85 χρόνια από το «Ολοκαύτωμα των Βιβλίων» – 10 Μάη 1933 (vid)
Πριν από 85 χρόνια, στις 10 Μαΐου του 1933, στην κεντρική πλατεία της Όπερας (πλατεία Μπέμπελ σήμερα) του Βερολίνου μπροστά από το Πανεπιστήμιο Χούμπολτ, μαζεύτηκαν 70.000 όρθια δίποδα.
Δεν τους αποκαλώ ανθρώπους, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν ασυγχώρητη προσβολή, όχι μόνο για μένα, αλλά για το ανθρώπινο είδος.
Μαζεύτηκαν, που λέτε, χιλιάδες νεαρά δίποδα, του Ναζιστικού Κόμματος, άναψαν μια μεγάλη φωτιά, υπό τους ήχους τυμπάνων, κι έκαναν τη νύχτα – μέρα!
Κάπου στις 11 το βράδυ, άρχισαν να καταφτάνουν κάρα κι αμαξίδια, που μεταφέρουν περισσότερα από 20.000 βιβλία κι έργα, των μεγαλύτερων Γερμανών – κι όχι μόνο – φιλοσόφων και μέσα σε αλαλαγμούς (διαχρονική γλώσσα των όπου γης ούγκανων) ρίχνονται όλα στην πυρά, ευνουχίζοντας και πνευματικά τον, ήδη καρατομημένο, γερμανικό λαό.
Τα βιβλία είχαν μαζευτεί νωρίτερα από όλες τις βιβλιοθήκες του Βερολίνου και των άλλων πόλεων και κυρίως από τις βιβλιοθήκες των Πανεπιστημίων.
Το αποτρόπαιο αυτό γεγονός ήταν καλά οργανωμένο και καθόλου αυθόρμητο, πράγμα που αποδεικνύεται από την παρουσία στην πλατεία του ίδιου του Γκέμπελς, υπουργού προπαγάνδας της ναζιστικής κυβέρνησης, ο οποίος απευθύνθηκε στο πλήθος λέγοντας:
«Κάνετε το σωστό καθώς παραδίδετε στις φλόγες το διαβολικό πνεύμα του παρελθόντος. Πιστεύω ότι ποτέ μέχρι τώρα δεν υπήρξαν τόσο πιστοί φοιτητές όπως εσείς, περήφανοι για τη ζωή, τους στόχους και το καθήκον σας.
Το παρελθόν βρίσκεται στις φλόγες κι η νέα εποχή θα ανατείλει μέσα από τη φλόγα που καίει στις καρδιές. Όσο είμαστε ενωμένοι, όσο βαδίζουμε μαζί, θα είμαστε αφοσιωμένοι στο Ράιχ και στο μέλλον του.»
Το ίδιο σκηνικό στήθηκε και σε άλλες πόλεις της Γερμανίας τις επόμενες μέρες.
Τα έργα των Μαρξ, (ακούει ο Τζήμερος;) Φρόϊντ, Μαν, Μπρεχτ, Ρεμάρκ, Ένγκελς, Χάινε, Τσβάιχ, Αϊνστάιν και δεκάδες άλλων συγγραφέων «απειλούσαν» με τις επικίνδυνες ιδέες τους το Γ’ Ράϊχ και το Γερμανικό «Έθνος» των ούγκανων και για αυτό το λόγο έπρεπε επειγόντως να καταστραφούν.
Χιλιάδες βιβλία «ορόσημα» για την Παγκόσμια Σκέψη, βιβλία που συμβόλιζαν το πιο μεστό και πιο ονειρικά έχει συλλάβει ο ανθρώπινος νους, πόσο «άχρηστα» μπορεί να δείχνουν στα μάτια κάθε φανατισμένου εθνικιού;
Οι εργαζόμενοι στις βιβλιοθήκες, οι καθηγητές αλλά και ο φοιτητικός κόσμος δεν αντέδρασαν.
