Αντιμνημονιακή ρητορική – Το περιεχόμενο κι οι στόχοι της
Η κούφια αντιμνημονιακή ρητορική συνεχίζεται από αυτούς που στήριξαν, ενίσχυσαν και ανέδειξαν τον Σύριζα στην κυβέρνηση και σήμερα παρουσιάζονται ως γνήσιοι εκφραστές της ίδιας αδιέξοδης πολιτικής που έχει αποτύχει παταγωδώς.
Συνεχίζουν να χρησιμοποιούν την ίδια «αντιμνημονιακή ρητορική» όπως και τότε συνοδευόμενη από μεθοδεύσεις «γιαουρτοπόλεμου» και δράσεις αποκομμένες από το εργατικό κίνημα και τις διεκδικήσεις του.
«Αντιμνημονιακή ρητορική» που περιλαμβάνει:
• Κούφια κριτική προσώπων, με καλλιέργεια αυταπάτης για το ρόλο της Ε.Ε.
• Απόκρυψη ότι η αιτία της καπιταλιστικής κρίσης είναι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης.
• Απόκρυψη ότι τα μνημόνια είναι οι εγγυήσεις του δανεισμού για τα χρέη και την ανάκαμψη κερδοφορίας των καπιταλιστών.
• Την αυταπάτη ότι τελικά η Ε.Ε. με διαπραγματεύσεις μπορεί να αλλάξει.
• Ότι ο διακρατικός τραπεζικός δανεισμός μπορεί να γίνει χωρίς εγγυήσεις κι επιτόκια που αυξάνουν το χρέος που δημιούργησαν οι καπιταλιστές και το οποίο αυτοί αναγνωρίζουν.
Οι παραπάνω «αντιμνημονιακοί» της σαπουνόφουσκας, εγκαταλείψαντες τον Σύριζα, αντί να βγάλουν πολιτικά συμπεράσματα, συνεχίζουν σήμερα την ίδια ακριβώς ρητορική εξαπάτησης μέσα από τα οπορτουνιστικά αναχώματα της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της Πλεύσης.
Όλοι αυτοί παριστάνουν ακόμα τους «αντιμνημονιακούς», ενώ αποδέχονται -περισσότερο ή λιγότερο- τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής που γεννάει κρίσεις, χρέος και μνημόνια.
Είναι αυτοί που ανακάλυψαν την εξάρτηση, την κατοχή και την απώλεια εθνικής κυριαρχίας μόλις πριν 7 χρόνια.
Κατά την γνώμη τους πριν το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, πριν από το 1ο Μνημόνιο, το 2010, όλα πήγαιναν ρολόϊ στον καπιταλιστικό τους «παράδεισο».
Όλοι αυτοί στήριξαν τον Σύριζα και πολλοί από αυτούς μοιράστηκαν και κυβερνητικές καρέκλες. Το πρόβλημα γι’ αυτούς είναι ο «κακός» Σόϊμπλε και η «κακιά» Μέρκελ που τσαλάκωσαν τάχα την «δημοκρατική» εικόνα της Ε.Ε. και την εξέτρεψαν από τον «φιλολαϊκό» της δρόμο.
Αντιμνημονιακή ρητορική – Το περιεχόμενο κι οι στόχοι της
Είναι αυτοί που:
• Χειροκροτούσαν το 1981 την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ κι ακόμα δεν παραδέχονται τα σάπια καπιταλιστικά της θεμέλια.
• Δεν ήθελαν να δουν τον ολοκληρωτισμό του κεφαλαίου στις χώρες της Ε.Ε. με την συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992 και την αποδέχτηκαν,
• Δεν ήθελαν να δουν ούτε την Οικονομική Νομισματική Ένωση σαν εργαλείο ασύδοτης καπιταλιστικής δράσης και μεταφοράς των κλοπιμαίων στους φορολογικούς παραδείσους από τους καπιταλιστές το 2001 και την οποία επίσης αποδέχτηκαν.
