Για τον Μάνο…
Όταν σε γνώρισα –πριν από δώδεκα και πλέον χρόνια–, είχες έρθει Ζάκυνθο ομιλητής σε μια εκδήλωση του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών για το «Νέο Λύκειο»…
Όλα όσα είπες, το ύφος, ο «αέρας» και το πάθος που εξέπεμπες, προκάλεσαν σε όλους εντύπωση ακόμα και θαυμασμό…
Παρά το γεγονός πως τότε ήμουν «φρέσκος» στο κίνημα, από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι ήσουν ένας τίμιος αγωνιστής και πως πάλευες για μια καλύτερη ζωή κι όχι απλά για επιβίωση…
Πέρασαν χρόνια, και πότε μέσα από τα συνέδρια της ΟΛΜΕ πότε από τις πανελλαδικές διασκέψεις του ΠΑΜΕ, γνωριστήκαμε καλύτερα…
Με την εύστοχη αρθρογραφία σου και την ποικίλη δράση σου μέσα από τις γραμμές του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος αγωνιζόσουν με όνειρο την ανατροπή αυτής της ζούγκλας και το χτίσιμο μιας άλλης, μιας δίκαιης κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση…
Όλη σου τη ζωή πέρασες στους δρόμους, στους αγώνες, στη μελέτη και το διάβασμα, παρά το γεγονός ότι ήσουν νεφροπαθής και τραβιόσουν στα νοσοκομεία για …αιμοκαθάρσεις!
Και όταν βρέθηκε επιτέλους μόσχευμα κι έκανες την επέμβαση ήρθες και μου είπες: «Τώρα λευτερώθηκα»
Όμως δεν πρόλαβες να το χαρείς πολύ… Η «μοίρα» (αν υπάρχει κάτι τέτοιο) σου επιφύλαξε μια ακόμη χειρότερη κατραπακιά…
Κι αυτή η μάχη ήταν άνιση κι (ίσως) απ’ την αρχή χαμένη…
Και χτες έμαθα πως «έφυγες»…
«Εφυγες» και δεν πρόλαβα ούτε να σε αποχαιρετίσω…
Θύμα κι εγώ της καθημερινότητας, άφηνα όλο «για αύριο» την επίσκεψή μου στο νοσοκομείο…
Από τη μια, δεν ήξερα τι να έλεγα για τούτη την κατάσταση και από την άλλη, πώς να υποκριθώ; Πώς να σου πω ψέματα ότι «υπάρχει ελπίδα»; Και με αυτές τις σκέψεις το ανέβαλα για αργότερα…
Ήλπιζα, νόμιζα ότι θα είχες περισσότερο χρόνο… Χρόνο για σένα, χρόνο για τη σύντροφό σου…
Χρόνο και για μένα… Χρόνο για να μπορέσω να χωνέψω, πόση ατυχία μπορεί να φορτωθεί στις πλάτες του ένας άνθρωπος…
«Έφυγες» πρόωρα, άδικα… και με ένα αναπάντητο …γιατί!
«Έφυγες» όμως αφήνοντας πίσω σου κι ένα παράδειγμα, ένα έργο, μια έμπνευση… Ανθρώπους που άγγιξες, μαθητές που «χάραξες»…
Θα κλείσω, αυτό το κείμενο για τον Μάνο τον Δούκα, με μια ευχή και μια υπόσχεση:
«Καλό σου ταξίδι… Θα σε θυμάμαι για πάντα…»
Υ/Γ.: Καλό κουράγιο και δύναμη στη Νινέττα, σύντροφο της ζωής του…και σε όλους τους οικείους του…
Δημήτρης Χονδρός (Ροβεσπιέρος)
