Η Υπηρεσία Ανέργων ελέγχει μέχρι και την ερωτική σου ζωή!
Ομηρία κι εξευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας
«Τα επιδόματα «Χαρτζ 4» είναι μια ανοιχτή φυλακή».
Με τέτοιες φράσεις ο γερμανικός Τύπος συχνά αποδίδει τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους πάνω στους άνεργους και πάμφτωχους (ικανούς προς εργασία) που λαμβάνουν τα προνοιακά επιδόματα.
Αρχισαν να εφαρμόζονται την περίοδο 2003 – 2005 από τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Σρέντερ στο πλαίσιο της «Ατζέντας 2010», ενός πακέτου μεταρρυθμίσεων με στόχο να μετατρέψει τη Γερμανία από «ασθενή της Ευρώπης» σε «ατμομηχανή της Ευρώπης».
Αφού συρρίκνωσαν τα επιδόματα ανεργίας, αναπηρίας, απορίας, εξοικονομώντας πολλά δισ. ευρώ για το καπιταλιστικό κράτος, λειτουργούν και σαν ένας μηχανισμός ενσωμάτωσης, ομηρίας και εξευτελισμού της ανθρώπινης προσωπικότητας, αξιοποιώντας τα αδιέξοδα που το ίδιο το σύστημα δημιουργεί.
Στο διάστημα 2007 – 2017, 18,2 εκατ. άνθρωποι έλαβαν – έστω και για λίγο – παροχές «Χαρτζ 4», από τους οποίους τα 5,47 εκατ. ήταν παιδιά κάτω των 15 ετών, σύμφωνα με επίσημα κυβερνητικά στοιχεία, που αναδεικνύουν ότι η «επίσημη» φτώχεια αγγίζει μια σημαντική μερίδα του γερμανικού λαού.
Στην καπιταλιστικά ανεπτυγμένη Γερμανία, την ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης και 4η στον κόσμο1 η πραγματικότητα είναι η εξής:
Στρατιές φτηνών, πειθήνιων και εξαθλιωμένων «εφεδρειών», που φυτοζωούν κι η ίδια τους η ύπαρξη «κρέμεται» από την υποταγή στο κράτος, το οποίο ελέγχει κάθε πτυχή της προσωπικής τους ζωής και τους στέλνει να δουλέψουν με οποιουσδήποτε όρους.
Υπηρεσία Ανέργων: «Τώρα είμαι εγώ το αφεντικό σου»…
Οταν ένας εργαζόμενος στη Γερμανία χάσει τη δουλειά του και απευθυνθεί στην Υπηρεσία Ανέργων για να λάβει το επίδομα ανεργίας και να αναζητήσει δουλειά, το πρώτο πράγμα που του ξεκαθαρίζει ο αρμόδιος υπάλληλος είναι: «Τώρα είμαι εγώ το αφεντικό σου».
Για να λάβει κανείς το επίδομα ανεργίας πρέπει να πληροί αρκετές προϋποθέσεις:
- Να μην εργάζεται πάνω από 15 ώρες τη βδομάδα,
- να έχει δηλώσει έγκαιρα την απόλυση,
- να ήταν ασφαλισμένος για τουλάχιστον 12 μήνες τα τελευταία 2 χρόνια.
Από τα 2,4 εκατ. που είναι οι επίσημα καταγεγραμμένοι άνεργοι, μόλις οι 763.000 παίρνουν επίδομα ανεργίας.
Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων το επίδομα ανεργίας διαρκεί για ένα χρόνο και το ύψος του ανέρχεται στο 60% του καθαρού μέσου μισθού των τελευταίων 12 μηνών και στο 67% αν ο άνεργος είναι γονιός.
Σε αυτό το διάστημα ο άνεργος δεν είναι ασφαλισμένος, δεν δικαιούται υγειονομική περίθαλψη για τον ίδιο και την οικογένειά του, εκτός αν πληρώσει τα ασφάλιστρα.