Αυτές οι αντιλαϊκές εξελίξεις μέσα στην Ε.Ε. ήταν «πρόοδος» γι’ αυτούς, μέχρι χθες. Πριν από το ξεγύμνωμα της πολιτικής του Σύριζα θεωρούσαν την Ε.Ε. ως μονόδρομο,
αλλά και σήμερα ακόμα θεωρούν ότι για όλα φταίει ο κακός «νεοφιλελευθερισμός», η κακή καπιταλιστική διαχείριση κι όχι αυτό καθαυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης και ληστείας του λαού από τους καπιταλιστές.
Οι «αντιμνημονιακοί» της δεκάρας σήμερα, όπως και ο προκυβερνητικός Σύριζα, για προπαγανδιστικούς – παραπλανητικούς και μόνο λόγους, κάνουν κριτική για τα αποτελέσματα των μνημονίων κι όχι ενάντια στην αιτία που γεννάει τα μνημόνια. Η αιτία γι’ αυτούς είναι η «κακή διαχείριση» κι η «κακή διαπραγμάτευση».
Αποσιωπούν ότι τα μνημονιακά μέτρα εφαρμόζονται σε όλη την Ευρώπη κι αποτελούν την επίσημη πολιτική της Ε.Ε. για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου από την κρίση του σε βάρος των λαών.
Επειδή όμως πολλές από τις αυταπάτες που καλλιέργησαν έχουν πια εξανεμιστεί, σήμερα ψελλίζουν στο αφελές τους ακροατήριο ότι θέλουν να φύγουν από το ευρώ, υιοθετώντας ένα εθνικό νόμισμα.
Σπέρνουν μια καινούργια αυταπάτη ότι αιτία των δεινών του λαού είναι το νόμισμα δηλαδή το εργαλείο που χρησιμοποιούν οι καπιταλιστές για να μας ληστεύουν και όχι οι ίδιοι οι καπιταλιστές, τους οποίους δεν θέλουν να πετάξουμε από το σβέρκο μας.
Δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι η έξοδος από το ευρώ, την Ε.Ε. (το ΝΑΤΟ δεν το αναφέρουν καθόλου), απαιτεί ισχυρό λαϊκό κίνημα για να αντιμετωπιστεί η αντίδραση των καπιταλιστών και των κομμάτων τους.
Δεν παραδέχονται ότι η αποδέσμευση από την Ε.Ε. είναι άρρηκτα δεμένη με την ανάπτυξη ταξικής πάλης ενάντια στους καπιταλιστές.
Η ληστεία του λαού θα συνεχιστεί κι οι καπιταλιστές θα εντείνουν τους οικονομικούς εκβιασμούς μετά την έξοδο από την Ε.Ε., δίνοντας έτσι πλεονέκτημα στα κλασικά αστικά κόμματα για «ηρωική» επιστροφή τους και συντηρητική οπισθοδρόμηση, αφού ο λαός δεν θα έχει αναπτύξει το κίνημα του σε αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.
Η έξοδος από την Ε.Ε. με τον γραφικό, αναξιόπιστο και γελοίο τρόπο που προτείνουν, με τους καπιταλιστές καβάλα στο σβέρκο του λαού, χωρίς ολοκληρωμένη πρόταση και προοπτική για άλλο δρόμο ανάπτυξης, είναι ανέφικτη κι αποτελεί άλλη μια οπορτουνιστική εξαπάτηση τύπου «Σύριζα».
Αντιμνημονιακή ρητορική – Το περιεχόμενο κι οι στόχοι της
Για να μην αποκαλυφθεί η νέα αυταπάτη αποφεύγουν επιμελώς να δώσουν εξηγήσεις σε μια σειρά από βασικά ζητήματα:
• Δεν λένε ότι μετά την έξοδο ο λαός θα συνεχίσει να πληρώνει το χρέος των καπιταλιστών (που τάχα θα το μειώσουν) και μάλιστα με πανωπροίκι χαμηλότερης ισοτιμίας, αφού δεν δέχονται την ολική μονομερή διαγραφή του.
• Δεν λένε πως θα καταργήσουν τους μνημονιακούς νόμους που πετσόκοψαν μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές, ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, δεδομένου ότι αυτοί οι νόμοι αποτελούν προϋπόθεση για τους καπιταλιστές για να μας «αναπτύξουν».
