18 Ιουλίου 1936 – Ξεκινά ο ισπανικός «εμφύλιος» πόλεμος!
Ένας λαός απέναντι στο φασισμό!
Σαν σήμερα, πριν από 84 χρόνια, ξεκίνησε ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος.
Ο πόλεμος μεταξύ των Ισπανών φασιστών, που καθοδηγούνταν από τον μετέπειτα δικτάτορα αρχιφασίστα Φράνκο, και των Δημοκρατικών δυνάμεων, (δηλαδή των κομμουνιστών, αριστερών κι αναρχοσυνδικαλιστικών οργανώσεων όπως η Εθνική Συνομοσπονδία Εργατών, CNT) οι οποίοι ήταν και η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση από το 1931.
Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για τον ισπανικό εμφύλιο ή επανάσταση, όπως την αποκαλούν πολλοί, όμως η αλήθεια είναι πως ο ισπανικός εμφύλιος ήταν ένας από τους δυναμικότερους ταξικούς πολέμους στην ιστορία, που σε περίπτωση νίκης των Δημοκρατικών, θα σήμαινε και την ουσιαστική αλλαγή του κόσμου.
Και αυτό, γιατί παρά το γεγονός πως Ισπανία ήταν ένα ισχυρό κράτος της Δύσης, στο οποίο ο καπιταλισμός αναπτύχθηκε σε γεγνικές γραμμές πολύ γρήγορα, οι κακουχίες που βίωνε ο ισπανικός λαός κι η ένταση της εκμετάλλευσης που δεχόταν από την αστική τάξη, είχε οδηγήσει σε ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκές μάζες, γεγονός που εκφράστηκε και με την εκλογή μιας αριστερής/κομμουνιστικής κυβέρνησης.
Θα ήταν αναμενόμενη, εν ολίγοις, η αποσταθεροποίηση ολοκλήρου του αστικού κόσμου, εάν πετύχαινε η Σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση, σε ένα από τα ισχυρότερα προπύργια του και στο δυτικό άκρο της Ευρώπης, μετά την νίκη των Μπολσεβίκων στην ανατολή.
Κι αυτό θα είχε τεράστια επίδραση στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα κι ένα μεγάλο εμπόδιο για την περαιτέρω άνοδο του φασισμού.
Αυτό ακριβώς ήθελε να περιγράψει και ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας, ο Χοσέ Ντίαθ στην ομιλία του στη Μαδρίτη τον Αύγουστο του 36′ όταν έλεγε:
«Εργαζόμενοι και δημοκράτες όλων των χωρών! Ο αγώνας που σήμερα, σε αυτές τις στιγμές, διεξάγει ο ισπανικός λαός με τα όπλα ενάντια στο φασισμό είναι ένας αγώνας που έχει επιπτώσεις σε όλους τους εργαζομένους και τους δημοκράτες όλης της Ευρώπης, όλου του κόσμου.
Ο ισπανικός λαός, με το όπλο στο χέρι, είναι αυτός που σε αυτές τις στιγμές καθορίζει τη μοίρα όλων των χωρών της Ευρώπης. Να μη λείψει η αλληλεγγύη σας με τους ισπανούς μαχητές. Στηρίζοντας τον αγώνα του ισπανικού λαού, στηρίζετε το δικό σας αγώνα».[1]
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω γίνεται εύκολα κατανοητή η «εμμονή» για υποστήριξη στο Φράνκο από τη μεριά των Χίτλερ – Μουσολίνι από τη μια αλλά και η παθητική στάση που κράτησαν τα άλλα «δημοκρατικά» κράτη της Δύσης, όπως η Αγγλία και η Γαλλία, από την άλλη.
Κανείς από όλους αυτούς – ο καθένας για τους δικούς του λόγους – δεν επιθυμούσε τη νίκη των Δημοκρατικών δυνάμεων και με την τοποθέτηση των φασιστών ως προσωρινή ασπίδα προστασίας, των ταξικών τους συμφερόντων.