Για όλο το διάστημα που παίρνει το επίδομα, ο άνεργος έχει άδεια από την Υπηρεσία, όπως και οι εργαζόμενοι, 4 – 6 βδομάδες το χρόνο.
Δεν επιτρέπεται απλά να επισκεφτεί συγγενείς ή φίλους σε άλλη πόλη χωρίς να ενημερώσει και, πολύ περισσότερο, αν έχει εξαντλήσει τις μέρες της άδειάς του, επειδή «μπορεί να προκύψει δουλειά».
Η Υπηρεσία αντιμετωπίζει τον άνεργο σαν «βάρος» της κοινωνίας, επιδιώκει να τον «ξεφορτωθεί» ασκούνται πιέσεις να δεχτεί το συντομότερο δυνατό μία από τις πρώτες δουλειές που θα προκύψουν.
Συνήθως προτείνουν θέσεις σχετικές με την προηγούμενη εργασία ή την ειδικότητα του ανέργου, αλλά προτείνονται και δουλειές με πολύ χαμηλότερο μισθό από τον προηγούμενο ή μέχρι και 2,5 ώρες μακριά από την κατοικία του.
Στην περίπτωση που ο άνεργος αρνηθεί την εργασία που του προσφέρεται, πρέπει να εξηγεί το γιατί με συγκεκριμένα επιχειρήματα και είναι πολύ σημαντικό να διατηρεί κανείς την ψυχραιμία του απέναντι στους υπαλλήλους της Υπηρεσίας Ανέργων, οι οποίοι κάνουν τα πάντα για να «λυγίσουν» τον άνεργο, να του σπάσουν τα νεύρα και να του κόψουν για ένα διάστημα το επίδομα.
Οι μετανάστες κι οι ανειδίκευτοι εργαζόμενοι δέχονται τις μεγαλύτερες πιέσεις, από τους υπαλλήλους, που έχουν περάσει από «κατάλληλη εκπαίδευση»:
«Στην πατρίδα σου δεν είχες καθόλου δουλειά και εδώ αυτή που σου προτείνουμε δεν σου αρέσει; Δεν έχεις υψηλά προσόντα, τι δουλειά περιμένεις να βρεις;»
Επίσης, μπορεί να επιβληθεί περίοδος αποκλεισμού αν ο άνεργος παραιτήθηκε από την προηγούμενη δουλειά του «χωρίς σοβαρό λόγο» ή απολύθηκε «λόγω συμπεριφοράς».
Ορισμένες επιχειρήσεις αποφεύγουν να συμπληρώσουν τον λόγο της απόλυσης για να γλιτώσουν την αποζημίωση κι έτσι ο άνεργος μπλέκει σε έναν κυκεώνα προκειμένου να αποδείξει – ακόμη και δικαστικά – ότι «δεν έφταιγε που απολύθηκε».
Επιπλέον πρέπει να αποδεικνύει ότι ψάχνει διαρκώς για δουλειά στέλνοντας βιογραφικά, ακόμη και για δουλειές που δεν τον ενδιαφέρουν, απλά για να έχει «αποδείξεις», αλλά και να συμμετέχει στα προγράμματα εργασιακής ένταξης.
Στα προγράμματα αυτά ο άνεργος μαθαίνει πώς να «πλασάρει» τον εαυτό του στον υποψήφιο εργοδότη και δέχεται οδηγίες, όπως να αποφεύγει τα πολιτικά υπονοούμενα και κάθε αναφορά σε συνδικαλισμό, να μην αναγράφει στο βιογραφικό του όλες τις γνώσεις και την εμπειρία του, γιατί οι εργοδότες «τρομάζουν», θεωρώντας ότι ο υποψήφιος θα έχει πολλές απαιτήσεις!