• Δεν λένε τι θα κάνουν με τις φοροαπαλλαγές και τις χρηματοδοτήσεις που ζητούν οι καπιταλιστές για να μας επε(γ)δύσουν.
• Δεν λένε πως θα αντιμετωπιστεί το κύμα της κερδοσκοπικής ακρίβειας λόγω της μετακύλισης της αύξησης κόστους πρώτων υλών στην κατανάλωση από τους καπιταλιστές.
• Δεν λένε πως θα αναπτυχθούν οι αναγκαίοι κλάδοι της οικονομίας που δεν αποφέρουν ικανοποιητικά κέρδη για τους καπιταλιστές.
• Ούτε πως θα αντιμετωπιστεί η τεράστια ανεργία αφού τα κλειδιά της οικονομίας θα είναι στα χέρια των καπιταλιστών.
Απορρίπτουν την ολοκληρωμένη και ρεαλιστική πολιτική πρόταση του ΚΚΕ που στηρίζεται στην αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή Κοινωνική Συμμαχία, στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης για τις λαϊκές ανάγκες του σήμερα με στόχο την Λαϊκή Εξουσία που θα διαγράψει μονομερώς το χρέος,
θα αποχωρήσει από τις λυκοσυμμαχίες της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ και θα ακολουθήσει άλλο δρόμο ανάπτυξης χωρίς καπιταλιστές, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό και εργατικό λαϊκό έλεγχο.
Αυτοί λοιπόν οι αμετανόητοι που συσπειρώνονται στα νέα αναχώματα παρεμπόδισης της λαϊκής αφύπνισης, ενώ αρνούνται να βγάλουν πολιτικά συμπεράσματα έχουν και το θράσος,
όπως κι όταν στήριζαν τον Σύριζα, να κάνουν υπόγεια και βρώμικη κριτική στο ΚΚΕ, γιατί θέλουν να συνεχίσουν να υπηρετούν την καπιταλιστική βαρβαρότητα, όπως κάνουν όλοι οι οπορτουνιστές ως «αριστεροί» ψάλτες του συστήματος.
Δεν είναι σε θέση να δίνουν μαθήματα αντιμνημονιακής συνέπειας στο ΚΚΕ, με άρθρα διαστρέβλωσης και παραπληροφόρησης στα διάφορα site και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Νομίζουν ότι ο λαός κι οι χρήστες του διαδικτύου τρώνε κουτόχορτο, ότι ξεχάσαν την ιστορία τους, ότι δεν έχουν αντιληφθεί πως γι’ αυτούς δεν φταίει το καπιταλιστικό σύστημα και οι καπιταλιστές που μπορεί τάχα να γίνουν «αγγελούδια» με μια άλλη διαχείριση, σαν αυτή που διαφήμιζε ο Σύριζα προεκλογικά και κατέληξε από ελπίδα σε λεπίδα για τον λαό.
• Παραδέρνουν ανάμεσα στον πολιτικό καιροσκοπισμό και στον αντικομμουνισμό, έχοντας βαθιές τις ρίζες τους μέσα στην πολιτική απάτη και την ταξική προδοσία της σοσιαλδημοκρατίας και του ευρωκομμουνισμού.
• Συνεχίζουν την παραπλανητική τακτική τους εμφανιζόμενοι -με γελοίο τρόπο- ως
«αντιμνημονιακοί» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επειδή δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν στα φανερά με το ΚΚΕ πάνω σε πολιτικές θέσεις.
• Κρύβουν την πολιτική τους τοποθέτηση και πλασάρουν την κάλπικη εικόνα του «αντιμνημονιακού» και του «αντιφασίστα» για να παραδίδουν μαθήματα αντιμνημονιακής πολιτικής σε αφελείς.
• Χρησιμοποιούν ευρέως την μέθοδο κριτικής προσώπων κι όχι την πολιτική κριτική με επιχειρήματα κι αντιπρόταση.
• Προσπαθούν να εμπεδώνουν και σε άλλους χρήστες του διαδικτύου αυτή τη μέθοδο κριτικής που βολεύει την κούφια αντιμνημονιακή ρητορική τους, υποβαθμίζοντας έτσι το πολιτικό κριτήριο και το επίπεδο πολιτικού προβληματισμού.
