«Μπολσονάροι» που αγνοούν την Ιστορία αλλά και τη Φυσική!

Κι ονειρεύονται ότι οδηγούν θηριώδη αμερικάνικα τζιπ, που πατάνε κομμούνια και διαδηλωτές για να προλάβουν το ραντεβού τους με την κακοήθεια της Ιστορίας!

Γεμίσαμε Μπολσονάρους κάθε μορφής, ηλικίας, επαγγέλματος, ιδιότητας και με ποικιλομορφία πολιτικών προσήμων.

Όλοι αυτοί ομαδοποιούνται και ομογενοποιούνται με τον παμπάλαιο κλασικό τρόπο, την άθλια συγκολλητική ουσία του πρωτόλειου ή και εφαρμοσμένου φασισμού, που είναι ο αντικομμουνισμός.

Στην εποχή του Τραμπ λοιπόν, του Βορειοαμερικανού πλανητάρχη – καρικατούρα μουσολινικού τύπου διεθνούς εμβέλειας, ήρθε να προστεθεί και η νοτιοαμερικάνικη εκδοχή, του… μελαχρινού λοχαγού που διετέλεσε και 26 χρόνια βουλευτής, χωρίς να το μάθει κανείς.

Και τώρα ήρθε η ώρα των ελεύθερων σκοπευτών στις στέγες, είτε με όπλο τις σφαίρες είτε με όπλο τις λέξεις, που θα καθαρίσουνε τις πλατείες από τον οχτρό λαό, ακριβώς όπως έκαναν τα φασισταριά στην πλατεία Μεϊντάν του Κιέβου,

όταν επόπτευε την «εφαρμογή» της δημοκρατίας ο πολυαγαπημένος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τότε εκεί και τώρα εδώ πρεσβευτής των ΗΠΑ, ο διαβόητος κ. Πάϊατ.

Για να περάσουμε στις δολοφονίες κομμουνιστών, όπως συνέβη μεσοβδόμαδα στη Βενεζουέλα, πρέπει προηγουμένως να δημιουργηθεί ένα κλίμα γενικευμένου γκαγκστερισμού και παράδοσης του κοινωνικού ιστού στο μικροσκόπιο του προκατασκευασμένου αντικομμουνισμού,

ώστε να ταυτίζονται οι πολιτικές δράσεις φοιτητών, συνδικαλιστών, εργαζομένων, ανέργων με περιστασιακούς τραμπουκισμούς και μπαχαλοειδείς συμβολισμούς, με την ετικέτα της κοινωνικής παθογένειας.

Πρέπει να ανασυρθούν από τα σεντούκια των ηττημένων ναζί όλες εκείνες οι παλιές συνταγές, τα φριχτά κλισέ που προσέφερε η σοσιαλδημοκρατία στην άκρα δεξιά ως φερετζέ των μαύρων σκυλιών, που θέλουν να καθαρίσουν τον κόσμο.

Έτσι ο αντικομμουνισμός, εδώ και στις μέρες μας, έχει δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Η πρώτη θέλει τάχα την κοινωνία να κατεβάζει συγκοινωνιακά καντήλια επειδή διακόσιοι ΚΝίτες μπλοκάρουν τους δρόμους και την έμπνευση του κ. Γαβρόγλου για τις αλλαγές στην Παιδεία.

Η επιτίμηση έρχεται προσωποποιημένη, στο φτηνό στιλάκι:

«Κουτσούμπα μάζεψε τα παιδιά σου γιατί καθυστερώ να πάω στα ραντεβού μου».

Η δεύτερη εκδοχή είναι «μούγκα στη στρούγκα» για δέκα χιλιάδες κομμουνιστές που πραγματοποιούν πορεία απ’ το ΥΠΕΘΑ στη Μεσογείων έως την αμερικάνικη πρεσβεία στη Βασιλίσσης Σοφίας, ενάντια στους ευρωΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς.

Όχι κυκλοφοριακό πρόβλημα, συμφόρηση κανονική.

Αλλά τι να πούνε οι τροχονόμοι του ψευδοπατριωτισμού;

Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά, που για την «ExxonMobil» πολεμάτε, στης «Total» τα βουνά;!

Υπάρχει και μια τρίτη εκδοχή, αυτή του λούμπεν κοσμοπολιτισμού και του μισοκοστουμαρισμένου λαϊκισμού.

Αυτή χρησιμοποιείται ως μπαλαντέρ στις λέσχες της αστικής εξουσίας.

Έχει πολλές εκδοχές:

Από τον βανδαλισμό γραφείων φοιτητικής παράταξης του Κόμματος στα πανεπιστήμια,
μέχρι τη διασπορά ψευδών ειδήσεων για βίλες και παλάτια στελεχών, με όρους ταμπλόϊντ και όφελος 30 δευτερόλεπτα αντικομμουνιστικής δημοσιότητας,

γιατί ακόμα και η άκρα δεξιά και τα κρυμμένα ναζιστάκια έχουν ανάγκη από τον δικό τους Αντι Γουόρχολ.

Οι εγχώριοι Μπολσονάροι, που ανατριχιάζουν από ηδονή όταν μαθαίνουν ότι ο Βραζιλιάνος θα ακροβολίζει «μπάτσους» στις στέγες για να πυροβολάνε τους κακούς πριν δράσουν,

ονειρεύονται ότι οδηγούν ή νοικιάζουν για ταξί θηριώδη αμερικάνικα τζιπ, που πατάνε τα κομμούνια τους διαδηλωτές, και φτάνουν στην ώρα τους στο ραντεβού με την κακοήθεια της Ιστορίας.

Αγνοούν όχι απλώς την Ιστορία, αλλά και τη Φυσική.

Η στατικότητα και του μεγαλύτερου φράγματος, η ίδια του η αντοχή, εξαρτάται και μαθηματικά καταρρέει μόλις ανοίξει μια μικρή οπή, μια τρυπούλα τόση δα στην αρχή, που το ποτάμι της λαϊκής οργής – που ως γνωστόν δεν γυρίζει πίσω – τη μετατρέπει σε ρωγμή…