«Χαρτζ 4»: Μια «ανοιχτή φυλακή» για μακροχρόνια ανέργους και εξαθλιωμένους
Αν μετά τον ένα χρόνο του επιδόματος ανεργίας δεν έχεις βρει ακόμη δουλειά, θεωρείσαι μακροχρόνια άνεργος και «πέφτεις» στα επιδόματα «Χαρτζ 4».
Δικαίωμα σε αυτά έχουν όσοι είναι 15 – 67 ετών και είναι ικανοί προς εργασία, αλλά το εισόδημά τους δεν ξεπερνά το όριο της φτώχειας, που στη Γερμανία ορίζεται περίπου στα 900€ το μήνα για ένα άτομο, σύμφωνα με το κόστος ζωής.
Τους πρώτους μήνες του 2018, οι δικαιούχοι «Χαρτζ 4» ανέρχονται μεσοσταθμικά στα 4,3 εκατ. Δεν είναι όλοι τους άνεργοι/άποροι, αλλά και χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι και χαμηλοσυνταξιούχοι, που παρότι δουλεύουν ή παίρνουν σύνταξη ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και έχουν ανάγκη κρατικής στήριξης.
Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν και οι 544.000 ηλικιωμένοι άνω των 67 ετών – που δεν είναι ανάπηροι/χρόνια πάσχοντες – που η ζωή τους εξαρτάται από τα «Χαρτζ 4», είτε επειδή δεν κατάφεραν να βγουν στη σύνταξη, είτε λόγω ελάχιστης σύνταξης.
Τα επιδόματα, όχι μόνο δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής, αλλά είναι και πολύ μικρότερα από το επίσημο όριο της φτώχειας:
Ενα μεμονωμένο άτομο δικαιούται 415€ και τα ζευγάρια 374€ ο καθένας το μήνα. Για κάθε παιδί μέχρι 6 ετών δίνονται 240€, για 7 – 14 ετών 296€ και για εφήβους κάτω των 18 ετών 316€, οι νέοι κάτω των 25 ετών, που ζουν με τους γονείς τους, 327€ το μήνα. Επιπλέον προβλέπεται επίδομα ενοικίου.
Από τη στιγμή που ο άνεργος «πέσει» στα «Χαρτζ 4», είναι εντελώς όμηρος του κράτους και ελέγχεται κάθε πλευρά της ζωής του. Με την πρώτη «παραβίαση» έχει κυρώσεις.
Μπορεί να θεωρηθεί ανά πάσα στιγμή «ύποπτος», ότι εξαπατά το κράτος και ζει σε βάρος των υπολοίπων.
Καλλιεργείται έντονος ρατσισμός μεταξύ των πιο εξαθλιωμένων τμημάτων της εργατικής τάξης κι η αντίληψη ότι οι άνεργοι και οι υποαπασχολούμενοι που ζουν από τα «Χαρτζ 4» είναι σε έναν βαθμό «βολεμένοι»!
Για να πάρεις τo «Χαρτζ 4» δεν πρέπει να έχεις καθόλου περιουσιακά στοιχεία, ούτε στη χώρα καταγωγής σου, εάν είσαι μετανάστης. Υπογράφεις ότι η Υπηρεσία μπορεί να το ελέγξει.
Οτιδήποτε έχεις, πλέον «ανήκει» στο κράτος. Αν έχεις π.χ. ένα οικόπεδο, σπίτι, αυτοκίνητο (αξίας 7.000€), χρήματα στον τραπεζικό λογαριασμό (πάνω από 1.500€), πρέπει πρώτα να πουλήσεις, να εξαντλήσεις τις οικονομίες σου και τότε μόνο παίρνεις το επίδομα.
Μέχρι να βρεις αγοραστή καταβάλλεται το επίδομα, όμως στη συνέχεια πρέπει να επιστραφούν τα χρήματα στο κράτος.
Επίσης, αν είσαι παντρεμένος ή συζείς με κάποιο άτομο, το εισόδημα του συντρόφου υπολογίζεται στο τελικό ποσό του επιδόματος.
