Τέσσερις μικρές ιστορίες για τον Δάσκαλο που σήμερα γιορτάζει!
Αυτό που λέει ο λαός μας: «Να μάθεις γράμματα, να γίνεις άνθρωπος», είναι κάτι περισσότερο από τη γνώση ορθογραφίας και μαθηματικών
Ο Χρήστος ποτέ δεν έλειπε από το μάθημα. Όταν γυρίσαμε από τις διακοπές των Χριστουγέννων τον είδα έξω από το σχολείο να κάνει βόλτες ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς τα παιδιά που έκαναν γυμναστική.
Πήγα προς τα κάγκελα:
«Καλημέρα, Χρηστό! Γιατί δεν ήρθες σχολείο, είσαι άρρωστος;»
Δεν απάντησε, μονάχα κοίταξε προς τα κάτω. Ήταν φανερό πως ντρέπονταν.
«Πες μου, ρε Χρήστο, αφού εσένα σου αρέσει πάρα πολύ το σχολείο».
Πλησίασε, έριξε μια ματιά να δει αν μας βλέπει κανένας και μου έδειξε το παπούτσι του. Όλη η σόλα έλειπε και πάταγε στο δρόμο ξυπόλυτος.
– «Δεν έχω παπούτσια, κύριε».
– «Χρήστο, θα βρεις παπούτσια», είπα.
Τις επόμενες μέρες οι τάξεις θα έκοβαν τις βασιλόπιτες και όπως συνηθίζεται θα υπήρχε και το σχετικό δώρο.
Στην ΣΤ΄ τάξη το δώρο ήταν ένα ζευγάρι ολοκαίνουργια αθλητικά παπούτσια (που αγοράσαμε οι δάσκαλοι) και το φλουρί «έπεσε» στον Χρήστο!!!
Τις επόμενες μέρες όταν στη γυμναστική παίζαμε ποδόσφαιρο και ο Χρήστος έβαζε γκολ έρχονταν και έκανε το γνωστό χαρακτηριστικό πανηγυρισμό σκουπίζοντας και καλά τα παπούτσια του.
Εγώ χαμογελούσα και τραγουδούσα: «Τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες…»
* * *
Η «Γ» ήταν Δασκάλα της ΣΤ΄. Νέα δασκάλα, αναπληρώτρια δεύτερη χρονιά δούλευε. Πέρασε η χρονιά, ήρθε ο Ιούνιος και δίναμε στα παιδιά τα απολυτήρια.
Συνηθίζεται πολλά παιδιά εκείνη την μέρα να κάνουν μικρά δώρα στους δασκάλους.
Μόλις τέλειωσε η « Γ» ήρθε στο γραφείο αλαφιασμένη: «Τι έπαθα, τι έπαθα!». «Τι έπαθες;», τη ρωτήσαμε.
«Η μητέρα της «Τζοβάνας» ήρθε κι αφού με ευχαρίστησε για όλα όσα έχω κάνει για το παιδί της, ειδικά φέτος που είχαν μεγάλες οικογενειακές δυσκολίες, μου είπε ότι δεν είχαν χρήματα να μου πάρουν κάποιο δώρο και έβγαλε τα γυαλιά ηλίου που φορούσε και μου είπε ότι μου τα κάνει δώρο! Εγώ έμεινα κάγκελο, δεν είπα τίποτα και την άφησα να φύγει!»
Την επόμενη μέρα η Δασκάλα επέστρεψε τα γυαλιά μαζί με ένα μικρό δώρο προς την οικογένεια.
Όταν συζητούσαμε για το περιστατικό μου είπε το εξής:
«Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο σημαντικό είναι αυτό που κάνουμε για τα παιδιά και τους γονείς».
Από εκείνη την ημέρα το έμαθε.
Ο δάσκαλος στα κεραμίδια
Τι θα σκεφτόσουνα αν πέρναγες έξω από ένα σχολείο και έβλεπες έναν δάσκαλο και έναν μαθητή να κάθονται στα κεραμίδια του δευτέρου ορόφου να συζητάνε;
Ο μαθητής είχε πολλές δυσκολίες και προσωπικές και οικογενειακές. Κάποιες φορές μετά από κάποιο τσακωμό με άλλα παιδιά πάθαινε αμόκ, σκαρφάλωνε στα κεραμίδια του δευτέρου ορόφου και απειλούσε ότι θα πέσει!!
Δεχόταν να μιλήσει μόνο με μένα και τον διευθυντή. Καθόμασταν λοιπόν εκεί και μιλάγαμε με τον μαθητή για να ηρεμήσει και να τον πείσουμε να κατέβει.
Δείχναμε ήρεμοι αλλά την αγωνιά που περνάγαμε η καρδούλα μας το ξέρει.
Τον μαθητή τον είδα φέτος σε ένα καφέ. Ήρθε, με αγκάλιασε, τα είπαμε. Τον είδα πολύ καλά.
Είναι αντράκι τώρα, έχει και κάποια περιστασιακή δουλειά.
– «Κύριε,» μου λέει, τι ωραία που περνάγαμε στο σχολείο!»
– «Ναι», του λέω, «αν εξαιρέσεις ότι κάθε φορά που έκανες τον Ταρζάν έχανα 10 χρονιά από τη ζωή μου».
Χαμήλωσε το βλέμμα και με χαιρέτησε με μια αγκαλιά. Είπαμε, τίποτα δεν πάει χαμένο…
* * *
Η Μαρία, μαθήτρια της Β’ δημοτικού, είχε χάσει τον μπαμπά της σε τροχαίο το καλοκαίρι.
Όταν ξεκίνησε το σχολείο ήταν ένα παιδί θλιμμένο και αμίλητο.
Όσο πέρναγε ο καιρός άρχισε σιγά σιγά να ξαναχαμογελάει, να συμμετέχει.
Αυτό όμως που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι τις δυο φορές που πάνω στη φούρια του παιχνιδιού δεν με φώναξε κύριε Στέλιο αλλά …μπαμπά!!
Η ίδια δεν το κατάλαβε, ευτυχώς. Εγώ, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, όταν το σκέφτομαι έχω ένα κόμπο στο στομάχι.
Είμαι σίγουρος ότι κάτι παρόμοιο έχει συμβεί σε πολλούς εκπαιδευτικούς.
Επέλεξα αυτές τις τέσσερεις ιστορίες για να αναδείξω την πολυπλοκότητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εκπαιδευτικοί.
Θα μπορούσα βέβαια να αναφέρω δεκάδες που αφορούν το γνωστικό αντικείμενο και τις δυσκολίες του.
Όμως, θεωρώ ότι αυτό που λέει ο λαός μας:
«Να μάθεις γράμματα, να γίνεις άνθρωπος»
είναι κάτι περισσότερο από τη γνώση ορθογραφίας και μαθηματικών.
Ο Δάσκαλος είναι πάνω απ’ όλα παιδαγωγός που οφείλει να μάθει στα παιδιά την «τέχνη της ζωής».
Και είναι δύσκολο σε τούτη την κοινωνία να μάθεις τα παιδιά την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη, την ανθρωπιά, τον σεβασμό, την αξιοπρέπεια και τόσα άλλα.
Ο Δάσκαλος, και όταν γράφω Δάσκαλος με Δ κεφαλαίο, εννοώ όλους τους εκπαιδευτικούς όλων των ειδικοτήτων και βαθμίδων, έχει δύσκολο έργο.
Πρέπει να δώσει στα παιδιά τα εφόδια να αμφισβητήσουν και να αλλάξουν την κοινωνία προς το καλύτερο.
Χρόνια πολλά σε όλους τους Δασκάλους!
