Ο Άνθρωπος με τη «σιδερένια» θέληση!
Από τα τέλη του καλοκαιριού του 1942, ο Κόκκινος Στρατός υποχωρούσε σε όλη την Νότια περιοχή του Ανατολικού Μετώπου.
Στις 23 Αυγούστου του 1942, η 6η στρατιά του Φον Πάουλους έφτασε στο Στάλινγκραντ.
Δύο ομάδες μεραρχιών του Κόκκινου στρατού ανέλαβαν την υπεράσπιση της πόλης:
- Η 62η Στρατιά υπό την διοίκηση του Βασίλι Τσουϊκόφ, που θα σήκωνε το κύριο βάρος και
- η 64η Στρατιά υπό την διοίκηση του Μιχαήλ Σουμίλοφ.
Από εκείνο το σημείο και μετά ξεκίνησε η μεγαλύτερη μάχη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η μάχη που άλλαξε την πορεία του πολέμου.
Από τον Σεπτέμβρη του 1942 ο Τσουϊκόφ, ζητούσε απεγνωσμένα ενισχύσεις από το Γενικό Επιτελείο του Κόκκινου Στρατού (STAVKA). Η STAVKA έκανε ότι μπορούσε αλλά τίποτα δεν ήταν εύκολο ή δεδομένο.
Ο Τσουϊκόφ, ανέπτυξε καινούργιες τακτικές αστικού πολέμου με μικρές ομάδες, βαριά οπλισμένες που έστηναν νησίδες αντίστασης σε όλη την πόλη.
Οι μάχες με σκαπτικά εργαλεία έγιναν καθημερινό φαινόμενο. Ο Τσουϊκόφ, ανέπτυξε πάθηση από το στρές της μάχης στα χέρια του (γέμισαν με πληγές) με αποτέλεσμα να έχει τα χέρια του μέσα σε επιδέσμους.
Η έκκληση για ενισχύσεις ήταν καθημερινή. Αυτό που δεν ήταν σε θέση να δει ο ίδιος, το είχε δει ο Ζούκοφ:
Τα «πλευρά» του Γερμανικού στρατού ήταν σχετικά ακάλυπτα.
Στις 19 Νοεμβρίου του 1942, οι Σοβιετικοί υπερασπιστές της πόλης ξύπνησαν από τα τρομακτικά χτυπήματα του Κόκκινου Πυροβολικού.
Τέσσερις ημέρες αργότερα, οι Γερμανοί είχαν περικυκλωθεί. Δύο μήνες αργότερα το δράμα έλαβε τέλος. Στις 2 Φεβρουαρίου 1943 οι τελευταίες μονάδες των ναζί παραδόθηκαν.
Η πόλη είχε ισοπεδωθεί απο άκρη σε άκρη.
Μισό εκατομμύριο Σοβιετικοί είχαν δώσει την ζωή τους. Άλλες 650.000 είχαν τραυματιστεί.
Ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει για την 62η Στρατιά.
Τιμητικά ο Κόκκινος Στρατός την μετονόμασε σε 8η Στρατιά των «Φρουρών» και την έκανε επίλεκτη ενώ η 64η Στρατιά μετονομάστηκε σε 7η Στρατιά των «Φρουρών».
Η μοίρα έφερε τον Τσουϊκόφ και τους «Φρουρούς» του στο Βερολίνο.
Ο Στάλιν θεωρούσε ότι η 8η Στρατιά έπρεπε να είναι αυτή που θα έδινε το τελειωτικό χτύπημα στους Ναζί.
Στις 2 Μαίου του 1945, ο Τσουϊκόφ δέχτηκε την παράδοση των Γερμανικών στρατευμάτων στο Βερολίνο.
Ήταν ήδη 2 φορές ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης.
Συνέχισε την καριέρα του στον Κόκκινο Στρατό.
- Από το 1949 εώς το 1953 διοίκησε τις Σοβιετικές δυνάμεις στην Γερμανία.
- Το 1955 προήχθη σε Στρατάρχη της Σοβιετικής Ένωσης.
- Από το 1960 εώς το 1964 ήταν Ανώτατος Διοικητής του Κόκκινου Στρατού.
- Από το 1961 ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ.
Ο Στρατάρχης ποτέ δεν ξέχασε το Στάλινγκραντ και τους νεκρούς ήρωες του. Ο ίδιος, ανέλαβε τον σχεδιασμό όλων των μνημείων στην πόλη.
Στις 18 Μαρτίου 1982 άφησε την τελευταία του πνοή στην Μόσχα σε ηλικία 82 ετών.
Είχε μια τελευταία επιθυμία:
Να ταφεί στο πλάι των νεκρών μαχητών του στο Στάλινγκραντ.
Η επιθυμία του έγινε αποδεκτή.
Έγινε έτσι, ο πρώτος Στρατάρχης της ΕΣΣΔ που τάφηκε μακριά από την νεκρόπολη του Κρεμλίνου.
