Η «σκύλευση» των Ιερών Συμβόλων έγινε επιστήμη!
Για να πω την μαύρη μου αλήθεια, σήμερα –μια τόσο όμορφη κι ηλιόλουστη ημέρα– δεν είχα το «στομάχι» να κάτσω να γράψω για την νέα «παράσταση» που έδωσαν οι Συριζαίοι.
Η «σκύλευση» των Ιερών Συμβόλων έγινε επιστήμη κι επισήμως!
Με την σημερινή «απόβασή» τους (ή μήπως «εισβολή»;) στη μαρτυρική Μακρόνησο, απέδειξαν πως το θράσος τους κάλλιστα θα πρέπει να διδάσκεται στις απανταχού σχολές περί «ηθικής».
Ξέρω πως πολλοί που θα το διαβάσουν αυτό θα αντιδράσουν. Γιατί όμως;
Το πιθανότερο είναι γιατί θεωρούν πως δεν ήταν «απόβαση» αυτό που κάνανε σήμερα στη Μακρόνησο οι αγαπητοί συριζαίοι αλλά «επίσκεψη».
Κι εξηγούμαι: «Επίσκεψη» έκανε ο Σύριζα στις ΗΠΑ λίγες μέρες πριν. Δεν μπορεί να το ξεχάσατε κιόλας, αφού ούτε βδομάδα δεν πέρασε καλά-καλά από τους ύμνους του Αλέξη Τσίπρα προς τον Ντόναλντ Τραμπ:
«Ανυπομονούμε να ενισχύσουμε τη συνεργασία μας, γιατί έχουμε κοινές αξίες(!) και κοινά συμφέροντα στην περιοχή».
Και από όταν είπε το αμίμητο:
«Η προσέγγισή του στα πράγματα κι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει την πολιτική μπορεί να μοιάζει διαβολικός, αλλά γίνεται για καλό!»
Ξεφύγαμε όμως.
Θυμάμαι –ήμουν δεν ήμουν– 12 ετών όταν έπιασα στα χέρια μου ένα βιβλίο που είχε βάλει από παλιά η μάνα μου στη βιβλιοθήκη.
Το όνομα του συγγραφέα μου φαινόταν παράξενο αλλά ο τίτλος του ήταν ακόμα πιο σκοτεινός:
«Οδός Αβύσσου Αριθμός 0»,
του Μενέλαου Λουντέμη.
Το είχα κοιτάξει πολλές φορές, εξαιτίας του περίεργου τίτλου που σε συνδυασμό με το κόκκινο εξώφυλλο μου τραβούσε μονίμως το βλέμμα, αλλά μέχρι τότε δεν το είχα τραβήξει από το ράφι.
Κείνη την ημέρα όμως –καλοκαιρινή κι εκείνη θυμάμαι– κάτι άλλαξε μέσα μου κι αποφάσισα να το διαβάσω. Δεν μου πήρε περισσότερο από δύο μέρες… και στο τέλος έκλαψα!
Το βιβλίο –συγκλονιστικό– και περισσότερο ζωντανό από οτιδήποτε άλλο είχα βιώσει μέχρι τότε. Θυμάμαι τα δάκρυα να τρέχουν ασταμάτητα κι ένας θυμός, ένας θυμός απίστευτος!
Μια οργή πρωτόγνωρη με πλημμύρισε καθώς ενστικτωδώς σκέφτηκα πως το βιβλίο μιλάει για το μέλλον μου. Πως η μοίρα μου είναι γραμμένη σε τούτο το βιβλίο.
Εφιαλτική σκέψη για ένα 12χρονο παιδί δεν νομίζετε;
Από τότε κάθε φορά που ακούω το όνομα «Μακρόνησος» το βιβλίο του Λουντέμη έρχεται πάντα στο μυαλό μου… Κι η ίδια σκέψη έρχεται αμέσως μετά, συνειρμικά!
Εχω ζήσει πάνω από 20 χρόνια σε διάφορες περιοχές της Αττικής κι έχω επισκεφτεί αρκετές φορές το Σούνιο.
Παρουσιάστηκαν πολλές ευκαιρίες για να επισκεφτώ το Ιερό Νησί (τουλάχιστον για τους κομμουνιστές) αλλά δεν το έκανα.
Όχι γιατί δεν ήθελα αλλά επειδή νιώθω υπερβολικό σεβασμό!
Πως να το πω αλλιώς; Δεν με θεωρώ «άξιο» να πατήσει το πόδι μου σε έναν τόπο που η ιστορία του με συγκλονίζει.
Έτσι λειτούργησα και σήμερα… Δεν ήθελα να γράψω τίποτα για την νέα «ιεροσυλία»…
Πριν λίγο όμως (μεσάνυχτα πια άλλαξε κι η μέρα) ένας φίλος (όχι ο συγγραφέας) μου έστειλε το παρακάτω κείμενο που βρήκε στο facebook το οποίο κι αναδημοσιεύω αυτούσιο.
Πρόσθεσα μόνο τους συνδέσμους και τις φώτο.
«Συνειδητή παραχάραξη της Ιστορίας από τον εσμό των αμερικανόδουλων»
Μαθαίνω ότι πήγαν στην Μακρόνησο φορώντας κονκάρδες με το σύνθημα:
«Ποτέ πια φασισμός!»
Και τους καταγγέλλω για συνειδητή και σκόπιμη πλαστογράφηση της ιστορίας.
Για συνειδητή και σκόπιμη προσπάθεια ακύρωσης των αγώνων, εκείνων, που μάτωσαν στη Μακρόνησο.
Όχι, κυρίες και κύριοι του Σύριζα!
Δεν ήταν αγώνας κατά του φασισμού η αντίσταση των αγωνιστών της Μακρονήσου.
Δεν ήταν φασιστικό το καθεστώς που τους έστειλε εκεί.
Κοινοβουλευτική δημοκρατία και αμερικανοκρατία είχαμε στην Ελλάδα στα 1947-58, τα χρόνια λειτουργίας του στρατοπέδου συγκέντρωσης.
Και επιδίωξη αυτού του καθεστώτος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και της αμερικανοκρατίας ήταν να σταματήσουν οι αγωνιστές αυτοί να είναι κομμουνιστές.
Μια δήλωση αποκήρυξης του κομμουνισμού αρκούσε για να πάψουν να βασανίζονται.
Δεν τολμάτε, βέβαια, να αναμετρηθείτε με την αλήθεια και σας βολεύει η αντιφασιστική αναφορά.
Για να μη μιλήσετε για κομμουνισμό.
Για να μη μιλήσετε για το καθεστώς που υπηρετείτε!
Για να μη μιλήσετε για τους Αμερικάνους που προσκυνάτε!
Δεν ντρέπεστε λίγο;