Η Υπηρεσία έχει λόγο και στην προσωπική σου ζωή, μπορεί να ελέγξει αν της έχεις αποκρύψει μία ερωτική σχέση, δηλαδή …έμμεσο εισόδημα!
Αφού η Υπηρεσία Ανέργων έχει βεβαιωθεί ότι δεν κατέχεις τίποτα, σου ζητάει να μετακομίσεις σε ένα πιο φθηνό (έως 400€) και μικρό σπίτι (όχι πάνω από 27 τ.μ. ανά άτομο), προκειμένου να πληρώνει το ενοίκιο.
Τα ενοίκια στη Γερμανία είναι ιδιαίτερα υψηλά και είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί οικονομικό σπίτι, κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Τα γκέτο των «Χαρτζ 4»
Δηλαδή, ο άνεργος όχι μόνο χάνει τη δουλειά του, αλλά και το σπίτι του, τη γειτονιά του και τον προσωπικό του κύκλο. Αναγκάζεται να ξεσπιτωθεί, να βρει ένα μικρό δωμάτιο με άλλους συγκάτοικους, να «γκετοποιηθεί».
Υ
πάρχουν συνοικίες με μικρά, παλιά και φθηνά σπίτια, που ονομάζονται «Ηartz IV περιοχές», όπου μένουν αποκλειστικά άνεργοι ή χαμηλόμισθοι.
Εκεί βρίσκονται και τα ειδικά γι’ αυτούς καταστήματα, όπου αγοράζουν με δελτίο φθηνότερα τρόφιμα που λήγουν μέσα σε λίγες μέρες.
Αυτή η γκετοποίηση έχει μια σειρά από συνέπειες συνολικά για τη ζωή των ανέργων. Τα παιδιά τους στέλνονται σε υποβαθμισμένα σχολεία «φτωχών» περιοχών.
Συναναστρέφονται σχεδόν αποκλειστικά με παιδιά που ανήκουν επίσης στα πιο εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα, οι προοπτικές να βγουν από αυτόν το φαύλο κύκλο είναι μηδαμινές.
Χαρακτηριστικά είναι τα στοιχεία έρευνας του Ιδρύματος Ερευνών «Bertelsmann» (Οκτώβρης 2017):
Πάνω από 20% των παιδιών ζουν στη Γερμανία σε συνθήκες φτώχειας για πολλά χρόνια. «Η παιδική φτώχεια είναι μια μόνιμη κατάσταση στη Γερμανία: Μία φορά φτωχός, παραμένεις φτωχός. Πολύ λίγες οικογένειες μπορούν να απελευθερωθούν».
«Γιατί έχεις δύο οδοντόβουρτσες;»
Το κράτος έχει το δικαίωμα να ελέγχει το σπίτι που πληρώνει για τους ανέργους. Οι δικαιούχοι του «Hartz IV» κινδυνεύουν να τιμωρηθούν με μείωση ή και πλήρη κατάργηση του επιδόματος, αν αρνηθούν στους υπαλλήλους της Υπηρεσίας τις αιφνιδιαστικές επισκέψεις στα σπίτια τους.
Χαρακτηριστικό το ρεπορτάζ του γερμανικού δικτύου ntv (10/5/2017):
«Μήπως ένας παραλήπτης «Χαρτζ 4» εξακολουθεί να έχει αντικείμενα πολυτελείας; Ζει πράγματι στο διαμέρισμα, για το οποίο παίρνει επίδομα, ή φιλοξενείται σε συγγενείς και φίλους; Μοιράζεται με τον συγκάτοικο μόνο το διαμέρισμα ή μήπως και το κρεβάτι και τα έξοδα του σπιτιού;»
και συνεχίζει:
«Αν η υπηρεσία ανέργων έχει αμφιβολίες – αν υπάρχουν αναφορές από τρίτους – στέλνει στο σπίτι κάποιον υπάλληλο. Ακούγεται παράξενο, αλλά συμβαίνει συχνά, για κάποιον που ζει από τα προνοιακά επιδόματα ανεργίας».
