Ανταπόκριση από ένα εκλογικό τμήμα της Πάτρας

Κάνω εκλογές από το 2002. Αυτό το πράμα που είδα δυο Κυριακές στα Ζαρουχλέικα Πατρών, δεν τό’ χω ματαδεί.

Ανάμεσα σε καταθλιπτικά «πρότζεκτς», ανάμεσα σε φτωχομάγαζα και αποθήκες, μια ανάσα από το λιμάνι, δυο ανάσες από την ΒΙΠΕ, μιλάμε για ένα εκλογικό τμήμα στην καρδιά της πατρινής εργατικής τάξης.

Ένας κατάλογος γεμάτος εσωτερικούς (Κεφαλονίτες, από τα χωριά του Βοϊδιά κλπ) και εξωτερικούς (Αλβανία) μετανάστες, που βρέθηκαν τις περασμένες δεκαετίες στην Πάτρα και στέριωσαν εργάτες και κάνανε οικογένειες. Ούτε «αριστοκρατία», ούτε τσιφλικαδόσογα…

Πρώτη φορά είδα τόσους πολλούς ανθρώπους να έρχονται να ψηφίζουν με χαμόγελο, πειθαρχημένοι, αξιοπρεπείς, αποφασιστικοί, χωρίς ίχνος δισταγμού.

Όσα προβλήματα δημιουργήθηκαν, δημιουργήθηκαν από τον κόσμο που κινητοποίησαν οι κομματάρχες του ΠΑΣΟΚ/ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ και … οι «ανεξάρτητοι»:

Αυτοί που είχαν έρθει να ψηφίσουν τον τάδε ή τον δείνα γνωστό από υποχρέωση, το τάδε κόμμα από παράδοση.

Φωνακλάδες και τραμπούκοι, μη χαθεί για το μαγαζάκι τους ένα κουκί που κανείς τους δεν έκανε τίποτα ουσιαστικό για να το κερδίσει.

Άβουλοι άνθρωποι, που εξάντλησαν την ενέργειά τους στην αίτηση ενός ρουσφετιού, παραδομένοι σε μια απροσδιόριστη μοίρα, που τους οδηγάει σε εκτρωματικές επιλογές.

– «Τι θέλετε να ψηφίσετε;»
– «ΣΥΡΙΖΑ»

– «Εδώ είναι οι δημοτικές, τι σας έχουν δώσει για Δήμο;»
– «Αλεξόπουλο. Τον Κατσιφάρα εδώ θα τον ψηφίσω;»

Πρώτη φορά είδα στους διαπληκτισμούς ανάμεσα στους αντιπροσώπους των παρατάξεων να παρεμβαίνουν οι ίδιοι οι πολίτες, υπερασπιζόμενοι τον Δήμαρχό τους.

Είδα να βγαίνουν από την κάλπη ψήφοι δουλεμένες μία-μία.

Ψήφοι που δεν αντανακλούσαν συνδιαλλαγές και συμφέροντα, αλλά ψήφοι που εξέφραζαν εκτίμηση, ευγνωμοσύνη.

Όχι μόνο απέναντι στο Δήμαρχο, αλλά και απέναντι σε όλους τους ανθρώπους που κινητοποιούνται καθημερινά κάτω από τον Πελετίδη για να καταγράφουν τα προβλήματα του Πατρινού Λαού και να παλεύουν για τη λύση τους.

Από τα τροφεία στους παιδικούς σταθμούς, τα λαϊκά φροντιστήρια για τα παιδιά των εργατών, στα ξεχορταριάσματα, στους δρόμους και στο Νότιο Πάρκο, που καλοκαίρι, όταν βουτάει ο ήλιος στον Πατραϊκό παίζει να είναι το ομορφότερο σημείο στον πλανήτη.

«Ρε πας καλά; Πλήρωνα 400 ευρώ για τα σχολεία των παιδιών μου, κι ήρθε αυτός ο άνθρωπος κι έκανε τους σταθμούς τζάμπα! Τι με νοιάζει αν ο δικός σου είναι καλός οικογενειάρχης;»

Έξω από τα τμήματα οι άνθρωποι έβλεπαν από τη μια τα ζ’λάπια, τους γυμνοσάλιαγγες που εμφανίζονται μόνο όποτε έχει εκλογές και επικαλούμενοι υποχρεώσεις του σογιού από παλιά ρουσφέτια απαιτούν κουκί και σταυρό,

και από την άλλη τα γρανάζια ενός καλολαδωμένου μηχανισμού που έχει σαν σκοπό της λειτουργίας του την ανακούφισή τους.

Στα πρόσωπα των ανθρώπων με το αυτοκόλλητο με το γαρίφαλο έβλεπαν αυτούς που πραγματικά (κι όχι με μεγαλόστομες φανφάρες) βλέπουν κάθε μέρα μπροστάρηδες στις διεκδικήσεις τους, με γνήσιο ενδιαφέρον για τα προβλήματά τους.