Όταν έξαφνα στα 1929-31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τότε τη χώρα μας, να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν.
Να, λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα.
Αυτοί, λοιπόν, οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και τη διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία […]. Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευσή του».
Οι φασίστες ποτέ δεν έπαψαν να σπιλώνουν τον Άρη και το ΚΚΕ. Το ίδιο έργο παίζεται μέχρι και σήμερα χωρίς να διστάζουν να χρησιμοποιούν τα χυδαιότερα ψέματα.
Τον θρύλο του Άρη όμως, καμιά λάσπη δεν μπόρεσε να τον σκεπάσει. Κανένα ψέμα δεν ήταν ικανό να κηλιδώσει το όνομά του.
Γιατί ο κομμουνιστής Άρης είναι ριζωμένος στη καρδιά του ελληνικού λαού, το διαχρονικό σύμβολο του αγώνα για τη λευτεριά.
Σημειώσεις:
[1]. Χέρμαν-Φρανκ Μάγερ: «Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα. Τα αιματηρά ίχνη της 117ης Μεραρχίας Καταδρομών στη Σερβία και την Ελλάδα», Βιβλιοπωλείον της Εστίας.
[2]. Στρατηγού Ν. Ζέρβα: «Απομνημονεύματα», εκδόσεις «Μέτρον».
[3]. Πάνος Λαγδάς: «Άρης Βελουχιώτης ο πρώτος του αγώνα».
[4]. Επιστολή του Άρη Βελουχιώτη στον «Ριζοσπάστη», 9/9/1931.
Άρης Βελουχιώτης – «Τιμή και δόξα στο λαό που τον εγέννησε»