Οι «ντετέκτιβ» της Υπηρεσίας έχουν οδηγίες να ερευνούν αν στο μπάνιο υπάρχουν δύο οδοντόβουρτσες ή ξένα εσώρουχα στα συρτάρια, στοιχεία που μαρτυρούν ότι ο δικαιούχος φιλοξενεί και άλλο άτομο στο σπίτι και άρα μοιράζονται κάποια έξοδα, χωρίς να το έχει δηλώσει στην Υπηρεσία. Θεωρείται ότι εξαπατά το κράτος.
Οι παραλήπτες του επιδόματος ενοικίου μπορούν να αρνηθούν την έρευνα αλλά μια δικαστική απόφαση στο κρατίδιο της Ρηνανίας – Παλατινάτου, τον Οκτώβρη 2014 δικαίωσε την Υπηρεσία Ανέργων, που έκοψε το επίδομα ενοικίου από μια άνεργη, επειδή αρνήθηκε έλεγχο στο σπίτι της επικαλούμενη προστασία του ιδιωτικού της χώρου.
Δουλειές με 1 ευρώ την ώρα
Οι επιδοτούμενοι με «Χαρτζ 4» είναι υποχρεωμένοι να δέχονται κάθε δουλειά που προσφέρει η Υπηρεσία Ανέργων κι αποτελούν μια δεξαμενή πάμφθηνων εργατικών χεριών.
Τους βάζουν να δουλέψουν κατά διαστήματα στις λεγόμενες «δουλειές με 1 ευρώ/ώρα», όπως να μαζέψουν σκουπίδια, να φτυαρίσουν το χιόνι, υποδοχή στα νοσοκομεία, βοηθητικό προσωπικό σε σταθμούς ΜΜΜ, σε δουλειές της Εκκλησίας, όπως να καθαρίζουν νεκροταφεία κ.λπ.
Ετσι, δήμοι και κρατίδια προσλαμβάνουν λιγότερους «μόνιμους» υπαλλήλους που «κοστίζουν». Για όσο διάστημα ο άνεργος εργάζεται με 1 ευρώ/ώρα, δεν καταγράφεται στις στατιστικές ανεργίας.
Με την πρώτη άρνηση για οποιαδήποτε δουλειά (εκτός αν συντρέχουν σοβαροί λόγοι υγείας) κόβεται το επίδομα κατά 30% για κάποιους μήνες και μπαίνει σε «μαύρη λίστα». με την πίεση να αυξάνεται κι οι έλεγχοι συχνότεροι και πιο συγκεκριμένοι.
Επίσης, ένας επιδοτούμενος με «Χαρτζ 4» δεν δικαιούται ούτε αυτές τις 4 – 6 βδομάδες άδειας.
Οι κυρώσεις περικοπών επιδομάτων
Το συνολικό ποσό των χρημάτων που δεν καταβλήθηκαν στους αποδέκτες «Hartz IV» την περίοδο 2007 – 2016 ανέρχεται σε 1,9 δισ. ευρώ. Μόνο το 2016 το γερμανικό κράτος «εξοικονόμησε» με αυτό τον τρόπο 175 εκατ. ευρώ.
Το 2017 επιβλήθηκαν συνολικά 953.000 κυρώσεις σε 217.000 δικαιούχους, κυρίως λόγω παράλειψης ενός ραντεβού ή επειδή αρνήθηκαν ή διέκοψαν δουλειά.
Οι νέοι κάτω των 25 ετών πλήττονται περισσότερο, με το σκεπτικό ότι δεν έχουν πληρώσει σχεδόν καθόλου ασφαλιστικές εισφορές, άρα δεν δικαιούνται τις ίδιες παροχές με τους υπόλοιπους.