Το φασιστικού κίνημα του Φράνκο είχε την εντύπωση πως θα είχε την ικανότητα να επιτύχει το πραξικόπημα του μέσα σε λίγες μέρες.
Αυτό, όμως, που δεν είχε προβλέψει ήταν η αγωνιστικότητα, η ετοιμότητα και η δυναμικότητα που θα έδειχνε ολόκληρος ο ισπανικός λαός με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές και την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου.
Ο ηρωϊκός λαός της Ισπανίας, αδιαφορώντας για την υπεροπλία και την πολεμική ανωτερότητα του αντιπάλου, σπεύδει και κατατάσσεται εθελοντικά στην πολιτοφυλακή κι η εργατική τάξη δημιουργεί στα εργοστάσια συνδικάτα που θα παίξουν σπουδαίο ρόλο στην οργάνωση αλλά και στα πεδία των μαχών.
Οι πλήρως εξοπλισμένοι πραξικοπηματίες φτάνουν σε σημείο να χάνουν τον πόλεμο από έναν ανοργάνωτο κι ελαφρώς εξοπλισμένο, αλλά αποφασισμένο λαϊκό στρατό, που όμως διέθετε κάτι που κανείς φασιστικός – μισθοφορικός στρατός δεν θα μπορούσε να αποκτήσει:
Την αγάπη για τη ζωή και τη λευτεριά, την υπερηφάνεια του αγώνα των εργατών, τη τιμή του επαναστατικού αγώνα και το όραμα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση!
Αυτά ήταν τα χαρακτηριστικά και τα πλεονεκτήματα των Δημοκρατικών που κατάφεραν να συντρίψουν τους φασίστες στη Μαδρίτη και στη Βαρκελώνη, αρχικά κι αργότερα στη Σαραγόσα και στη Γρανάδα.
Όμως ένας πόλεμος για να κερδιθεί δεν αρκεί μονάχα ο ηρωϊσμός.
Κι η συνεχείς πολεμική στήριξη κι ενίσχυση του φασιστικού στρατού από τις χιτλερικές δυνάμεις έγειρε τελικά την πλάστιγγα, υπέρ του.
Παρά την ήττα τους οι Δημοκρατικοί επέδειξαν απαρράμιλο θάρρος και ηρωϊσμό, τον οποίο δε θα τον αντικρίσει ποτέ ένα ακροδεξιό κίνημα όση βοήθεια κι αν έχει.
Και αυτό γιατί οι κομμουνιστές πάντα πολεμούσαν για να υπερασπίσουν το δίκιο των πολλών έναντι των λίγων κι όχι για να εκπληρώσουν επιθυμίες και συμφέροντα μιας χούφτας εκμεταλλευτών.
Εν κατακλείδι, όλος αυτός ο επικός και δίκαιος αγώνας των ηρωϊκών Δημοκρατικών, που ξεκίνησε ως αποτέλεσμα των κοινωνικο-οικονομικών αντιθέσεων, μπορεί να έληξε με ήττα των Δημοκρατικών, των «μαχητών της ελευθερίας»,
όμως το στίγμα και η σημασία του για τον ισπανικό και για όλους τους λαούς του κόσμου θα φέγγει πάντα, σαν φάρος, για την τελική νίκη όλων των καταπιεσμένων όπου Γης.
Ο αυθορμητισμός και η μαχητικότητα των αντιφασιστών της Ισπανίας, έχουν μείνει φωτεινό παράδειγμα πάλης ενάντια στον φασισμό και στο σύστημα που τον θρέφει αλλά κι ως παράδειγμα ηρωϊσμού για τις νεότερες γενιές αγωνιστών για την Ελευθερία, την Ειρήνη και τη πραγματική Δημοκρατία!
Σημειώσεις:
[1]. Χοσέ ΝτίαΘ: «Ισπανικός Εμφύλιος και Λαϊκό Μέτωπο», εκδόσεις «Eντύποις», σελ. 253-255.