Κράτησαν στάση σιωπής – συνενοχής ακόμη κι αν δεν συμμετείχαν ενεργά, σε αυτό που ο διεθνής τύπος αποκάλεσε:
«Ολοκαύτωμα των Βιβλίων».
Τα βιβλία με το που ρίχτηκαν μες την πυρά θέριεψαν τόσο απότομα τις φλόγες, που ακόμα και το μαινόμενο πλήθος για μια στιγμή κοντοστάθηκε! Δεν ήταν φτιαγμένα από απλό χαρτί.
Κάθε σελίδα τους ήταν ποτισμένη με τα πιο εύφλεκτα υλικά, με τις ιδέες της επαναστατικής ανατροπής!
Ο ήλιος δεν βγήκε το επόμενο πρωί! Δεν εμφανίστηκε ούτε το μεθεπόμενο! Και μη νομίσετε πως έφταιγε για αυτό η συννεφιά!
Για να είμαι ακριβής, χρειάστηκε να περάσουν ακριβώς δώδεκα χρόνια,για να βγει ο κόσμος από το βαθύ σκοτάδι εκείνης της μαύρης νύχτας!
Δώδεκα χρόνια που γύρισαν ολόκληρη την ανθρωπότητα 12 εκατομμύρια χρόνια πίσω.
Πίσω στην εποχή που ούτε ο πρόγονος του ανθρώπου δεν είχε ακόμα γεννηθεί κι ότι υπήρχε, μπουσουλούσε με τα τέσσερα! Κι ακόμα πιο πίσω!
Αυτό ήταν το «μέλλον» του Γερμανικού «Έθνους», που του πρόσφεραν ο Γκέμπελς κι οι Ναζί!
Κι όπως είχε προφητέψει ο Χάϊνριχ Χάϊνε, ήδη από το 1820:
«Αυτό ήταν μόνο ένα πρελούδιο, εκεί όπου καίνε βιβλία, στο τέλος θα καίνε ανθρώπους!»
«Das war ein Vorspiel nur, dort wo man Bücher verbrennt, verbrennt man am Ende auch Menschen!»
Δώδεκα ατέλειωτα χρόνια πέρασαν, μέχρι να καρφωθεί η κόκκινη σημαία στην καρδιά του τέρατος, που άφησε την τελευταία (;) του πνοή στις 9 Μάη του 1945, παραμονή της επετείου του «ολοκαυτώματος» των βιβλίων!
«
Κι αφού πιάσαμε τους Γερμανούς ποιητές τον λόγο δίνουμε στον Μπ. Μπρεχτ:
«Το κάψιμο των βιβλίων»
(Ποιήματα, 1938)
Όταν διαταγή έβγαλε το καθεστώς
να καούνε σε δημόσιες πλατείες
τα βιβλία που περικλείνουν ιδέες ανατρεπτικές,
κι από παντού κεντρίζανε τα βόδια
να σέρνουν κάρα ολόκληρα
με βιβλία για την πυρά,
ένας εξορισμένος ποιητής, ένας απ’ τους καλύτερους,
διαβάζοντας των βιβλίων τον κατάλογο,
με φρίκη του είδε πως τα δικά του τα είχανε ξεχάσει.
Χίμηξε στο γραφείο του
με τις φτερούγες της οργής,
κι έγραψε στους τυράννους ένα γράμμα:
«Κάψτε με!» έγραφε με πένα ακράτητη,
«Κάψτε με! Μ’ αφήσατε έξω!
Δε μπορείτε να μου το κάνετε αυτό, εμένα!
Την αλήθεια δεν έγραφα πάντα στα βιβλία μου;
Και τώρα μου φερνόσαστε σαν να ‘μαι ψεύτης!
Σας διατάζω: Κάψτε με!»
85 χρόνια από το «Ολοκαύτωμα των Βιβλίων» – 10 Μάη 1933