Οι νέοι από την πρώτη κιόλας παραβίαση χάνουν – για κάποιο χρονικό διάστημα – όλο το επίδομά τους και συνήθως ξεκόβουν κάθε επαφή με την Υπηρεσία Ανέργων. Αν μέσα στο χρόνο υπάρξει κι άλλη παραβίαση, τότε μειώνεται ή καταργείται και το επίδομα ενοικίου.
Η Υπηρεσία έχει το δικαίωμα να ζητήσει πίσω το συνολικό ποσό των επιδομάτων, αν ένας άνεργος απέκρυψε περιουσιακά στοιχεία, όπως μαρτυρεί και πρόσφατη δικαστική απόφαση (25/4/2018), εξετάζοντας δύο υποθέσεις.
- Δικαιούχος από το Λεβερκούζεν, που λάμβανε το επίδομα για 7 χρόνια, δεν ανέφερε έναν λογαριασμό ταμιευτηρίου με 10.000€ και καλείται να επιστρέψει 31.000€.
- Δικαιούχος από το Νόικιρχεν δεν δήλωσε μια ασφάλεια ζωής με περίπου 5.000€ κι η Υπηρεσία αξιώνει 18.000€.
«Οχι άλλη προστασία»!
Εξαιτίας του εξευτελισμού, της ασφυκτικής πίεσης, του εξαναγκασμού σε πώληση όλων των περιουσιακών στοιχείων, αλλά και του κοινωνικού «ρατσισμού» της καπιταλιστικής ζούγκλας, τουλάχιστον 1 στους 3 δικαιούχους επιδομάτων «Χαρτζ 4» παραιτούνται από αυτό το δικαίωμά τους.
Σύμφωνα με το γερμανικό Ινστιτούτο Ερευνών της Αγοράς Εργασίας, αυτοί που δεν υποβάλλουν καν αίτηση για «Χαρτζ 4», ενώ πληρούν τις προϋποθέσεις, υπολογίζονται σε 3,1 – 4,9 εκατ., δηλαδή το 34% – 44% των δικαιούχων.
Ρεπορτάζ του γερμανικού ραδιοτηλεοπτικού δικτύου NDR (22/4/2017) «φωτίζει» περιπτώσεις του «παράξενου» αυτού φαινομένου:
«Ο Κάμιλ είναι 13 ετών και ζει με τη μητέρα του στο Κίελο. Εχουν υπενοικιάσει την κρεβατοκάμαρά τους σε έναν φοιτητή, κερδίζοντας 300€ το μήνα, χρήματα που έχουν επείγουσα ανάγκη για να ζήσουν. Η μητέρα του, Αντζέλικα Ε., ένιωθε ταπεινωμένη από τους υπαλλήλους της υπηρεσίας ανέργων και παραιτήθηκε από τις παροχές Χ4. Ετσι, ο Καμίλ ζει με τη μητέρα του σε 18 τ.μ.».
Κι ακόμα μία:
«Ο Φλόριαν Ο. από το Στόκζε, ένιωθε τόσο εκφοβισμένος από την υπηρεσία, που κατέληξε στον ψυχίατρο. Στη συνέχεια παραιτήθηκε από το Χ4 και προσπαθεί να ζήσει ως μεροκαματιάρης. Εξαιτίας των χαλασμένων δοντιών του δεν μπορεί να δουλέψει σαν πωλητής ή σερβιτόρος. Ο 38χρονος δεν δικαιούται οδοντιατρική ασφαλιστική κάλυψη, λόγω χρεών στο ασφαλιστικό του Ταμείο».
Σημείωση:
[1]. Οι 12 πρώτες οικονομίες του κόσμου βάσει του ΑΕΠ είναι: ΗΠΑ, Κίνα, Ιαπωνία, Γερμανία, Ην.Βασίλειο, Βραζιλία, Γαλλία, Ινδία, Ιταλία, Καναδάς, Ρωσία και Ισπανία.
Πηγή: «Κυριακάτικος Ριζοσπάστης»
